veel verdriet

Hallo,

Ik ben eigenlijk heel altijd al gepest, vooral het laatste jaar van de basisschool.
De mensen die mij het meeste pestten gingen mee naar dezelfde school, maar wel naar een andere klas. Ik heb nog regelmatig last van ze gehad.
Ik ben hier best wel verdrietig over geweest. Altijd als ik thuis kwam van school moest ik m’n verhaal kwijt, ik wilde vertellen wat er allemaal gebeurd was en hoe ik me voelde. Maar na een tijdje kwam ik uit school, en toen zei m’n moeder: Ik wil dat je stopt met dit gezeur, ik kan je niet helpen, het komt allemaal wel goed, gewoon negeren. Dit was zo enorm frustrerend. Ik heb er daarna met mijn tante en oma over gehad, en die hebben tegen mijn moeder gezegd dat ik best wel wat serieuzer genomen mag worden. Uiteindelijk is mijn moeder met de directeur en mijn leerkracht gaan praten. Ik ben toen de laatste 2 weken thuisgebleven. Soms, als mij wat dwars zat hierover, wilde ik het tegen mijn ouders vertellen, maar als ik er dan over begon begonnen ze te zuchten en trokken ze een geïrriteerd gezicht. Dus ik vertelde ze maar niks meer. Ik kon het alleen tegen mijn tante en oma vertellen, maar daar kreeg ik de kans nooit voor. Maar, ik ik heb het overleefd, het ging allemaal goed, ik had goede, fijne vriendinnen en geen problemen.

Maar ik heb er de laatste tijd weer heel veel moeite mee. Bij alles word ik eraan herinnerd, en ik praat er al zo veel over, dat ik mensen niet meer lastig wil vallen. Is er iets wat ik kan om me niet meer zo kut te voelen? Ik huil echt bija constant.

Misschien hulp zoeken? Een psycholoog of psychotherapeut? Het kan echt helpen, geloof me. Hij/zij kan je helpen ermee om te leren gaan en daar mag je er zo veel over praten als je wilt, dat is juist de bedoeling. :slightly_smiling_face:

Houd je een dagboek bij? Het schijnt enorm te helpen om het van je af te schrijven! Dat je je gevoelens op een rijtje zet!
Om er voor jezelf achter te komen welk gedeelte jou dan zo verdrietig maakt en wat je er aan kunt doen.
Maakt het pesten zelf jou verdrietig of dat je ouders je niet serieus nemen?
Succes meis!

Wat noukalike zegt lijkt me een goede oplossing. Ik weet niet hoe oud je bent, maar je weet zelf vast wel of je eraan toe bent of niet. Verder moet je totaal niet bang zijn om je verhaal te vertellen aan iemand, je tante en oma willen je waarschijnlijk heel graag helpen! Dus als je het niet bij je ouders kwijt kan, gewoon bij iemand anders een luisterend oor zoeken! Het is echt veel fijner om erover te praten en huilen met iemand, dan om er alleen mee te dealen en het op te kroppen! Sterkte!