Hoi,
Ik ga je heel kort vertellen wat er aan de hand is, want de praktijk leert dat lange verhalen niet worden gelezen. Dit is een anoniem account trouwens - zit vaker op girlscene.
Ik heb nu al een half jaar veel last van een stoornis, waar mijn dagelijks leven intens door wordt belemmerd. Ik loop al een aantal maanden bij het ziekenhuis, maar de oorzaak kunnen ze niet vinden. Moet vrijdag weer terug.
Nu is wel gezegd dat ik de symptomen kan bestrijden door veel soep te drinken (lees: 3 tot 5 kopjes per dag) door een tekort aan een bepaalde stof.
Nu is het zo dat deze stoornis goede en slechte weken kent, en inmiddels gaat het ‘automatisch’ weer zo goed, dat ik de dag goed doorkom - dus zonder soep.
Nu staat mijn moeder erop dat ik gewoon door blijf eten, maar dit doe ik niet omdat ik bang ben dat ik - mocht het eenmaal weer slecht gaan - nog meer moet eten, doordat je lichaam aan een bepaalde dosis went.
Inmiddels hebben we slaande ruzie (niet alleen over deze zaak hoor, je moet weten dat ze heel bekrompen christelijk zijn bij mij thuis, en dat zorgt dat de spanningen sneller oplopen). We hebben echt een lelijke ruzie ook (met schelden en verwijten en raken op zere plekken) en ik kan er niet meer tegen.
Nou vraag ik me dus af wat een ‘objectief’ persoon, jij dus, hier van vindt. Mij wordt namelijk verteld dat ik krankzinnig ben, en ondanks alles begin ik te twijfelen - is mijn standpunt dan echt zo dom?
Liefs