vandaag alweer 3 jaar geleden ben ik mijn vader verloren aan een hersentumor.
het valt mij nog ontzettend zwaar…
we kwamen 5 jaar geleden erachter dat hij een hersentumor had.
het begon met een epeleptische aanval, ik trof hem aan.
ik dacht wat doet mijn vader toch raar (zoals hij wel vaker deed, want jaa hij was gewoon raar)
ik riep pap doe is normaal joh, maar hij bleef maar doorgaan…
me moeder kwam thuis en ze belde meteen de ambulance, ze vertelde me dat het niet goed kon zijn.
de ambulance was gearriveerd en ze namen me vader mee.
in het ziekenhuis werden allemaal onderzoeken gestart.
er werd een diagnose gesteld: Hersentumor.
zo vrolijk als me vader vroeger was, heb ik hem nooit meer gezien.
hij verdween in een zwart gat.
elke dag werd een zware dag voor hem, hij verdween het ziekenhuis in en kreeg zware behandelingen voor zijn kiezen.
je durfde s’nachts niet meer te slapen, met de angst dat je nooit meer wakker zou worden.
jij had kanker, maar het voelde of we allemaal kanker hadden.
we moesten er als gezin doorheen komen.
en dat kwamen we!
kerst 2011
je was opgeknapt en je had samen met ons kerst gevierd.
maar het ging alweer snel mis.
de dokters hebben je verteld dat je niet lang meer te leven had, niet lang nouja laten we zeggen een half jaar.
je zou sterven, maar ik kon het niet voor me ogen halen. mijn lieve vader dood, nee dat kon echt niet…
we waren er allemaal heel erg kapot van en jij vertelde ons dat jij nog 1 x op reis wilde.
we vertrokken een week later naar Italië.
jij wilde ons iets laten zien, wat voor jou zo belangrijk was.
maar helaas jij hebt het ons niet kunnen laten zien.
het ging mis, in florence voor de boboli tuinen storten je in en kreeg weer een aanval.
snel hebben we het ziekenhuis gebeld en de ambulance was onderweg.
vanaf dit moment heb jij mij niet meer herkend.
je krabbelde wat op in het ziekenhuis en wij waren bij je. je hersenen waren aangetast en je werd vergeetachtig.
maar wij waren er, je kon ons stuk voor stuk benoemen behalve mij… het kleine prinsesje zoals je mij altijd noemde was nu een vreemdeling die hij uit zijn kamer verwijdert moest worden.
je vroeg aan mama of ik weg wilde gaan, hij wilde er nou eenmaal geen vreemden bij hebben.
en ik vertrok…
later ben jij naar nederland overgevlogen, kwam in het ziekenhuis in den haag terecht maar nog steeds heb jij mij niet herkend.
daarna ben jij naar de hospice overgebracht (een huis waar mensen komen als ze weten dat ze zullen sterven).
meerdere malen heb ik een poging geprobeerd te doen om bij jou te komen, maar steeds accepteerde je het niet en wilde je me niet erbij.
donderdag middag tijdens biologie ik werd gebeld, je vader zal gaan sterven als je afscheid wil nemen is dit je moment.
snel heb ik alles waar ik mee bezig was laten vallen en ben ik naar me fiets gerend en weggefietst.
eenmaal aangekomen mocht ik alleen afscheid nemen.
ik klopte op zijn deur en liep naar binnen, hij keek me wazig aan en ik wilde een zoen geven op zijn voorhoofd en zei heey pap.
op dat moment sloeg hij me in me gezicht en zei ik wil geen vreemden in me kamer ga weg, maar pap riep ik, ik ben het je dochter.
hij was ontroerd net als ik en ik besloot te gaan.
twee dagen later kwam hij te overlijden.
lieve papa,
ondanks alles weet ik dat jij wel weet wie ik ben, ik weet ook wie jij bent.
deze klote ziekte heeft jou hersenen aangetast, wie er sprak was jij niet meer maar de ziekte.
de ziekte had overwonnen.
lieve papa ondanks alles hou ik van jou en weet ik dat jij nu in rust en vrede leeft!
ik mis jee
Sterkte! 
Jeetje wat een heftig verhaal, veel sterkte!
Er is een speciaal topic voor meiden die een ouder zijn verloren, je vindt het hier: http://forum.girlscene.nl/forum/lifestyle/het-algemene-ik-heb-een-ouder-verloren-topic-282353.0.html
Wat een zielig verhaal 
. Veel sterkte
Ahw, jeetje, heel veel sterkte!
Pff heftig meis. Sterkte!