Ik heb dus HEEL lang getwijfeld of ik nog zou verder schrijven aan dit verhaal omdat ik tot nu toe er nog niet zo tevreden over ben. Maar ik heb niets te verliezen dus post ik toch nog een stukje. Kritiek is altijd welkom en als de reacties positief zijn schrijf ik wel verder.
Hier komt ie:
ALEX
“Alex!” klinkt het van beneden. Versuft open ik mijn ogen. Ik werp een blik op mijn wekker en kreun bij het zien van de datum. Negen januari. Het einde van de herfstvakantie en het begin van het tweede trimester.
“Alex!” hoor ik mijn ma opnieuw roepen. Deze keer komt ze, aan het gestommel te horen, ook de trap op. Vlug bedek ik mijn mijn hoofd met mijn kussen. Er wordt hard op de deur van mijn kamer geklopt.
“Alex, jongen, binnen een halfuurtje begint school. Je wilt toch niet te laat komen?” Langzaam zweeft de liefkozende stem van mijn moeder door de deur. Opnieuw kreun ik. Mijn ma hoorde dit blijkbaar want nog geen tien seconden later zweeft haar stem opnieuw door de deur. Deze keer klinkt hij laag en dreigend.
“Alex, als je binnen twee minuten niet beneden staat dan kom ik naar boven met een emmer ijskoud water.” Geschrokken spring ik recht. Je kan veel zeggen over mijn ma maar als ze zegt dat ze iets zal doen, dan zal ze dat ook effectief doen.
“Ik kom!” jammer ik terwijl ik vlug een broek aanschiet en mijn overhemd dichtknoop. Oké, ik draag een overhemd, maar wat kan ik zeggen. Girls love men in costume. Terwijl ik naar de badkamer loop werp ik nog vlug een blik op de spiegel. Toegegeven, ik mag er best wel zijn. Vlug zet ik mijn haar in de gel en loop naar beneden.
“Goeiemorgen Alex.” begroet mijn vader me vanachter zijn krant.
“Morge, pa.” Op de plaats waar ik normaal zit staat al een kom cornflakes klaar en en ligt een banaan. Vlug neem ik plaats en begin te eten. De cornflakes smaken slecht. Ze zijn al te doortrokken van de melk. Walgend schuif ik de kom opzij en voorzichtig sta ik op.
“Je hebt bijna niks gegeten!” protesteert mijn moeder.
“Ma! I don’t care. Zaag niet zo!” Ik zie meteen dat ik dat beter niet had gezegd. Mijn pa vouwt rustig zijn krant op en kijkt mij doordringend aan.
“Zoon,” de stem van mijn pa klinkt boos, maar ook triest, “nu is het genoeg. Sinds je naar die nieuwe school gaat ben je enorm verandert. Je trekt je van niets meer aan en je doet gemeen tegen ons, je eigen ouders. Je hebt helemaal geen respect meer voor ons. Je rookt. En wanneer we je er op wijzen lieg je erover. Er is geen meisje op die stomme school waar je nog geen relatie mee hebt gehad. Je bent bruut gezegd een crapuul geworden.” Opnieuw kijkt mijn pa me doordringend aan. Ik voel mijn bloed stijgen naar mijn hoofd en de woede-aanval opborrelen in mijn borst. Onverschillig trek ik mijn schouders op en pak de banaan van de tafel. Mijn boekentas ligt bij de trap. De kans dat ik zonder enig protest naar school kan vertrekken is redelijk klein, maar ik waag het er maar op.
“Alex! Blijf hier.” Ik grinnik. Ouders kunnen toch zo dom zijn. Zonder mij nog om te draaien loop ik de gang op, neem mijn boekentas en vertrek naar school. De weg van mijn huis naar Mariam L. College is niet lang maar omdat ik geen zin heb om te gaan wandelen neem ik mijn Ferrari. Ik hou van het geluid van de snorrende motor en de geur van de benzine. Net wanneer ik de straat oprij klinkt vanuit mijn broekzak mijn oproeptoontje.
“Hallo, met Alex.”
“Alex! Matt hier. Dudeeeee, er loopt hier een super geile chick rond! Ze is nieuw ofzo… Althans, dat is toch wat ik gehoord heb!”
“Ja, nou, en. Is dat nou zo speciaal,” Ik kon de mond van Matt bijna horen openvallen. Hij is best wel een coole gast, maar soms kan hij best wel wat overdrijven. “het is maar een meisje.”
“Alex, je begrijpt het niet, joch. Ze zeggen dat ze van Parijs komt en dat ze daar een paar jaar in de jeugdgevangenis heeft gezeten. Lekker spannend toch.” Mijn belangstelling voor het meisje waaarover Matt het heeft groeit wel een beetje.
“En wat is haar naam?” vraag ik terwijl ik zo onverschillig mogelijk probeer te klinken.
“Ashley, denk ik. Ze is vet cool, gast.” Ik rol met mijn ogen tot ik door heb dat Matt mij helemaal niet kan zien. Ik zucht.
“Ik moet ophangen, Matt. Ik ben bijna op school, ik zie je dan wel.” Zonder zijn antwoord af te wachten hang ik snel op. Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op het stuur. Mijn ogen focussen zich op het groene bolletje van de verkeerspaal, wachtend tot het begint te schijnen. Wanneer het licht eindelijk op groen springt vertrek ik terwijl ik volop gas geef. Na de hoek omgereden te hebben komt mijn school al in zicht. Opnieuw zucht ik. School is echt het saaiste wat er bestaat, denk ik. Maar misschien, heel misschien wordt dit trimester wel spannend met die nieuwe ashleychick. Wie weet.
) Het is de eerste keer dat ik een verhaal schrijf en ik blink er ook niet echt in uit. Dus het kan zijn dat dit helemaal op niets uitdraait. Zeg me wat je van de proloog vind en misschien kan ik dan verder doen 
