Hoi lieve meiden,
Ik wil dit topic al langer maken maar ik durfde nooit. Nu heb ik mezelf toch eindelijk verplicht om het te doen. Ik heb dus vaginisme.
Ik kan geen seks hebben met mijn vriend, waarmee ik ondertussen 5 jaar samen ben. Het doet te veel pijn. Hij is gelukkig heel begripvol. Tampons indoen lukt wel, maar het is allesbehalve aangenaam.
Toen ik het eindelijk aandurfde om het aan m’n huisarts te vertellen, lachtte ze en zei ze: “dat komt wel nog meisje, je moet je leren ontspannen”. Maar dat probeerde ik toen al een jaar en dat lukte maar niet.
Na 4 jaar ben ik maar naar een gynaecoloog durven gaan om het probleem uit te leggen. Ik schaamde me zo dat ik naar een gynaecoloog in een andere stad ging, op een uur rijden hiervandaan. Hij zei onmiddellijk dat ik vaginisme had (wat ik zelf al vermoedde, doordat ik het al genoeg gegoogled had). Hij stuurde me naar een fysiotherapeute, die hierin gespecialiseerd was. Het was een erg lieve vrouw die me meteen op m’n gemak stelde. Ze leerde me ontspanningsoefeningen doen en het was de bedoeling om het steeds “wijder” te maken: eerst 1 vinger, daarna 2, daarna met een soort van buisjes totdat ik eindelijk seks zou kunnen hebben. Ze zei dat ik de oefeningen heel goed deed en helemaal ontspannen was, maar dat het “daar beneden” gewoon te klein is of dat m’n maagdenvlies te stug is. Het lukte namelijk alleen maar met 1 vinger, met meer deed echt te veel pijn. Ze belde toen naar m’n gynaecoloog om het probleem uit te leggen en om een nieuw onderzoek voor me te regelen. Hij zei dat ik inderdaad erg nauw was. Mijn maagdenvlies was ook redelijk stug, maar normaal mocht dit geen probleem zijn. Hij zei dat een operatie het beste was.
Ondertussen heb ik het probleem huilend aan mijn moeder uitgelegd. Gelukkig reageerde ze erg lief (ik had dit niet verwacht, we hebben nl niet echt een goede band soms). Op haar aanraden ben ik naar haar gynaecoloog in ons dorp gegaan. Hij zei net hetzelfde als de andere gynaecoloog en dat stelde me gerust. Hij vond een operatie ook een goed idee.
Gisteren ben ik geopereerd. Ze hebben mijn vagina wat ‘wijder’ gemaakt (door er onderaan een snee in te doen) en ze hebben ook een snee in mijn maagdenvlies gemaakt. Dat betekent dat ik nog ontmaagd moet worden, maar dat het nu makkelijker zal gaan. Ik mag nu een maand geen seks hebben, geen tampons indoen, etc.
Omdat ik het probleem heel intiem vind, heb ik tegen al mijn vrienden en familie (behalve mijn moeder en vriend natuurlijk) moeten liegen. Ik heb ze wijsgemaakt dat ik voor wat anders geopereerd ben. Ik vind het heel moeilijk om de waarheid te zeggen maar ja.
Ik vraag me af of iemand hier hetzelfde heeft meegemaakt en erover wil praten? Ik ben vooral nieuwsgierig naar NA de operatie: heeft het geholpen (dus kan je nu wel seks hebben), heb je nog langer pijn gehad, etc? 
Ik kan namelijk bijna niets hierover vinden op het internet (de operatie heet “vaginoplastie”, maar blijkbaar heet de operatie om je van man tot vrouw te maken ook zo, en ik vind voornamelijk info voor transgenders) en ik zou het toch fijn vinden om met ‘lotgenootjes’ te praten.
Voor meisjes die net als ik niet naar de dokter durven of ook niet geloofd worden: de site www.vaginisme.be heeft me mentaal veel geholpen. Ga asjeblieft naar een gynaecoloog die wél goed is en je wel gelooft! Want je bent niet alleen. Mijn gynaecoloog zei dat hij elke week 2 meisjes daaraan opereert. Op het internet lees je vaak dat een operatie niet helpt bij vaginisme, maar dat is niet waar. Vaginisme is bij de meeste meisjes iets geestelijks, iets wat in hun hoofd zit, maar bij mij is het probleem louter fysiek.
’