Hoi! Ik zit met iets, en ik hoop dat jullie me kunnen helpen.
Ik praat nooit superveel met mijn familie, want ik weet dat als ik ooit wat vertel ze het niet interessant oid vinden. (BV ik kwam net terug van vakantie alleen, wilde wat foto’s laten zien en ben ongeveer tot 10 foto’s gekomen en toen gingen ze TV kijken en reageerden alleen nog maar half met uhu, ja etc)
Nu is het zo dat mijn vader me constant naar beneden haalt terwijl ik niks zeg oid. Dan gaat het ongeveer zo: ‘Ja ze is nog zo kinderlijk he, ze zegt nooit wat tegen ons, ze kijkt altijd chagerijnig.’ Dan reageert mijn broer met van die kutgrapjes als: ‘ja met zo’n gezicht kan je maar beter in de politiek ja’ (dat wil ik dus) Maar ook constant naar beneden halen. Als ik ooit wat terug zeg onder het mom van, ‘het is inderdaad heel volwassen om tegen iemand anders mij naar beneden lopen te halen’ gaat mijn moeder ook mee doen met beledigingen etc. Terwijl ik dit type zijn ze ook negatief over mij aan het praten. Ze praten ook altijd over mij ipv direct aan mij of om een oplossing te vinden oid.
Nu is dit echt niet de pubertijd. (ik ben 19 trouwens, ik ben er al een paar jaartjes uit, dat heb ik toen zelf ook gemerkt aan mijn gedrag) Ik probeer gewoon volwassen met hen te praten in de weinige conversaties die we hebben maar toch blijven ze me altijd naar beneden te halen terwijl ik niet begrijp waarom. Mijn broer wordt juist heel erg opgehemelt terwijl hij zo luid is dat mijn moeder en ik nooit kunnen slapen als hij er is (gelukkig is hij nu alleen er elk weekend maar dit word me ook teveel, het liefst zie ik hem nooit en ik heb hem ook nog nooit gemist.) Of hij laat weer eten staan, of wilt niet betalen voor zijn eigen auto en benzine, en wilt dat m’n moeder schoenen voor hem betaalt, en mijn moeder moet elk weekend zijn was doen etc.
Er is altijd wel weer een situatie waardoor ik een paar dagen boos op hen bent. Dit keer was het het feit dat ze me op straat lieten slapen nadat ik de laatste trein terug naar huis heb gemist. Ze hebben altijd gezegd dat ik moest bellen als ik perongeluk de trein mis en nu is dat dus 1 keer gebeurd. Ze wilden met niet ophalen. De volgende dag kwam ik pas rond 8 uur thuis omdat ze me nog steeds niet wilden ophalen en de treinen reden niet. Na dit soort kleine ongevalletjes blijven ze dus dagen/weken/maanden/jaren (ze halen nog steeds dingen naar boven van bijvoorbeeld 3 jaar geleden) Ik dacht dus dat je altijd wel op je familie kan rekenen maar blijkbaar geven ze helemaal niet om me en dit heeft een negatieve invloed op mijn humeur en dus blijkt maar ook weer dat je helemaal nie-mand kunt vertrouwen.
Ik kan dus niet mijn familie duidelijk maken op een normale manier dat dit niet een goede manier is om met mij om te gaan. Ik heb geen geld om uit huis te gaan (i checked it, ze willen me niet financieel steunen en met elke dag werken etc kom ik er ook niet)
Ik weet niet precies wat ik nu moet doen, ik word er best depressief van en ik heb ook niet zoveel zelfvertrouwen of vertrouwen in mensen om me heen.
Ik heb ook echt gekeken of ik misschien de oorzaak altijd was, maar ik ben sowieso niet zo vaak thuis en ik zeg ook altijd gewoon hallo etc. Ik mag dan misschien wel oppervlakkig met ze omgaan, maar wat verwacht je als je iemand constant naar beneden haalt etc? Het is niet dat ik ze straal negeer, al zou ik dat ook niet erg vinden. Ik mis ze nooit en ben altijd blij als ze een keer weg zijn.
Iemand advies of tips of iets?
