Fatum, het Latijnse woord voor noodlot.
Het is 1750, je bent een prachtige jonge vrouw en de wereld ligt aan je voeten.
Je hebt alles tip top in orde, tot dat je vader een reis gaat maken met de VOC.
Wanneer je zijn lot volgt ontmoet je hém, en hij zet je leven op z’n kop.
Alles waarin je ooit geloofde is nu een sprookje. En alles wat je eerst tot onzin had verklaard is nu de werkelijkheid.
~
Is hier intresse voor? Zo ja, dan post ik snel een echt deel van het verhaal.
jaaaaaa verde.r
Verder!
Ik zal zo een stukje posten!
Up!
Een klein stukje om er in te komen, tips zijn altijd welkom!
~
Een jonge vrouw met een bleke huid die rond haar neus werd versierd met enkele sproetjes staarde me onrustig aan. Haar ogen waren zo blauw als de helderste lucht die je ooit voor mogelijkheid hield. Haar blonde haar hing golvend over haar tere schouders, het leek op een waterval die sierlijk over haar lichaam naar beneden stroomde. Er dook een rode vlek op rond de hals, ontstaan door pure nervositeit.
Ik taste met mijn vingers behoedzaam aan mijn hals en voelde de geïrriteerde huid rood opzetten. Ik drapeerde mijn haren zo dat ze nauwkeurig over de vlek vielen en deze verdoezeld was. Mijn ogen keken fel, té fel. Het kwam over alsof ik de hele nacht geen oog had dicht gedaan had en de paarse vlekken onder mijn ogen waren een ander bewijs stuk. Mijn nervositeit speelde een spelletje met mijn maag. “Nerveus zijn is gezond en menselijk,” beweerde mijn vader altijd maar desondanks vond ik het verschrikkelijk. Ik keerde me om zodat ik met mijn rug naar mijn spiegelbeeld zat, mijn oog gefocust op mijn grote bed. Wat zou het voortreffelijk zijn als ik de dagelijkse sleur kon vergeten en gewoon terug kon keren naar mijn opgemaakte bed. Wat een luxe zou dat zijn! Tot mijn spijt zat dat er niet in vandaag. Het werd van me vereist dat ik zo dadelijk aan de brunch verscheen die specifiek voor mijn vader georganiseerd was. Niet opdraven was geen mogelijkheid. Ik opende mijn zacht roze lippen en zoog een hand vol lucht naar binnen. Mijn borstkast deinde op en neer. Een blik in de spiegel gaf me bevestiging dat ik er volmaakt uit zag. Alles klopte tot in de puntjes, mijn japon had exact dezelfde tint als mijn haarband: licht grijs. Het creëerde een nog blauwere kleur in mijn ogen. Ik legde mijn hand lichtjes op mijn slaap en wreef er over. Er kwam een hoofdpijn opzetten, net nu het me niet goed uitkwam. Ik verliet mijn kaptafel en haastte mij naar de deur. Ik opende de houten deur van mijn verblijf en begaf mij in de hal. Een mengsel van vanille en kaneel passeerde me, vermoedelijk was ik al te laat voor de brunch en dat zouden ze me niet in dank afnemen.
Oeh, echt verder hoor, je schrijft enorm goed!
up! zal straks nog een stukje posten!
Okee, ik ben benieuwd 
JAAA VERDER!!! ! !!
ooh, ik houd van dit soort verhalen! =)
GA je nog verder ? ;$.