Hai meiden,
Sorry alvast voor als dit een lang verhaal gaat worden! Laten we beginnen bij het begin;
In januari is mijn vriend jarig geweest, ik kan niet goed met zijn familie van vaders kant zeg maar. Ik ga nu al 2,5 jaar met mijn vriend, nog nooit hebben die mensen initiatief in mij getoond. Ze weten bijv. niet eens wat voor opleiding ik doe. Ik heb hun nooit wat misdaan, toen zijn opa vorig jaar 70 werd ben ik zelfs met enorm veel tegenzin toch meegegaan met hun familieweekendje, met de hoop dat ik wat beter overweg met hun zou kunnen. Tevergeefs. Na die tijd nog een paar keer bij hun op bezoek geweest, had ook weinig zin want zelfs als mijn vriend en ik alleen bij hun zijn zeggen ze mij niks. En het ergste vind ik dan nog dat mijn vriend daar niks van merkt. Of misschien merkt die het wel maar durft hij er niks van te zeggen ofzo… In januari was hij dus jarig en op mijn vriends verjaardag ging zijn opa gewoon met de rug naar me toe zitten(!). Ik ben naar huis gegaan en heb ontzettende ruzie gekregen met mijn vriend. Helaas gebeurde dit op zijn verjaardag zelf maar ik zag geen andere uitweg op dat moment. Ik voelde me zo genaaid! Ook omdat mijn vriend er gewoon niks van zei tegen z’n familie en me er gewoon voor niks bij liet zitten. Sinds januari zit er dus al een deuk in onze relatie, die eigenlijk nooit meer goed is gekomen. We hebben sindsdien elke week wel ruzie, om de kleinste dingen. De laatste tijd dreigt mijn vriend telkens om het uit te maken als we weer ruzie hebben. Ik was hier vanmorgen zo klaar mee dat ik uiteindelijk de stap heb genomen om het ook echt daadwerkelijk uit te maken. Hij zei het alleen maar om me pijn te doen en vanmorgen had ik zoiets van dit is gewoon de druppel. Ik had vandaag een intake op een nieuwe school en hij zou meegaan en wachten zodat we daarna de stad in konden gaan in de plaats waar m’n nieuwe school zit en een half uur van te voren laat hij me zitten. Weeeeer ruzie over gehad en toen ben ik tot dat besluit gekomen. We hebben gewoon met elkaar gesproken nog en hij doet alsof er niks aan de hand is. Hij doet heel koeltjes en het lijkt net alsof het hem niks doet. Eerlijk gezegd vreet ik me op! Ik mis hem nu al enorm maar ik wil niet toegeven omdat ik vanmorgen degene was die de stap heeft gezet… Ik wou morgen mijn spullen ophalen bij hem thuis en zei ik kom wel als je school hebt (dat wou ik natuurlijk niet, ik wou hem nog even zien, maar zei het alleen om zijn reactie te zien) en het enige wat hij zei was oke. Dat soort antwoorden de hele tijd, alsof het niks is. Alsof we vreemden van elkaar zijn… Wat moet ik nu? Toegeven aan hem dat ik er spijt van heb? Of moet ik het even op z’n beloop laten?
