[b]Ik heb een groot probleem waar ik echt onwijs mee zit.
Dit is een mail hieronder, die ik naar mijn mentor heb gestuurd. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen/adviseren.
Mijn vader adviseert een tussenjaar, maar ik weet niet wat ik kan met een havo C&M + economie en zonder wiskunde.
Het komt er eigenlijk ook op neer: ik wil me niet bezighouden met al die vakken voor ‘de rest van mijn leven’ zeg maar. De kinderen vind ik wel echt ontzettend leuk! Maar, ik denk dat het lesgeven me gewoon niet trekt in die vakken (ak/ges/knutselen/taal/rekenen/natuur). Mijn mentor weet ook niet zo goed wat hij ermee moet en zegt dat ik voor mezelf een datum moet stellen waarop ik de knoop doorhak. Tsja… beetje lastig!
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Tussenjaar? Zo ja, wat ga ik doen? Jaar in een supermarkt vind ik niet zo aantrekkelijk idee… Doorgaan met de studie? Andere studie kiezen? Zo ja, wat zou er bij mij passen op HBO-niveau:
- ik ben goed in talen
- ik hou van veel afwisseling
- ik vind het leuk om met kinderen te werken
- ik ben niet zo heel creatief en ik haat sport.
- ik heb een hekel aan moeilijke rekendingen
- veel uit boeken studeren, is niet mijn ding. Ik ben meer praktijkgericht.
Sorry trouwens voor het lange bericht, maar ik wil jullie een goed beeld geven van wat er speelt.[/b]
[i]Ik realiseer me eigenlijk steeds meer dat het beroep als juf eigenlijk niet bij mij past. Ik heb vrijwel geen motivatie en ik ga er niet voor de volle 100% voor, in tegenstelling tot de andere pabo-studenten.
Het stomme is dat ik eigenlijk geen plan B heb gemaakt. Ik ga er al jaren vanuit dat ik juf ga worden (al sinds ik 10 ben!) en daardoor heb ik nooit echt gekeken naar andere mogelijkheden/studies. Ook heb ik wiskunde laten vallen, omdat ik wist dat ik het niet nodig zou hebben om toegelaten te worden tot de pabo. Stomme keus achteraf, want vrijwel alle andere studies eisen kennis van wiskunde. Ik heb C&M gedaan met economie. Ik zou dus echt niet weten wat ik anders dan de pabo zou kunnen doen. Alles wat ik een beetje leuk lijk te vinden, is weinig vraag naar op de arbeidsmarkt of je hebt er wiskunde voor nodig. Of het zijn allemaal technische studies of beta-studies, waar ik allemaal niks mee te maken wil hebben. Ik weet ook niet wat ik dan wél leuk vind of wat ik met mijn leven wil doen. Ik weet het gewoon niet.
De pabo is op zich wel leuk, maar niet leuk genoeg om het 4 jaar lang ‘uit te houden’. Ik weet van mezelf dat ik nogal een wisselvallig type ben en dat ik dus zomaar van de één op de andere dag iets totaal anders wil doen. Met een pabo-diploma heb ik eigenlijk niet veel keus. Ik hou van afwisseling en ik denk niet dat ik dat ga vinden als ik alleen maar les kan geven mijn hele leven lang. Dat houd ik absoluut niet vol, want ik kijk er nu al tegenop om mijn hele leven lang hetzelfde werk te hebben/te doen. Ongeacht wat voor baan.
De studie is mij eigenlijk tot nu toe best wel tegengevallen. Misschien wat snel om te zeggen, maar ik had het totaal anders verwacht. Ik heb het beeld van mijn eigen basisschool al die jaren voor mij gehad en dat is natuurlijk heel anders als je zelf het kind bent wat achter het tafeltje zit. Ik heb gewoon jarenlang hetzelfde beeld voor me gehad, van toen ik nog op de basisschool zat. Ook heb ik positieve dingen alleen gezien en niet alles wat er nog meer bij komt kijken, dan alleen lesgeven.
Het verbaast mij ook dat ik eigenlijk totaal niet ‘kinderlijk’ ben ingesteld. Dat terwijl ik wel blij word van kinderen op zich. Ik kan me daarom ook moeilijk vinden in geschikte dingen voor de kinderen. De hele toestand om de les zelf heen, vind ik erg moeilijk. Alles op een kinderlijke manier brengen, dat is niet wat ik wil en kan. Het kan er ook aan liggen dat ik eigenlijk totaal niet creatief ben. Ik weet wel dat je veel dingen nog moet leren op de pabo, maar het past gewoon niet bij me. Ik ben iemand die van direct houdt en niet van dingen eromheen verzinnen om het leuk te maken. Het klinkt best stom, maar zo voel ik het wel.
Tijdens stage heb ik het gevoel dat ik me in moet houden. Ik kan mezelf niet zijn in zo’n serieuze positie als juf. Dat stoort me. Ook heb ik gemerkt tijdens de stage dat ik heel moeilijk met andermans problemen om kan gaan. Niet om het één of 't ander, maar ik heb zelf voldoende meegemaakt en ik kan/wil me niet bezighouden met andermans problemen. Dat vind ik gewoon erg moeilijk en het doet me teveel denken aan mijn eigen tijd als kind. Hier ben ik achter gekomen, toen er een meisje uit mijn stageklas naar me toekwam. Ze wilde haar ei kwijt bij mij. Ik voelde me natuurlijk wel een beetje ‘vereerd’ dat ze mij zo vertrouwde, maar aan de andere kant kon ik wel in janken uitbarsten, omdat ik zo met haar meeleefde. Het viel me erg zwaar. Ik wilde haar graag een knuffel geven en haar troosten, maar zo close omgaan met je leerlingen, dat kan gewoon niet. Zeker niet als stagejuf. Ook hier werd ik belemmerd door mijn positie en moest ik erboven staan en mezelf beheersen.
Ook het omgaan met autisten en andere kinderen met speciale behoeften valt mij erg zwaar. Ik ben erachter gekomen dat ik mij gewoon niet bezig wil houden met zulke problemen van kinderen. Vooral omdat ik zelf nog niet alles verwerkt heb. En juist omdat het kinderen zijn, lijkt het bij mij extra hard terug te komen. Dat verhaal van dat meisje, dat was een klap in mijn gezicht. Even een besef dat ik hier (nog) niet klaar voor ben en waarschijnlijk ook nooit zal zijn.
Aan de ene kant wil ik niet opgeven, maar aan de andere kant wil ik geen 4 jaar ‘verspillen’ en vervolgens niks met mijn diploma kunnen doen, omdat er vrijwel geen andere richtingen/opties zijn op de arbeidsmarkt dan lesgeven.[/i]
.