Tussen twee vuren

Schrijfsels
#1

Hoi!
Dit is één van mijn eerste verhalen die ik alleen schrijf :slightly_smiling_face: Vroeger schreef ik namelijk samen met iemand, maar ik wou eens wat anders proberen…
Hopelijk valt het allemaal nog goed mee :stuck_out_tongue:
EDIT: ik heb nu een proloog geschreven, is een beter begin voor dit verhaal.

Proloog
Met een bonzend hart kuste ze hem. Ze voelde zijn handen over haar rug glijden en kreeg een koude rilling. Dit zou verder gaan, verder dan kussen, dat voelde ze. Maar was ze er wel klaar voor? Die vraag zorgde voor een benauwd gevoel en even stopte ze met hem te kussen. Wilde ze dit echt? Zag ze hem echt zo graag? Denken kon ze niet langer doen want hij kuste haar opnieuw, anders dan anders. Het gaf haar een vreemd gevoel, alsof hij het alleen deed voor zijn lusten. Maar opnieuw kon ze er niks aan doen en viel ze weer voor zijn charmes. Hij streelde langs haar wang.
‘Je bent prachtig,’ fluisterde hij. Ze wist niet hoelang dit zou duren, maar zeker was ze er niet van. Hield hij echt van haar? Ze begon te twijfelen en zuchtte toen.
‘Is er iets?’ vroeg hij met grote ogen. Ze schudde haar hoofd. Hij hield echt van haar. Hij begon haar opnieuw te kussen en trok haar shirt naar boven. Angst kwam in haar naar boven, maar ze verdrong de gedachten en liet hem begaan. Zijn vingers gleden over haar buik, bezorgden haar rillingen.
Abrupt werden ze gestoord. De deur vloog open en een jongen stormde kwaad naar binnen. In plaats van te gillen, was ze opgelucht. Dankbaar dat er iemand binnenkwam. Wat moest ze met dit gevoel?

#2

Het is goed geschreven :slightly_smiling_face:
Verder?

#3

Bedankt om te reageren :grinning:
Hier hoofdstuk 1!

Hoofdstuk 1
Met vermoeide ogen stapte Samantha uit haar bed en wreef door haar lange, bruine lokken die voor haar ogen hingen. Ze strompelde richting de badkamer en ging onderweg net niet op haar bek. In de badkamer trok ze in een slakkentempo haar kleren aan en kamde haar haren. Na nog een laatste blik in de spiegel ging ze naar beneden.
‘Wat doe jij hier zo vroeg?’ vroeg haar moeder, Marie verbaasd.
‘Ik moet op school zijn,’ zei Samantha.
‘Op school? Op zaterdag?’ vroeg Marie verward. Samantha keek naar de kalender en slaakte toen een zucht. Alsof ze in een trance was ging ze terug naar boven, haar moeder verbaasd achterlatend.
Pas een aantal uren later werd Samantha terug wakker en geeuwde. Wat zou ze vandaag weer eens gaan doen? Ze had geen zin om weer te gaan winkelen –wat ze de laatste tijd echt ieder weekend deed- met haar vriendin, Elise.
Aangezien haar niks te binnen schoot, besloot ze haar laptop maar op te starten en hopen dat er iemand online zou zijn.
Maarten meldt zich aan. Nee, met hem wou ze niet chatten, niet dat ze hem nog kende. Hij was een medeleerling van in de lagere school die ze in geen eeuwen meer had gezien of gesproken. Volgende…
Ze overliep de lijst van mensen die online waren, maar niemand waarmee ze echt wou praten. Licht gefrustreerd sloot ze haar laptop af en staarde naar de muur. Niet dat haar muur fascinerend was. Er hingen enkele fotokaders aan met oude foto’s van zij en vriendinnen en dat was het. Nog voor ze besloten wat ze wilde doen, riep haar moeder haar met een strenge stem. Samantha slaakte een diepe zucht en dwong zichzelf naar beneden te gaan.

#4

upje

#5

Nog een nieuw stukje :slightly_smiling_face: Tips en commentaar zijn welkom!
Dit speelt zich niet meer af op zaterdag, maar op maandag.

Hoofdstuk 2
‘Misschien wordt het maar eens tijd dat jij een baantje neemt,’ zuchtte haar vader.
‘Wat?!’ zei Samantha geschrokken.
‘Ja,’ viel haar moeder haar in de rede, ‘Het wordt tijd dat je eens zelf je verantwoordelijkheid opneemt. Je zult niet eeuwig op ons geld kunnen blijven rekenen Samantha.’
‘Ik ben pas 16!’
‘Oud genoeg om een baantje te vinden,’ grapte haar vader, ‘ik weet misschien zelfs al een aantal plaatsjes.’
‘Als het echt moet, kies ik er zelf wel één,’ snauwde Samantha.
‘Je moet eens leren verantwoordelijk te zijn voor jezelf,’ zei Marie.
‘Daarbij ben je ook wel wat lui, niet?’ zei haar vader.
‘Pap!’ zei ze verontwaardigd. ‘Ik ben niet lui!’
‘Waarom neem je dan geen baantje?’
Samantha wierp haar vader een vernietigende blik toe. Ze moest toegeven, actief was ze niet. Maar een baantje? Oké, misschien gaf ze inderdaad wat veel geld uit de laatste maanden, maar dan nog. Geen redenen om haar zomaar te gaan laten werken!
‘Goed,’ zei Samantha kwaad. ‘Dan zoek ik wel een baantje!’
Kwaad stampte ze de trap op en sloot zich op in haar kamer. Ze keek op de klok en stelde vast dat ze nog tien minuten had om op school te geraken.
‘Shit,’ siste ze. Ze greep haar tas en sprintte de trap af.
‘Doei!’ riep ze nog snel.

#6

Upje ^^
Reacties, tips, commentaar? Alles mag :stuck_out_tongue:

#7

Vervolg hoofdstuk 2 ^^

De lesuren tikten langzaam voorbij en Samantha zat met haar gedachten in haar eigen wereldje. Was ze echt zo lui? Ze bleef er maar over piekeren dat ze zelfs het belsignaal niet hoorde.
‘Sam! Lunchtijd!’ riep Elise opgewekt. Samantha staarde haar vriendin eerst verward aan en glimlachte toen.
‘Ik dacht dat het nooit zou bellen,’ zei ze.
‘Kom, laten we gaan. Ik hoorde dat het pasta is vandaag, dus als we nog iets te eten willen, zullen we snel moeten zijn!’
‘Dat is waar,’ grinnikte Samantha. Samen liepen ze het lokaal uit en liepen snel door naar de refter. Een kleine rij had zich al gevormd en een opluchting ontsnapte uit hun monden.
‘We zijn nog op tijd,’ zei Elise tevreden. Ze keek Samantha doordringend aan, die weeral in dromenland zat.
‘Sam?! Is er iets? Je lijkt echt op een andere wereld te leven,’ lachte Elise. Samantha schrok op en keek haar vriendin aan.
‘Ik moet een baantje nemen van mijn ouders,’ zuchtte ze toen.
‘Echt? Waarom?’ vroeg Elise verbijsterd.
‘Ik moet mijn verantwoordelijkheid eindelijk eens opnemen en zelf voor wat brood op de plank zorgen,’ zei Samantha sarcastisch. Elise begon te lachen en verontschuldigde zich toen.
‘Sorry, maar je klonk er ook zo opgewekt over!’
Samantha glimlachte en stelde toen vast dat ze al binnen in de refter waren. Ze namen elk hun bord pasta en een drankje en zochten een plaats om te zitten. Samantha zag een jongen op haar af komen die naar zijn voeten staarde en sprong pas weg toen het te laat was. Zijn flesje cola glipte van zijn plateau en zonder dat ze er iets aan kon doen viel het flesje in haar richting.
‘Gatver!’ riep Samantha kwaad. Haar kleren zaten onder de cola en ze keek de jongen vernietigend aan.
‘Sorry!’ zei de jongen beschaamd. Hij nam een servetje en begon over haar kleren te wrijven. ‘Omg, hij zit aan je borsten,’ giechelde Elise. De tranen liepen langs haar wangen en Samantha en de jongen kregen een rode kop.
‘Sorry,’ fluisterde de jongen. Hij deed zijn hand weg en ging weg. Zonder nog iets te zeggen of om te kijken. Verbijsterd bleef Samantha staan.
‘Kun je nog eens samenvatten WAT er net is gebeurd?’ stamelde ze.
‘Wel, hij liet zijn cola vallen, die viel op jou waardoor je nu dus helemaal onder de cola zit. Hij wilde helpen en naam een servetje en begon je kleren droog te wrijven,’ Elise hield zich in om niet te lachen, ‘en toen zat hij aan je borsten,’ barste ze in lachen uit.
‘Dat is dus niet grappig Elise!’ zei Samantha verontwaardigd. ‘Zit een vreemde voor een volle refter zomaar aan mij,’ zei ze.
Elise knikte en begon toen weer te lachen. Samantha kon er niks aan doen, maar haar vriendin lachte ook zo aanstekelijk dat ze zelf ook begon te lachen. Met nog steeds een rode kop ging ze zitten en begon aan haar pasta. Dit zou weer een perfecte dag worden. Opstaan en te horen krijgen dat je een baantje moet nemen en dan nog eens onder de cola komen te zitten… Nog iets?

#8

Upje ^^ Reacties??
Alvast weer een nieuw stukje!

Hoofdstuk 3
Na een vermoeiende dag op school sloeg Samantha de deur achter zich dicht. Het eerste wat ze ging doen was andere kleren gaan aantrekken. De sporen die de cola had achtergelaten waren niet om aan te zien. De vele blikken die ze had gezien op school zeiden al genoeg.
‘Hoe was je dag?’ riep haar moeder terwijl ze zich omkleedde.
‘Goed,’ zei Samantha. Ze zou maar zwijgen over wat er gebeurt was.
‘Wil je even boodschappen voor me doen? Of heb je teveel huiswerk?’
‘Is goed hoor, ik doe daarna wel mijn huiswerk,’ riep ze terug. Ze zuchtte, eigenlijk had ze helemaal geen zin om de boodschappen te doen, maar anders zou ze weer een hele preek mogen verwachten. Dat ze onverantwoordelijk is, lui en noem maar op. Nee, daar had ze geen zin in vandaag. Ze liep de trap af en griste het boodschappenlijstje van de tafel.
‘Ik ga, mam!’ Zonder op de weg te letten overliep ze het lijstje, het zou nog een hele klus worden om alles te vinden. Toen ze aankwam bij de winkel, werd haar blik getrokken naar een advertentie. In grote hoofdletters was er te lezen dat er nog werknemers gezocht waren. Samantha lachte, dit zou misschien wel haar baantje kunnen worden. Eindelijk nog eens een lichtpunt in de donkere tunnel van de afgelopen dagen. Goedgehumeurd ging ze de winkel binnen en keek om zich heen. Ze moest de baas spreken, maar waar kon je hem vinden?
Aarzelend liep ze naar een jongen toe.

#9

leuk verhaal & goed geschreven ook.

#10

@Mandyy: bedankt om te reageren :grinning:
Hier het vervolg van hoofdstuk 3!

‘Ehm, weet je misschien waar ik de baas kan spreken?’ vroeg ze. De jongen draaide zich om en was jonger dan ze had gedacht. Misschien een jaar of 2 ouder, maar niet meer.
‘De baas? Wil je die spreken dan?’ vroeg hij geïnteresseerd.
‘Ik zag de advertentie, en kan wel wat geld gebruiken,’ zei Samantha met rode wangen. Ze voelde zich belachelijk, maar waarom? Daar had ze geen idee van.
‘Goed, ik breng je wel even,’ zei de jongen met een knipoog. Ze bloosde toen hij haar hand nam en haar begeleidde. ‘Waarom moet een meisje zoals jij werken?’ vroeg hij.
‘Ah, ouders, je weet wel,’ zei ze zuchtend. Hij knikte instemmend.
Het leek wel uren te duren eer ze bij het bureau aankwamen. De hele weg had hij met haar zitten flirten en het enige wat ze deed was blozen. Ze zou gelukkig moeten zijn dat een knappe jongen als hij haar zag staan. Of toch deed alsof. Haar wangen kleurden nog roder toen ze zag wie er bij het bureau stond te wachten.
‘Dit kan toch niet waar zijn,’ zuchtte ze. De jongen die haar in de refter had besmeurd met cola stond verlegen voor de deur.
‘Sorry dat ik cola over je liet vallen. Ik had nog geen tijd gevonden om mijn excuses aan te bieden, en toen zag ik je hier lopen,’ stamelde hij. Samantha knikte.
‘Niet erg,’ zei ze.
‘Goed,’ zei hij aarzelend, ‘maar blijf uit de buurt van die jongen,’ hij knikte naar de jongen die met haar had staan flirten en verdween toen. Verbaasd bleef Samantha achter en keek toen terug naar de flirter.
‘Ehm, wat is je naam eigenlijk?’ vroeg ze nonchalant.
‘Jason,’ zei hij.
‘Oké, Jason. Ik ben Samantha,’ zei ze snel.
‘Tot gauw,’ zei hij met –weeral- een knipoog. Ze staarde hem na en nam toen nog eens goed adem, voor ze klopte op de deur.
‘Binnen,’ zei een zware stem. Met een piepklein hartje schuifelde Samantha naar binnen.

#11

Ik vind het wel leuk! Alleen interesseerde het proloog mij meer dan de rest van het verhaal tot nu toe… Maar alsnog, verder!

#12

Haha, dat was ook de bedoeling dat het proloog beter zou zijn. Aangezien het iets is dat nog ZAL gebeuren in het verhaal :slightly_smiling_face: Kga proberen er wat meer spanning in te steken :wink:

#13

Nieuw stukje!

Hoofdstuk 4
Trots op zichzelf kwam Samantha terug thuis.
‘I’m back!’ riep ze. Haar moeder was druk in de weer in de keuken en Samantha zette de boodschappen op tafel.
‘Heb je alles?’ vroeg haar moeder.
‘Ja, en ik heb ook een baantje!’ riep ze opgewekt.
‘Echt?’ zei haar moeder achterdochtig. Samantha knikte.
‘Een baantje in de winkel. Ik ga rekken vullen.’
‘Goed,’ zei Marie. ‘Ga nu maar huiswerk maken.’
Zuchtend ging Samantha naar haar kamer. Juist ja, er wachtte haar nog een berg huiswerk. Waarom houden leerkrachten er toch zo van om de leerlingen te deprimeren?
‘Wiskundeboek, wiskundeboek, wisku- Neee!’ galmde het toen door het hele huis. Kwaad ging ze op haar bed zitten. Nu had ze ook nog haar wiskundeboek in haar kluisje laten liggen. Samantha liep de trap af en nam terug haar jas.
‘Mam, ik moet nog even iets halen uit mijn kluisje!’ en weg was ze. Dit was weer de zoveelste keer dat ze iets vergat, dat ze geen uitleg meer moest geven aan haar moeder. Het was al een gewoonte geworden.
Met rode wangen kwam ze aan bij de schoolpoort. Opgelucht dat het nog niet gesloten was liep ze over de verlaten speelplaats. Nu ze het zo bekeek leek het net echt een gevangenis. De speelplaats was omringd door de schoolgebouwen, dus ontsnappen als de deuren dicht waren zou niet lukken. Samantha kwam aan bij de kluisjes, die op nog een andere speelplaats staan. Haar school had 3 speelplaatsen. 1 voor de lagere cyclus en 1 voor de hogere cyclus. De derde was niet in gebruik tijdens de pauzes. Ze haalde haar sleutel uit en vond haar wiskundeboek. Ze schudde haar hoofd, het werd eens hoog tijd dat ze haar kluisjes weer eens zou gaan uitkuisen. Ze sloot haar kluisje terug en merkte toen pas op dat ze niet meer alleen was. Een jongen stond tegen de kluisjes geleund en staarde naar haar. Samantha begon zich ongemakkelijk te voelen. Stond hij daar al de hele tijd? Ze ontweek zijn blik en stopte haar sleutel weg maar kon het toch niet laten om hem even te bekijken. Hij was groot, maar niet zo groot en had zwart haar in piekjes. Ze deed haar tas op haar rug en liep met snelle passen richting de deur. Toen ze langs de vreemde jongen liep, zag ze iets blinken in zijn rechterhand. Een mes. Haar passen versnelde en haar hart sloeg sneller dan ooit tevoren.

#14

meer !!

'xxxxx

#15

jij bent gooooeeeed

#16

Dankje allebei :slightly_smiling_face:
Doet echt deugd om te horen dat het goed is! Echt bedankt :slightly_smiling_face:
Morgen een nieuw stukje ^^

#17

Gewoon leuk! Dit klinkt me al veel meer als het proloog!
:grinning:

#18

Dankje :slightly_smiling_face:
Vervolgje!

Ze voelde dat hij haar achtervolgde. Dat wist ze gewoon. Ze keek niet achter zich, bang dat haar gevoel zou worden bevestigd. Haar blik was op oneindig, samen met een hart dat bijna uit haar keel sprong. Nog voor ze de deur bereikte die haar zou brengen naar de andere speelplaats werd haar arm gegrepen. Met een ruk stond ze stil en draaide ze zich angstig om.
‘Wat wil je?’ vroeg ze met een bibberende stem. Samantha probeerde haar stress niet door te laten klinken in haar stem, maar faalde zoals altijd. De jongen antwoordde niet, hij grijnsde. Het was doodstil, niemand was in de buurt, en zij was alleen. Weer ging haar hart sneller gaan slaan en kreeg ze het nogmaals benauwd. In haar hoofd was ze al bezig met noodsituaties te bedenken, maar ze kon niks nuttigs verzinnen.
Hij kwam nog dichter bij haar staan waardoor het mes schitterde in het zonlicht.
‘Ik doe je niks, zolang je naar me luistert,’ fluisterde hij in haar oor. Hij nam haar arm terug vast en sleurde haar mee. Ze wilde gillen, maar haar kreet werd gedempt door zijn hand op haar mond. Samantha stribbelde tegen, maar toen voelde ze het mes in haar arm prikken en hield ze op. Zou dit het einde zijn? Hij duwde haar de wc’s binnen en Samantha -zo onhandig als ze was- viel de grond in. Ze voelde zich duizelig na de klap met haar hoofd tegen een wc-deur.
‘Pijn gedaan’ zei hij minachtend.
‘Wat wil je?’ fluisterde Samantha. ‘Laat me gaan, ik heb je niks misdaan!’ zei ze met een schorre stem. Het was bedoelt om te schreeuwen, maar haar stem liet het afweten. Hij ging naast haar zitten en streelde over haar wang.
‘Als je stil blijft zal er niks ergs met je gebeuren,’ zei hij op een beangstigende toon. Ze begreep er niks van, trok ze ongeluk aan ofzo?
‘Laat haar!’ klonk er plots een luide stem. Een jongen, minstens een hoofd groter dan haar aanvaller stormde naar binnen en duwde de zwartharige jongen op de grond.

#19

Nog wat verder geschreven :slightly_smiling_face:

‘Gaat het?’ de vraag was naar Samantha gericht, maar hij bleef kijken naar de andere jongen. Die lag nu op de grond, verbaasd over de wending die er was gebeurt.
‘Ik geloof dat het gaat, alleen een enorme buil op mijn hoofd,’ stotterde ze. Wat een gek was die jongen? Zijn leven riskeren voor haar. ‘Hij heeft een mes,’ waarschuwde ze hem. Ze wilde schreeuwen dat hij weg moest lopen maar kreeg het niet over haar lippen. Kwaad sleurde haar redder de jongen recht en duwde hem naar buiten. Samantha stond ook recht, maar kon niet recht blijven staan door de spanningen die ze had beleefd. Ze liet zich terug op de grond zakken en legde haar hoofd op haar knieën. Ze zag nog net hoe de jongens het leerlingensecretariaat binnengingen. Nu pas besefte ze hoeveel mazzel ze had gehad. Dit had heel verkeerd kunnen aflopen, wat zouden de krantenkoppen zijn geweest? Ze schudde haar hoofd en verdreef haar vreemde gedachten. Het enige wat telde was dat ze leefde. Een vrouw liep gespannen naar haar toe. Het was Anna, de leerlingenbegeleidster.
‘Gaat het?’ vroeg ze geschokt. Samantha kon alleen maar knikken. Anna trok haar recht en nam haar mee naar het secretariaat. Daar zat een jongen met blond, warrig haar op een stoel. Hij draaide zijn hoofd om en Samantha haar mond viel open. Dit kon niet waar zijn, was haar redder de cola-besmeurder geweest? Anna duwde haar op een stoel naast de jongen en ging toen zelf zitten.
‘Je hebt geluk gehad, Samantha,’ zei ze met grote ogen.
‘Ik weet het,’ fluisterde Samantha.
‘Louis heeft goed gereageerd,’ vervolgde Anna.
Louis, Louis, Louis… Die naam zou ze nooit meer vergeten. En nu wist ze ook meteen zijn naam, hoefde ze niet zelf de vraag te stellen.

#20

Nog een stuk :slightly_smiling_face:

[b]‘Eh, bedankt,’ zei Louis stil. Hij leek ook nog maar half te beseffen wat er net was gebeurd, net als Samantha en Anna.
‘Waar is hij? Wie was hij?’ bracht Samantha uit.
‘Hij is meteen weggebracht naar het politiebureau. Hij zat ook hier op school, maar ik weet niet of hij hier nog lang zal blijven,’ zei Anna geruststellend. Samantha knikte opgelucht.
‘Ik heb jullie ouders al gebeld, ze zullen hier zo snel mogelijk zijn. Zij zullen dan meegaan voor een verhoor bij de politie,’ zuchtte Anna.
‘Moet ik ook gaan?’ vroeg Louis.
‘Tuurlijk, je bent een getuige,’ zei Anna. Samantha durfde het nu pas aan om Louis aan te kijken en staarde in zijn ogen. Hij had groene ogen, prachtige groene ogen en bloosde lichtjes toen hij merkte dat Samantha hem aanstaarde. Beschaamd keek ze terug naar haar handen en beet op haar lippen.
‘Bedankt,’ zei ze, ‘ik durf niet te denken wat er zou gebeurd zijn als jij er niet was geweest,’ zei ze. Hij keek haar aan en glimlachte.
‘Ik denk wel dat ik mijn wederdienst heb getoond voor de cola,’ knipoogde hij. Ze glimlachte.
‘Dat heb je,’ zei ze instemmend.
‘Samantha!’ klonk het hysterisch. Haar ouders stonden in de deuropening, samen met wie waarschijnlijk de ouders van Louis waren.

Doodmoe kwam Samantha terug thuis na het verhoor. Ze had het hele verhaal nu echt genoeg verteld en wilde er niet meer aan denken. Morgen zou het vast al bekend zijn op school en ze wilde niet denken aan de vele vragen die mensen zouden stellen. Haar hoofd begon er al van te tollen dus besloot ze te gaan slapen.
‘Ik ga slapen,’ mompelde ze.
‘Weet je zeker dat het gaat?’ vroeg haar moeder met gefronste wenkbrauwen. Samantha knikte, ze had nu echt nood aan wat slaap. Om wat er gebeurd is even op een rijtje te zetten.

‘Samantha!’ klonk het al meteen op school. Samantha had deze ochtend extra traag gedaan dan normaal, zodat ze later op school zou zijn. Nu wist ze weer waarom. Elise kwam op haar afgestormd met een geschokte blik. ‘Gaat het wel?’ vroeg ze.
‘Ja hoor, met jou?’ zei Samantha alsof er niks was gebeurt. Ze had misschien toch beter naar haar moeder geluisterd en vandaag thuisgebleven…
‘Met mij? Ben je gek? Iedereen heeft het erover!’ ratelde Elise aan één stuk door.
‘Ik wil er liever niet over praten, als je het niet erg vind,’ zuchtte ze. Elise keek haar even nadenkend aan en knikte toen.
‘Is misschien wel beter,’ grinnikte ze. ‘Kom, ik moet nog naar mijn kluisje.’ Samantha volgde haar en ontweek de vele blikken die haar richting uitwezen. Ze ging tegen de kluisjes leunen en bekeek de mensen op de speelplaats. Geen spoor te bekennen van de zwartharige jongen, ze zuchtte opgelucht. Maar tot haar grote angst zag ze plots de directeur opduiken tussen de leerlingen. Toen pas bemerkte ze dat er een spreektafel klaar stond met een microfoon. Ze voelde de bui al hangen en liep toen maar snel naar Elise.[/b]