Hallo, ik weet niet hoe ik dit moet beginnen. Maar dit gaat wrs een bericht worden met veel eerlijke “hopeloosheid” als dat iets is wat jou triggert. Lees dit niet.
Nou, hoi, ik ben 22 jaar oud en ik ben radeloos. Ik zal eerst een beetje over mezelf vertellen.
Ik ben depressief, heb last van anxiety en ben introvert (als in dat ik energie haal uit het alleen zijn).
Ik heb 2 keer een opleiding gedaan en heb deze allebei niet afgerond. Nu ben ik aan het werken. Ongeveer 3,5 dag in de week. Dit omdat ik het niet aankan om meer te werken.
Ik zit er ontzettend doorheen. Ik kijk ontzettend op tegen de toekomst. Ik haat de toekomst. Ik heb niets om voor te leven en ik heb niets wat ik wil bereiken. Ik heb al een ontzettend lange periode therapie. En ik respecteer mijn therapeut (en vorige therapeuten) heel erg, maar ik word niet geholpen.
Waarschijnlijk is het eerste wat in je op komt nu: “Waarom ga je geen opleiding doen?” Ja, dat is wat de norm is in deze wereld is het niet? En het enige waar ik passie voor heb is het maken van eigen bedachte kunst. Maar de kunstacademie werkte niet met al mijn mentale gebreken. Plus in deze maatschappij valt er niet te overleven wanneer je kunst gaat doen.
Daarnaast ik kan amper mijn 3,5 werkdag aan, hoe kan ik in godsnaam een opleiding aan? Ik heb nog een ander groot probleem en dat is dat ik passief word. Ik kan urenlang voor me uit staren en niets doen. Alleen maar denken over wat ik wil doen en hoe ik dat niet kan doen omdat ik letterlijk vastgetekend op mijn plaats door mijn brein. Hoe graag ik dan iets wil doen, ik kan niet opstaan. En wrs zal bijna niemand dit begrijpen. Ik begrijp het zelf ook niet, maar in 4 jaar therapie heeft nog niemand ooit iets aan die “passieve staat” waar ik in kom, kunnen doen. Ik alleen niet en met behulp van anderen ook niet. Maar het is een onderdeel van mijn depressiviteit. En dit uit zich dan vaak in zelfhaat. Die zelfhaat probeer ik onder controle te houden, wat lastig is, maar ik ben er beter in geworden.
Tsja en dit is zo’n beetje mijn situatie. Ik ben ook suicidaal. Mensen waarmee ik hierover gepraat heb zijn hartstikke lief, maar niemand weet hoe ze mij kunnen helpen. En lieve, troostende woorden doen het helaas niet.
Ik ben ten einde raad en Girlscene is een forum waar ik vaak in mijn jeugd op gepost heb en ik weet niet wat ik hiervan verwacht. Maar ik ben een beetje hopeloos.
Ik wil er al een tijd een einde aan maken, maar omdat ik zie hoeveel pijn ik mijn omgeving daarmee zou doen heb ik het altijd tegengehouden en ben ik constant doorgegaan en heb ik gevochten om te overleven voor ze. Maar nu weet ik het niet meer, ik leef al zolang gewoon door voor anderen terwijl ik constante pijn, hopeloosheid en leegte voel. En ik ben zo moe.
Ik zoek al zolang naar iets voor mij om voor te leven, maar ik ben nu gewoon bijna klaar?
Ik weet niet wat ik nog kan en moet doen en begin te denken dat ik een verloren zaak ben en dat zelfmoord de enige uitweg is.
Ik heb geen concrete vraag, maar ik hoop gewoon een “inzicht of advies” te krijgen. Of misschien zoek ik wel iemand die hetzelfde heeft als ik. Iemand die me kan vertellen hoe het haar gelukt is om hieruit te komen. Ik ben ten einde raad.
