Hallo Girlscene,
Ik heb echt jullie advies nodig, want ik weet het niet meer. Hoop dat jullie het lezen.
Mijn vriend en ik zijn nu zo’n anderhalf jaar bij elkaar. Het is vanaf begin niet altijd makkelijk, hij is autistisch dus communicatie gaat soms moeilijk. In zijn vorige relatie was hij zoals hij het zegt, een nogal slechte vriend (hij ging vreemd).
Hoewel ik head over heels verliefd was op hem, was ik op mijn hoede als hij contact had met andere meiden, hij zegt er weinig over en ik ging informatie op andere manieren zoeken soms (sms lezen). Uiteindelijk ging hij vreemd, een reden geeft hij er niet echt voor. Die periode daarna ging opeens een stuk beter, totdat ik er dus twee maanden later achterkwam van vreemdgaan door weer te gaan controleren.
Sindsdien gaat onze relatie ronduit slecht. Al mijn verliefdheidsgevoelens waren in een klap weg. Praten doen we alleen nog over problemen, lijkt vaak meer op een interview dan een gesprek. We hebben het wel nog fijn als we bij elkaar zijn, houden van elkaar.
In september is hij aan een nieuwe opleiding begonnen, zijn leven was druk, maar voor mij had hij echt bijna geen tijd meer. Hij geniet ervan. Wilt vrijheid. Hij wilt feesten op de studentenvereniging (waar ik niet mag komen en niemand ken), lekker kunnen eten en blijven slapen bij vriendinnen, maar het maakt mij zo ongelukkig dat ik soms dingen ga ‘verbieden’. Waar hij een superdruk leven heeft (Opleiding, werk, minimaal 4 keer in de week bezig met muziek, studentenvereniging, nieuwe vriendinnen, oude vrienden en sport) heb ik bijna geen leven, waardoor ik nog beter merk waar hij allemaal mee bezig is.
Hij klaagt alleen nog maar tegen die vriendinnen over de relatie die zo kut gaat, ik ben controlerend, ook volgens al die vriendinnen die me verder niet kennen. Ik voel me bedreigd door die vriendschappen, moet het maar accepteren dat vrienden ook vrouwen kunnen zijn, maar hij betrekt me nergens in, word woedend als ik vraag om een msn-gesprek te lezen, of sms.
Hij wilt bij me blijven, zegt dat ik belangrijker ben, maar geeft me wel constant een schuldgevoel als ik zeg dat ik iets liever niet heb. Ik wil ook wel bij hem blijven, maar loop constant rond met de gedachte dat het mijn schuld is, dat ik moet veranderen (wat niet lukt zonder zijn hulp, die ik niet krijg) en anders hem moet vrijlaten.
Advies, heldere ideeën, gedachten zijn allemaal welkom.
), dan vergeet ik nog steeds wat ik aan het zeggen was en alles wat er om ons heen gebeurd, soms zelfs adem te halen 
.