Hey! Ik ben van plan een verhaal te gaan schrijven, en ik heb net eerst een soort intro stuk geschreven.
Het echte verhaal moet dus nog komen. Dit is zeg maar wat er vóór het verhaal wat nog gaat komen is gebeurd. Oke hopelijk, was deze korte uitleg niet al te vaag. Maar ik zou dus graag willen weten wat jullie van de ‘‘intro’’ vinden. 
The unknown man
Met groot gehijg laat Sanne haar rug langs de muur naar beneden zakken, het zweet druipt druppel voor druppel van haar voorhoofd en diep van binnen krijgt ze langzaamaan een steeds benauwder gevoel. Enge beelden dwalen kriskras door haar gedachten en het geluid van zijn voetstappen komt steeds dichterbij. Haar ogen richten zich op het langwerpige gat onder de kamerdeur. De zwarte schaduw dat van zijn lichaam af komt wordt steeds meer zichtbaar. Daar zit Sanne, zonder enige raad tegen de muur op haar kleine houten kamertje. Waar kon ze zich verschuilen? Nergens. Als ze ook maar één klein piepgeluidje zou maken was het zo ver. Dan was het te laat. Dan was het voorbij. Haar leven zou dan afgelopen zijn. Aan zijn manier van lopen en zijn haperende adem wist ze meteen wie degene was die het huis van haar ouders binnen was gekomen. Zijn uiterlijk had ze nooit kunnen achterhalen, zijn naam en alle andere persoonlijke informatie ook niet. Het waren alleen zijn voetstappen en zijn manier van ademhalen waar ze hem aan kon herkennen. Al die keren was hij het. Die ene hij. Hij die haar broer, haar opa en haar vader het leven had weggenomen. Tranen rolden over haar wangen, die spierwit waren geworden door het misselijke gevoel dat ze had gekregen. Ze hoopte dat haar lieftallige moeder niet thuis zou komen van boodschappen doen. Want als dat wel het geval zou zijn, wist ze dat ze haar moeder ook zou verliezen. Één pistool, één kogel en één schot konden haar leven vergallen, en zo ook het leven van haar moeder en haar andere familieleden. Haar oudere zus Daniëlle was beneden, althans dat hoopte ze. Dan zou ze in ieder geval deze paar minuten in veiligheid zijn. Wat Sanne wel wist, is dat ze beiden nog een kans hadden om deze avond te overleven, dat geluk hadden ze al eerder gehad. Het was buiten nog steeds licht, en de zon straalde door de ramen naar binnen. Maar ook al was dat zo, voelde het voor haar alsnog als een donkere avond. Er waren nog geen geluiden van harde schoten haar oren binnen gedrongen. En dat verzekerde haar ervan dat Daniëlle nog steeds in leven was. Zachtjes probeerde ze één van haar handen van de houten krakende vloer te halen, om de tranen uit haar ogen te wrijven. Maar voordat ze ook maar met één vinger haar wang kon aanraken, zwaaide de deur van haar kamer open en kwam het uiterlijk van de man steeds beter in zicht. Daar stond hij, pal voor haar. Ze wist nu precies wie haar en haar familie al die tijd pijn had gedaan. Hij had moorden gepleegd, ernstige verwondingen bezorgd en gezorgd voor nachten vol verschrikkelijke nachtmerries en angst. Woorden vielen niet uit te brengen, daarvoor was ze veel te veel in paniek. Vragen naar de redenen voor zijn daden was te moeilijk voor haar. Steeds meer tranen verlieten haar ogen en rolden langzaam naar beneden. De pikzwarte mascara verspreidde zich over haar wangen en ze kneep haar ogen dicht. Voordat ze ook maar haar overtollige speeksel kon inslikken, voelde ze een zware pijnlijke steek recht door haar hart. Dat was niet omdat een kogel haar hart had doorboort, maar omdat ze de aanwezigheid van haar lieve zus kon voelen. En dat gevoel, dat gevoel deed zoveel pijn. Allebei beseften ze dat ze het deze avond niet meer zouden halen. Wanneer Sanne haar hoofd optrok en zo recht in de ogen van de man keek besefte ze zich dat ze dat niet als laatste, voor haar dood, wilde zien. Dus wierp ze een trieste, angstige en tegelijkertijd ook bezorgde blik naar haar zus, met zwarte vlekken mascara onder haar ogen en de tranen die steeds maar over haar wangen bleven stromen.
Haar stem was door de grote hoeveelheid angst helemaal dichtgeklapt. Ze wilde haar zus nog waarschuwen weg te rennen. Maar het leek alsof haar stem weigerde de woorden uit te brengen. Een luid schot klonk door de kamer en er verschenen langzaam zwarte vlekken voor haar ogen totdat haar hart het begaf.
