[i]Hellooo!
Dit is een verhaal dat ik heb geschreven op basis van reality, maar natuurlijk is er veel bij verzonnen en is alles heel erg overdreven. Ook namen zijn veranderd.
Ik post hier zo een klein stukje, een soort van inleiding en dan wil ik natuurlijk van jullie weten of het de moeite waard is om mee door te gaan.
Enjoy!:)[/i]
“Misschien kunnen we hier beter mee stoppen!” riep Isa met een luide stem.
“Maar ik wil je echt niet kwijt! Jij bent het meisje op wie ik vanaf het begin al verliefd was, jij bent het meisje met wie ik zo graag verder wil! Ik wil mijn hele leven met jou delen!” riep Rob. De tranen stroomden over zijn wangen. Isa haatte het om hem zo te zien. Hij betekende zo veel voor haar, maar tegelijkertijd kon ze hem niet om zich heen hebben.
“Het was toch al duidelijk dat dit nooit iets ging worden, vanaf de eerste dag dat we hieraan begonnen!” schreeuwde ze terug. Ook bij haar stroomden de tranen over de wangen. Ze loog tegen zichzelf en tegen de jongen met in wiens armen ze nu het liefst wilde huilen, maar wat maakte het nu nog uit, ze had het helemaal verpest.
“Isa, ik smeek je, maak het niet op deze manier uit met me! Ik heb toch helemaal niks verkeerd gedaan? Ik heb geprobeerd alles voor je te zijn wat je nodig had en alles wat je wilde, was dat dan soms niet genoeg? Waarom vertel je me niet wat er echt is? Ik heb echt alles voor jou over en dat weet je! Jij bent alles voor mij!”
Tranen stroomden harder over hun wangen. Dit was nooit de bedoeling geweest.
“Ik geef er niks meer om,” fluisterde Isa zachtjes.
“Wat zeg je?” vroeg Rob.
“Ik geef er helemaal niks meer om!” riep Isa nu. “Helemaal niks! Niks Rob!”
Haar woorden vertelden iets anders dan haar ogen. Dit was wat Rob ook zag, maar hij besloot het te accepteren. Dit was wat zijn meisje wilde. Hij hield van haar, dus liet hij haar gaan.
Rob draaide zich om en zette een paar stappen in de richting van zijn fiets. Toen stopte hij en draaide zich nog een keer om. Hij keek naar dat dood ongelukkige meisje dat daar stond, haar gezicht in haar handen begraven, haar haren nat van de tranen aan haar wang plakkend. Zijn hart was gebroken, maar dat van haar was allang gebroken. Zij was gebroken. Hij kon haar niet zo achter laten, hij liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar hoofd. Zij keek hem nog Ă©Ă©n keer diep in zijn ogen aan en kuste hem terug. Dit was het. Rob draaide zich om en liep naar zijn fiets. Dit was het beste voor zijn meisje. Hij luisterde naar zijn hoofd, niet naar zijn hart.
Isa keek hem huilend na, tot hij achter de bomen verdwenen was. Ze viel neer op het groene gras en huilde. Ze huilde omdat ze wist dat het nog niet over was. De liefde tussen haar en Rob was nog niet over! Die liefde zat zo diep, die ging niet zo makkelijk weg.
Isa lag daar op het gras, denkend aan alle tijden die ze samen hadden meegemaakt. Van hoe ze elkaar ontmoetten, naar hoe ze verliefd werden, naar hoe ze onafscheidelijk waren, naar hoe ze nu waren. Toch gescheiden. Fysiek gescheiden, mentaal aan elkaar verbonden.
Zal ik nog een stukje posten? Ik ga niet voor niets posten natuurlijk 
Haha dankje voor de tip, ik zal het even veranderen, maar ik dacht dat dat op zou vallen, dus dat je in Ă©Ă©n oogopslag weet wat een stuk tekst is en wat niet, maar ik maak het wel even zwart. Bedankt voor de tips.
Leuk verhaal!!!
Meer?
Wauw, dankjewel voor je positieve reactie. Ik zal nu nog een stukje plaatsen, niet te lang, want ik snap dat dat niet erg lekker leest. Het verhaal begint nu bij het begin, alles moet nog even op gang komen, maar als je de moeite neemt om het vanaf het begin te lezen, beloof ik dat het nog heel interessant kan worden:)
Dit was allemaal een paar maanden geleden begonnen, toen haar moeder besloot de benen te nemen. Alles was in Ă©Ă©n klap weg. Isa ging werken bij een kleding winkel in het dorp. Ze moest wel, want nu haar moeder weg was moest haar vader het allemaal in zijn eentje doen en hij kon haar niet meer geven wat ze altijd zo graag had gewild. Het viel wel mee in de kledingwinkel. Isa was altijd al gek op kleding en mode, dus besloot ze dat als ze al moest werken, dat dat dan maar met iets moest zijn dat ze leuk vond.
Naast de winkel waar ze werkte was een boekenhandel. Zo werd het in ieder geval genoemd, eigenlijk verkochten ze er alleen maar mannen tijdschriften.
Toen Isa op een vrijdag haar halfuurtje pauze aan het houden was aan de achterkant van de winkel, zag ze hem naar buiten komen. Rob, de verkoopmedewerker van de winkel naast de kleding winkel. Hij glimlachte naar haar, een glimlach die ze nooit zal vergeten. Natuurlijk twijfelde Isa aan zichzelf en ging ze weer naar binnen. Waarom zou hij aandacht aan haar besteden? Hij zag er perfect uit, zo knap, zo aardig. En zij was het tegenovergestelde. Zo onaantrekkelijk, zo gesloten. Bovendien was hij minstens vier jaar ouder dan zij, hij had vast een vriendin. Iemand waarmee hij heel gelukkig was en daar zou zij niet tussen komen. Nee, dit was een hopeloze zaak.
Ook al had Isa zich voor genomen om de onbekende jongen uit haar hoofd te zetten, ze dacht toch de hele dag door aan hem. Zijn perfecte glimlach, met die kristalwitte tanden erin. Zijn diepe, magische ogen, met betoverende bruine irissen erin. Zelfs zijn haar was prachtig. Zijn bruine plukken had hij met een likje gel naar boven gewerkt. Hij bleef maar in haar hoofd zitten, maar dit zorgde er wel voor dat zij de hele dag in een goede stemming was.
Is er nog iemand die meeleest?