Dit is mijn nieuwe verhaal…
Ik zelf weet hoe het is om Pro-ana te zijn…,dus sommige stukjes zijn waargebeurd of eigen ervaring.
Het was een koude nacht,de wegen waren bedekt met een witte laken van sneeuw,in de kleine stad Roseburg was het stil.Het vriesde en iedereen zat binnen voor de tv,of voor de kachel. In de buurt Meilaan 3403 stond een huis tussen al de anderen huizen,waar warme licht en zachtte geluiden vandaan kwamen. Het huisje waar daar felverlicht was,die voor andere misschien een knus huis zouden zijn. Maar niks was waar. Daar in dat huisje,zat Camelin,ze stond voor de spiegel in haar badkamer,ze had net gewogen…,en ze haatte de getallen die ze net had zien staan. Ze keek naar haar lichaam,en ze kon wel huilen. Ze wende haar blik,en liep de badkamer uit,de trap af…,de woonkamer in.
Ze liet zich op de bank vallen,en zuchtte.
Camelin was een vrolijk meisje in iedereens ogen,en had genoeg vriendinnen,ze werd soms gepest,en leide een gewone leven in iedereens ogen. Zelfs de dichtste,en beste vriendin. Wist niet dat ze soms zichzelf haatte.
Camelin was alleen thuis,en keek een moment buiten naar de sneeuw die op de andere laagjes sneeuw vielen.
Ze bleef even lang staren,net toen ze de andere kant op wilde kijken,zag ze een witte verschijning langs de grootte raam in de woonkamer voorbij glijden,haar ogen sperde open. En lichtelijk geschrokken stond ze op, de verschijning gleed weer voor de raam. Camelin voelde haar hart snel in haar borstkast tekeer gaan.
De verschijning stopte,en ze zag een meisje voor de raam staan. Haar gezicht was wit,maar egaal,haar junkbeenderen waren duidelijk te zien,het meisje was mager…,haar jurk gleed luchtjes over haar dunne benen,haar heup was smal,haar buik dun…,haar dunne handen raakte de raam aan,en ze lachte. Haar lange haren gleden over haar schouders en gezicht,de sneeuw viel geluidloos op haar haren,en Camelin keek haar ogen uit,deze meisje was prachtig. Haar ogen waren fel blauw,wat bijna wit leek, het meisje stopte met lachen,en liet haar handen van het koude glas los,en ze liep weg van het raam.
Camelin meende te zien,dat ze geen enkele voetafdruk in de sneeuw achterliet.
En ze bewonderde die meisje…,ze was gewelledig.
De manier ze bewoog…,priecies onder controle.
Alsof ze elk spier in haar lichaam onder controle had.
Elk beweging.
Ze was ongelofelijk dun,maar ongelofelijk mooi.
Camelin rende naar de grote raam toe,en keek haastig naar buiten.
Maaar ze was weg…,camelin keek naar de sneeuw waar ze net had gestaan,en ze had gelijk!
Geen enkele voetafdruk.
Opeens hoorde ze een zachte stem in haar hoofd.
`Ana…Noem mij Ana”
verder?
