Mijn vriend had het na 7,5 maand uitgemaakt omdat we teveel ruzie hadden. Ik was er echt kapot van, heb dagen niet kunnen eten, ben 5 kg vermagerd, zag het gewoon allemaal niet meer zitten.
Grote fout wat we deden: we bleven contact houden. Ik wou hem zo graag terug, bewijzen dat ik het kon, hem gelukkig maken, niet meer jaloers zijn, minder ruzie voor echt domme dingen.
Vorige maandag begon hij mij te negeren, omdat hij mij echt wou vergeten. Oké, ik had het begrepen, ik ging hem loslaten en gewoon verder met mijn leven.
Woensdagnacht stuurde hij opeens, dat hij mij mist en mij nog heel graag ziet. Ik was natuurlijk heel gelukkig dit te lezen, want ik twijfelde er ook altijd aan of hij mij écht wel graag gezien heeft.
Vrijdagnacht had hij weer gestuurd en op het einde zei hij ‘vergeet me gewoon’, ik zei ‘wilt ge dat ik u vergeet’? Waarop hij zei: ja en nee, langs ene kant is dat het beste, maar aan de andere kant mis ik u echt verschrikkelijk en ik zie u nog doodgraag. Ik zei dan dat we vrijdagavond nog eens moeten praten. Hij stemde hierin toe.
Ik had me voorgenomen dat het die avond duidelijk moest worden gemaakt, oftewel wou hij verder met mij of alleen. En ik zou alle contact verbreken, anders ging het spelletje door.
Ik kwam daar toe, hij knuffelde mij meteen. We gingen naar zijn kamer en al snel zie hij ‘ik wil u terug’. We waren dus terug een koppel. Ik ben die avond blijven slapen bij hem, 's morgens naar huis en in de avond is hij naar mij gekomen. We hadden een leuk, rustig weekend.
Eergisteren samen gaan zwemmen. Gisterenavond is hij blijven slapen. Ik zie hem morgenvroeg terug. Wat hij ook altijd doet is elke morgen voor zijn werk eerst langskomen. Zijn werk is juist naast mij, vandaar. Hij begint om 7u30 en hij staat hier om 6u30. Blijft hij nog een uurtje en gaat dan werken. Wel heel lief natuurlijk.
Hij is de laatste dagen echt mega lief, veel liever dan ervoor. Wilt heel vaak seks (voor onze breuk, was het veel minder), hij voelt zich dus echt goed in onze relatie en wilt er nu echt voor gaan.
Maar nu twijfel ik terug.
Ik voel me enerzijds gelukkig, maar dan zijn er momenten waar ik me echt ongelukkig voel. Komt het door hem? Ik heb geen idee!
Die twee weken dat het uit was, kon ik mijn ding doen, na 7,5 maand… En nu moet ik me terug helemaal aanpassen aan hem, en dat lukt niet echt. Ik cijfer mezelf weg voor hem, ik maak weer die fout!
Ik zie hem echt nog heel graag. Maar ik weet het gewoon niet.
Deze nacht ben ik wenend wakker geworden naast hem, had slecht gedroomd over hem. Hij was toen heel lief en pakte mij vast enzo. Dat voelt zo heerlijk!
Ik denk gewoon dat ik vooral affectie miste als het uit was. De knuffels, seks, 's morgens in zijn armen wakker worden en gewoon weten dat er iemand is.
Maar is dit fout? Ik zie hem natuurlijk graag!
Gisteren irriteerde hij mij een beetje 's avonds in bed. Het is nog geen week terug aan, en ik heb dit allemaal al terug?
Ik wil hem niet laten gaan, maar langs de ene kant… De eerste weken zal het moeilijk zijn voor ons, maar daarna denk ik gewoon dat ik me zo veel beter zal voelen dan nu.
Ik word ook al snel lastig, ‘dweis’ zoals wij dit noemen in België.
Komt dit door hem? Ik erger me gewoon al snel, als hij soms iets zegt ben ik al lastig en zeg ik even niks meer. Voor onze breuk, had ik dit heel erg. Had me voorgenomen dat dit ging minderen, maar had het gisteren al terug… Na nog geen week dat het terug aan is.
Ik denk echt dat ik hem gewoon moet loslaten. Maar ik ga hem hiermee ook zoveel pijn doen. Ik heb die twee weken dat het uit is, blijven proberen enzo, en dan zou ik het nu al uitmaken?
En ik zie hem echt super graag, maar is dat genoeg?