ik wil even iets kwijt en ik heb geen idee in welk topic ik het moet plaatsen.
Ik voel me zo… alleen, naïef, en ja… gewoon kut. Laat ik het eens uitleggen.
Ik waarschuw je wel, het wordt langdradig maar je hoeft het niet te lezen en het is ook voor mezelf om het allemaal van me af te schrijven.
Gisteren zat ik met mijn gezin op de bank. we hadden het erover dat mijn zusje op een foto stond met een jongen. Dat was volgens haar niet haar vriendje maar ze waren wel aan het zoenen en zo. mijn andere zussen hebben ook een vriend / gehad. ik ben dus nog de enige die nog nooit een vriend heeft gehad.
Eerst dacht ik dat het misschien aan mijn opvoeding lag. Dat we heel netjes zijn opgevoed. Maar nu bedacht ik me: waarom ben ik dan de enige die nog nooit iets heeft gehad op jongensgebied?
Later ging het over drank. Mijn zusje wist alles over drank terwijl ze nog maar vijftien is. Ze zijn allemaal al eens dronken geweest enzo. Ik nog niet, terwijl ik bijna zeventien wordt. Vat dit niet fout op, ik wil niet suggereren dat het cool is om dronken te zijn ofzo, maar toen schrok ik wel. Ik zei ‘ben ik dan de enige die zich aan de regels houdt en nog niet voor hun zestiende heeft gedronken enzo?’ en daar kwam het dus wel op neer.
En nu voel ik me zo ontzettend naïef. Dom, naïef en kinderlijk. En dat haat ik. Want ik wacht al zo lang op het moment dat er een speciale jongen op mijn pad komt. Maar die komt niet. En mensen zeggen al jaren tegen me, wacht maar gewoon, jou tijd komt nog wel. Maar die mensen hebben makkelijk praten. Die hebben waarschijnlijk al eens een speciale jongen ontmoet. Of tenminste gezoend. Dat heb ik ook nog niet.
Ik denk niet dat ik per se heel lelijk ben of zo. Zo voel ik mezelf niet. Maar waar het wel aan ligt? Ik ben heel verlegen. Ik neem ook niet gauw het initiatief. Eigenlijk nooit. Misschien dat het daaraan ligt.
Maar ik weet nooit iets van de wereld. En dat zit me dwars. Ik durf ook niet uit te gaan. Want dan ben ik bang dat ik allemaal dingen doe wat heel dom is omdat ik er weer eens niets van afweet.
misschien heb ik gewoon een jongen nodig die op mij af komt. Maar waarom gebeurd dat niet? Ik bedoel, het mag toch wel eens gebeuren? ben ik dan misschien afstotend of zo?
En het is niet zo dat ik heel moeilijk iemand leuk vind. Het is zelfs zo dat ik iemand heel snel leuk vind, en wanneer iemand oogcontact maakt vind ik diegene ook heel snel leuk. Dan maak ik ook oogcontact en lach ik. maar hij moet dan op me af stappen want ik durf het zelf niet. maar dit is nog noooooit gebeurd. Dat is echt frustrerend weetje.
er gebeurd gewoon helemaal niks in mijn leven. ik heb ook niet echt vriendinnen. wel klasgenoten waarmee ik goed kan opschieten en lachen, maar niemand aan wie ik mijn gevoelens kwijt kan. nog nooit gehad ook. Toen iedereen op de basisschool een ‘best friend’ had, zat ik altijd in mijn eentje. En ik ben altijd het derde wiel aan de wagen. Ik loop er altijd een beetje bij. en dat haat ik.
Is er iemand die dit gevoel herkent of iemand die advies heeft?
Alvast heel erg bedankt!
Dus nee, je bent zeker niet de enige!