Te jong gesetteld, uitmaken?

Liefde & Boys
#1

Hi meiden,

ik ben hier een oud lid en heb al lang geen gebruik gemaakt van het forum. Echter blijf ik hier terugkomen aangezien ik altijd zoveel aan jullie ongezoete en vooral objectieve meningen heb.

Het zit zo: ik ben al sinds mijn zestiende samen met mijn vriend (hij was toen achttien). Nu drie jaar later wonen we al meer dan een jaar samen, hebben we huisdiertjes, zijn goede vrienden geworden, etc. Dat samenwonen heb ik alleen overhaast gedaan en heb geluk gehad dat het zolang goed is gegaan. Op dit moment begint het vuur aardig te doven voor mij, wat op zich logisch is in een lange relatie. Echter ben ik dat zestienjarige meisje niet meer en zie ik nu pas wat voor pad voor me openstaat: reizen, andere jongens ontmoeten, binnenkort afstuderen, uitgaan… Dit kan allemaal in een relatie, maar voel me daar wel geremd door (behalve natuurlijk dat “andere jongens”-gedeelte :wink:).

Tegen dit gevoel loop ik al aardig lang aan , maar er waren nog veel gevoelens voor mijn vriend. Deze beginnen dus nu ernstig af te nemen… We hebben 1x in de maand seks (ook word ik soms afgewezen wegens zijn vermoeidheid), hij is optisch gezien nooit mijn smaak geweest, een andere jongen toont heftig interesse in mij (en ik begin vlinders te krijgen die ik in die mate nooit voor mijn vriend heb gevoeld), hij heeft al die drie verjaardagen van mij nooit vrij gevraagd van zijn werk (maar wel voor concerten), hij vindt het verschrikkelijk als ik mij vrouwelijk kleed (“dat hoeft nu toch niet meer nu je een relatie met me hebt”)…

Kortom heb ik gewoon het gevoel in een stukgelopen relatie te zitten, terwijl ik nog zo jong ben. Mensen zullen zeggen dat ik er voor moet vechten, maar wie zegt dat dit het is? Ik zal denk ik altijd blijven twijfelen of er iets beter is. En anders vind ik het al heel erg belangrijk om mezelf te ontwikkelen als individu vooral doordat ik zoveel vrijheid terugkrijg.

Aan de andere kant, hij is echt mijn maatje geworden in die drie jaar. Ik heb mijn twijfels al met hem gedeeld en hij neemt het heel persoonlijk op. Meer dat hij denkt dat ik “andere jongens wil uitproberen” en “hij het verpest heeft”. Het is dus totaal niet dat ik een hekel aan hem heb, maar meer dat ik niet weet wat ik bijvoorbeeld moet met die vlinders voor die andere jongen. Niet dat ik van plan ben om gelijk over te stappen naar de ander, maar ik vat het wel op als een groot waarschuwingssignaal dat het gewoon echt niet lekker loopt. Ook ga ik kapot aan het gevoel dat ik mijn huidige leven om moet gooien, de huisdieren weg moet doen en gemeenschappelijke vrienden verlies. Aan de andere kant heb ik al een eigen flatje op het oog en een eigen stekkie vind ik toch een mooi idee.

Na deze gevoelens te hebben opgeschreven, heb ik al iets meer duidelijkheid maar ben bang dat ik alles te overhaast doe. Hoe zouden jullie het in deze situatie aanpakken? Afgaan op het veilige gevoel en samen blijven tot het eventueel echt niet meer gaat. Of luisteren naar de twijfels en in het diepe springen, maar tig ervaringen rijker zijn?

Dank jullie wel voor het lezen!

#2

Je zegt het zelf, nu je het zo opschrijft krijg je al meer duidelijkheid. Je klinkt niet alsof je echt gek op die jongen bent. Stel jezelf de vraag: zie je oprecht een leuke toekomst met hem? En ben je nog bij hem omdat je zo graag bij hem bent, of is het hebben van de relatie zo vertrouwd?
Als ik zo je verhaal lees is het echt heel duidelijk in mijn ogen. Je bent namelijk zelfs al aan het kijken naar een eigen plekje en je ziet dat helemaal zitten.
Daarbij vind ik hem heel jaloers en vrij verstikkend klinken. Hij laat je niet eens kleden zoals je zou willen omdat jij hém toch al hebt? Meid, zou mijn vriend moeten proberen tegen mij te zeggen, dan ga ik juist als complete stoephoer over straat.

Ik zou zeggen, spreid je vleugels, ga de wereld zien. Als het echt voorbestemd zou zijn, dan komen jullie wel weer samen.

#3

Goed van je dat je je twijfels al met je vriend hebt besproken! Ik kan zijn reactie ergens wel begrijpen, het is natuurlijk niet fijn om twijfels te moeten aanhoren van je partner. Maar communicatie is key.

Ik durf je niet echt advies te geven over maak het uit of maak het niet uit, dat is zo lastig om te bepalen als buitenstaander. Wat ik zou aanraden is: neem afstand. Letterlijk. Jullie zijn inderdaad erg snel gaan samenwonen etc terwijl jullie nog zo jong zijn. Ik zou voorstellen om eens (een tijdje) apart te wonen. De afstand kan er voor zorgen dat jullie elkaar meer missen en meer moeite voor elkaar gaan doen. Of misschien laat het je juist inzien dat het fijner is om alleen te zijn. Dit is op zich ook al een vrij grote stap, maar in elk geval niet zo groot als het verbreken van de relatie.

#4

Je kunt ook vragen aan hem wat hij nog van jullie relatie vindt. En zoals eerder is gezegd, misschien kunnen jullie even een ‘break’ nemen en tijd voor jezelf pakken, en dan kom je er vanzelf achter hoeveel je hem mist, en na hoeveel tijd je hem mist. Sterkte xx

#5

Goed gezegd, volledig mee eens.

#6

Klinkt inderdaad dat het bij jullie toch iets te vlug is gegaan. Kijk, als je ouder was had ik gezegd, is het het echt waard om het uit te maken alleen omdat je nieuwsgierig bent naar iets anders. Maar inderdaad, je bent jong en daarbij zijn voor jou zo te lezen de gevoelens wel weg.
Ik denk dat je voor jezelf eigenlijk de keuze wel hebt gemaakt, maar het is natuurlijk lastig om als je al samenwoont en huisdieren erbij, dat te moeten toegeven.
Ik zou als ik jou was toch te stap zetten om er een eind aan te maken, en verder gewoon rustig proberen uit te zoeken wat je met jullie woning en huisdieren doet.
En als je toch teveel twijfelt kun je misschien even bij je ouders, of andere familie of vrienden eventueel even een week of twee verblijven en even wat afstand tussen jullie houden om te kijken hoe je je daarbij voelt. Succes in ieder geval!