Te dicht in de buurt-angst.

Lifestyle
#1

Ik heb altijd al gehad dat ik het heel vervelend vind als mensen me aanraken, lang aankijken, tegen me schreeuwen of te dicht bij me in de buurt komen. Ik word dan heel bang en als het lang door gaat raak ik in paniek. Ik vind het ook heel vervelend om naar feestjes te gaan omdat het geluid te hard is en het is er vaak te druk voor mij.

Nu heb ik een tijdje geleden een zware hersenschudding gehad, dat is gelukkig wel helemaal over, maar zodra iemand in de buurt van m’n hoofd komt raak ik meer in paniek dan normaal omdat ik niet weet wat diegene gaat doen. Ik ben zo bang dat er wéér iets met m’n hoofd gebeurd. Ik heb een paar vriendinnen die het grappig vinden om onverwachts tegen je hoofd te tikken zodat je schrikt, maar als ze dat bij mij doen vind ik het heel vervelend. Ik heb al vaak genoeg gezegd dat ik het echt niet fijn vind, maar eigenlijk wordt de angst alleen maar erger, en ze schijnen het niet te begrijpen.

Ik kan er niet met m’n ouders over praten omdat ze me niet serieus nemen met dit soort dingen. Wie kan mij helpen?

#2

Hmm…lastig. Kan je niet angst onder ogen zien?
Dus dat je samen me een vriendin gaat zitten en dat je dan voorzichtig je hoofd aanraakt zodat je er langzaam aan kunt wennen.
Klinkt misschien wat vaag, maar wie weet helpt 't wel.

Maar anders is het niet zo raar, iedereen heeft een persoonlijk ‘veld’ (het heeft een naam dacht ik) waar een grens aan zit hoever mensen bij je mogen komen.
Niemand houd er van als je vlak op iemand zit.

#3

Inderdaad, iedereen heeft een soort luchtbel om zich heen, sommigen mogen heel dichtbij komen, anderen moeten uit de luchtbel blijven. Het is ook heel vervelend, wat jij beschrijft, en ik heb het ook een beetje. Je kunt er weinig tegen doen, en als je vriendinnen je niet serieus nemen moet je een heel serieus gaan zeggen dat je het ècht niet leuk vind en dat ze er gewoon mee op moeten houden. (heb je dat al gedaan?)

#4

Persoonlijke ruimte heet dat volgens mij.

Of je moet ermee leren leven, of je angs onder ogen zien, wat E_kid zei.

#5

volgens mj heb je een lichte vorm van asperge syndroom, een meisje van mn klas heeft dat ook, ze lijkt 100% ‘normaal’ maar heeft ook zo’n problemen
ze krijgt elke week (2-3uur) hulp van iemand die haar ervanaf helpt
het wordt langzaam beter
:four_leaf_clover:

#6

Als dat alle ‘klachten’ zijn denk ik niet dat het Asperger is, want dat houd toch ook in dat je heel erg in jezelf gekeerd bent enzo? Ik vind die dingen die ze noemt ook heel erg maar ik heb geen Asperger…

#7

Ik heb hetzelfde, maar dan om een andere reden.
Als het komt door je hersenschudding, en als je het daarvoor nog nooit gehad hebt, zou ik er met iemand over praten.
Als je het voor de hersenschudding ook al had, moet je er maar mee leren leven denk ik. Ik kan er ook niet tegen als mensen me zomaar knuffelen enzo.

#8

Asperger is een vorm van autisme.
Daar word je mee geboren, dat krijg je niet zomaar.

#9

Ik heb de aanraak-angst altijd al gehad, maar bij m’n hoofd merk ik nu ook zelf dat ik daar best heftig op reageer. Dat ik er gewoon heel erg van schrik en dat ik dan ook echt boos word, terwijl ik helemaal niet zo wil reageren.
Ik heb daarnaast ook last van heel veel dwangneuroses, maar daar kan ik bestwel mee leven omdat ik dat ook altijd al heb gehad. Ik vind het alleen vooral voor anderen zo vervelend omdat ik zelf niet altijd door heb dat ik te heftig reageer. Wat kan ik daar aan doen?

#10

Ik kan er niet tegen als mensen gaan schreeuwen of als iemand tegen mij schreeuwt.

Maar dat is ook niet echt fijn ofzo. Alleen zelf schreeuwen vind ik juist helemaal niet erg XD

#11

Meer een soort van “trauma” (is een groot woord, maar kan het even niet anders omschrijven) van je hersenschudding, je bent nu bang dat het weer gaat gebeuren, en daarom vermijd je die situaties.

#12

Ik zou zowiezo hulp zoeken voor dwangneurose, daar kun je later heel veel last van krijgen als het veel erger wordt. Ik heb ook dat het gevoel bij iedereen anders is van blijf bij me uit de buurt.

#13

Hmm…Ik vind het een beetje moeilijk om erover te praten, ook omdat ik het idee heb dat niemand het echt serieus neemt. Dat begrijp ik ook wel een beetje, want het is wel allemaal een beetje vaag en ik wil mezelf niet iets aanpraten.

#14

-