Ik ga een verhaal schrijven op girlscene. Ik doe het nog niet heel lang dus geef maar tips en kritiek. En als je het verhaal leest, wil je dan ook reageren? Dan weet ik of het zin heeft om verder te gaan 
Dus… Het is geschreven in tegenwoordige tijd dus zeg als ik er perongeluk verleden tijd in doe. Gebeurt me namelijk nogal vaak haha!
Hoofdstuk 1 - Olivia Jones - Is ze echt zo aardig als ze leek?
Ik loop met Grace door de stad. “Hier moet ik echt even kijken! Die tas is zó gaaf.” Ik volg Grace haar wijzende vinger. Ze huppelt voor mij uit. Ik sjok achter haar aan. We lopen nu al drie uur in de stad. Is dat echt niet genoeg? “Wauw, die moet ik hebben.” zegt Grace. Dan koopt ze hem toch? Ze loopt naar een afgeprijsd kledingrek en pakt een willekeurig t-shirtje. “Zo, deze neem ik!” zegt Grace. Ik heb geen idee waar het tasje nu gebleven is. Grace loopt rustig naar de kassa en rekent af. Grace loopt langs de beveiligingspoortjes bij de deur. Ik schrik van het gepiep. Grace kijkt om. Twee grote mannen van de beveiliging komen op me afgestormd. “Haal je tas maar leeg, meisje.” Grace zucht. “Waar is dat nou weer voor nodig?” De mannen negeren haar volkomen en beginnen aan het onderzoeken van mijn tas. Niks natuurlijk! “Mogen we jouw tas ook nog even controleren?” Grace trekt een raar gezicht. Die ken ik. Ze wordt nu heel bijdehand. “Nee, waarom? Ik heb niks gejat hoor.” Terwijl ze dit zegt weet ik dat ze liegt. De ene man pakt haar bij haar arm. De ander trekt haar plastic tas uit haar handen. Grace worstelt tegen de gespierde armen van de man. “Laat - me - los, hoor je me?” hijgt ze. “Niet zo bijdehand. Als je niets gejat hebt, waarom mag ik je tas dan niet controleren?” Hier weet ze even niks op te zeggen. Ze hervat zich en zegt: “Privacy?” De man doet haar tas open en haalt er een tasje uit. Het roodleren tasje dat ze zo graag wilde hebben. Ze slaat haar hand voor haar mond en kijkt mij aan. “Olivia? Heb jij dat gedaan?” Vuile trut dat ze is! Mij een beetje de schuld geven. “Nou wordt hij helemaal mooi. Jij jat dat tasje en dan geef je mij de schuld!” Grace kijkt me dreigend aan. Het kan me allemaal niks meer schelen. “Kan je me wel dreigend aan staan kijken maar dat tasje zit in jouw tas. Ik heb het er niet in gedaan.” Met bitchfigts kunnen deze mannen nog niet omgaan. Ze kijken van de één naar de ander. Ik loop boos weg. Dag, allerliefste Grace! Succes op het politiebureau. Ik wist al dat ze soms steelt. Maar dit had ik toch niet zien aankomen. En mij dan ook nog is de schuld proberen te geven. Pff, haar hoef ik voorlopig niet meer te zien. Of voorlopig, nooit meer! De hele weg naar mijn fiets denk ik eraan. En ik denken dat we van die goede vriendinnen zijn, die elkaar alles kunnen vertellen, die elkaar nooit laten stikken. Nou, daar geloof ik nu niet meer in. Is het nou zo moeilijk? Echte vriendinnen hebben? Nou, als ik moest kiezen tussen ja of nee. Zal ik zeker ja zeggen…
