Ohhh, ik herken dit ook wel een beetje. Misschien niet zóveel afstand (Amsterdam - Enschede) als bij jou bijvoorbeeld, maar al met al zit ik er ook vaak bijna over te stressen omdat ik niet weet hoe het gaat lopen en dergelijke. Hij gaat werken (op een doordeweekse dag dat-ie vrij is van school, zaterdag en eens in de twee weken óók op zondag), komt in het derde jaar van zijn studie terecht, vertrekt in wrsch januari voor 6 maanden naar Schotland… En ik begin aan het eerste jaar van mijn studie Fotografie (die erom bekend staat dat-ie tijdrovend is - dat hoor ik van álle fotografiestudenten van de school waar ik heenga) en daarnaast wil/moet ik ook werken. En zit ik niet op kamers dus reis ik per dag in totaal ook over de 2 uur. Oké, nou ben ik min of meer wel wat gewend, ik heb het afgelopen jaar zelf in Engeland gestudeerd en ondertussen had ik het er erg moeilijk mee dat mijn sociale leven hartstikke uitgestorven was en ik alleen maar in mijn bed lag terwijl vriendlief heel vaak gezellige dingen aan het doen was met vrienden en dergelijke. *lange zin hey* Dus als ik het dan met elkaar vergelijk, sja, dan lijkt mijn huidige/toekomstige situatie niet eens zo erg meer, maar ik weet ook wel dat ik het an sich er best moeilijk mee heb / ga krijgen. Gewoon omdat.
Ook ben ik bang, eigenlijk continu wel, dat hij iets verkiest boven mij, in welke situatie dan ook. Dat doet-ie niet, niet echt, niet bewust, maar ik ben bang dat het gaat gebeuren. Om welke reden dan ook.
MAARRR om jou advies te geven na zo’n lange zeurpost: zeg het in ieder geval tegen hem. Dan weet hij het, dan kan hij er rekening mee houden, en dan is het niet iets wat achteraf op een hele nare manier een kop om de deur steekt en een kijkje komt nemen, zegmaar. En voor jou zal het ook vast en zeker opluchten.
(wat voor mij helpt: als ik in zo’n situatie denk of zou denken ‘oh, ik mis hem best wel’ terwijl dat dan misschien net twee weken is… Dan verplaats ik mezelf altijd terug in mijn Engelandsituatie, as far as possible, en word ik héél jaloers en stiekem ook best een beetje boos op mensen die daadwerkelijk klagen dat ze hun vriend “maar” twee dagen/een weekend per week zien, om maar een dwarsstraat te noemen. Daarmee dus ook een beetje op mezelf en geef ik mezelf de peptalk à la “niet zeuren, er zijn mensen die het erger hebben dan jij / je hebt het veel vervelender dan dit meegemaakt”. Toen in Engeland zag ik hem met een beetje geluk eens in de 1 à 2 maanden zag terwijl ik hem in die tijd juist het hardst nodig had.
Dat helpt misschien niet voor jou, maar ik wou het toch even zeggen, voor hetzelfde geld heb je er toch wat aan 
)
