Nothing lasts forever.
Don’t go,
Please stay,
Don’t you remember,
You said forever.
https://pbs.twimg.com/media/BBo9I3RCYAALEoW.jpg:large
Lisa
‘In weken van onzekerheid en vragen durfde ik niks te zeggen. Als onze ogen ontmoetten probeerde ze met haar stralende ogen zinnen te schrijven, maar ze waren nog onduidelijk. Als we praatten leek het alsof de klik weg was, net als de lichtjes in haar ogen en de perfectie in haar lach. Ze kon stralen, maar als ze met mij was leek het alsof ze haar manier van zijn kwijt was.
Maar ondanks deze verandering bleef ze mijn aandacht trekken. Op deze momenten wist ik niet wat ik moest doen. Maar ik bleef. Door dik, dun, goed en fout bleef ik bij haar. Als ze huilde probeerde ik haar te steunen, hoewel ik niet wist hoe omdat er een grote afstand tussen ons leek te zitten.
Ze was geweldig en dat was verschrikkelijk. Als ik aan haar dacht wou ik huilen en lachen tegelijk. Ik had zoveel mooie dingen met haar kunnen delen zonder dat ze iets wist van wat ik voelde, maar tegelijkertijd maakte het me kapot dat ik iets voelde wat geen werkelijkheid kon zijn en wat ik nooit aan haar kon vertellen. Ik was al zo lang niet meer verliefd geweest op een meisje, dat ik niet meer wist hoe ik er mee om moest gaan.’
Ik zuchtte. Ik had er moeite mee om dit te vertellen.
‘Maar de vragen en onzekerheden die ik weken lang had gehad, werden in één klap beantwoord. Ze kuste me, zomaar. Zacht, teder, lieflijk en perfect zoals zij was. Ik besefte me dat ze zich precies voelde als ik deed al die weken. Een vervelend gevoel ontwikkelde zich in mijn onderbuik. Als ik deze kus voortzette, maakte ik alles kapot. Noch lachend, noch huilend, maakte ik me los uit haar omhelzing. Ik keek haar diep in haar ogen aan, zoals ik nooit in iemands ogen durfde te kijken, maar ik las een soort zwakheid. De zinnen die ze al die tijd had proberen te schrijven in haar ogen, kwamen duidelijk naar voren. Ze zat niet lekker in haar vel en probeerde op deze manier haar leven te veranderen.
Weken vlogen bij maar we hadden geen contact. Mijn stabielheid ging achteruit en ik had geen idee hoe het met haar was. Ik viel in mijn oude gewoontes en kwam steeds dieper in de put. Ik begon alleen, zonder vrienden, zonder liefde en zonder talent. Ik kon maar één kant op; omhoog. Maar nu ik op de top sta, kan ik alleen nog maar omlaag.’
Saar legde haar hand op mijn knie.
‘Toen kwam ik haar tegen; verstrengeld in de armen van haar vriend. Ik bleef van een afstand kijken omdat ze haar geluk nu leek te hebben, de geluk die ik haar niet kon geven en dit kon ik niet van haar afnemen. Haar vriend zag me wel en wenkte me. Ik kon geen kant op. Rustig liep ik op hun af. Ik probeerde me af te sluiten van alles wat ik voelde en zette een welgemeende glimlach op, want ik was nog altijd blij om haar te zien. Ik gaf haar vriend een kus op zijn wang en wachtte af wat ze deed. Tot mijn verbazing trok ze me naar zich toe, gaf me drie kussen en knuffelde ze me. Ik zag de verandering die haar was ondergaan; ze straalde weer. Ik genoot van hoe ze eruit zag. We namen rustig afscheid en ze zei dat ze me nog wel zou sms’en om een keertje af te spreken. Ik was blij voor haar, ze leek weer energie te hebben gevonden om te leven. De weken zonder contact waren goed voor haar geweest en ik was bang dat als we weer contact zouden hebben, ze weer achteruit zou gaan.
Maar ik had hier geen grip in; ze bleef me opzoeken. Ik kon me niet van haar afsluiten. Ze leek ook niet achteruit te gaan. We hadden al weer een hele tijd contact maar we hebben het nooit gehad over wat er is gebeurd. Tot we weer afspraken, precies op die plek waar het was gebeurd. Ik stond precies op de plek waar we hadden gezoend en vroeg me af of het haar zou opvallen. Maar ze deed iets wat ik niet verwachtte. Ze kuste me wéér. Net zo zacht, teder, lieflijk en perfect als ze dat al een keer eerder had gedaan. Maar anders, want dit keer kon ik haar niet loslaten. Ik zei haar nog dat het niet kon, ze had een vriend, ze was ouder en ze was eindelijk gelukkig.’
Mijn ogen begonnen te stralen. Ik genoot op dat moment.
‘Onze relatie heeft maanden geduurd. We waren allebei gelukkig. Zij steunde mij, ik steunde haar. Haar kracht en liefde trokken mij aan. But nothing lasts forever. Ik had het kunnen weten.
Zie liet me los, dat voelde ik. Het was weer zoals eerder. Ze straalde, altijd en bij iedereen, behalve bij mij. Weer vroeg ik me af wat er was, maar nog steeds hield ik mijn mond. Ik lag in haar armen op de bank, maar de ruimte tussen ons leek eindeloos. Het was alsof onze passie weg was. Maar dat was het niet. Er stond alleen iets tussen ons in. Ik kwam er pas achter toen ik bij haar binnen kwam en ik haar huilend aantrof op haar bed. Ik sloeg mijn armen om haar heen en troostte haar, anders als eerst, want nu wist ik hoe ik haar moest steunen. Ze huilde in mijn armen en bleef maar huilen. Ze was depressief, ik zag het. Ze kon haar leven niet voor mij op het spel zetten. Zij was tenslotte al een vrouw en ik nog maar een meisje. Dit betekende einde relatie.
Maar het ging niet goed met haar. De littekens op haar armen leken er meer te zijn als eerder. Ze was haar reden van leven kwijt en iedereen kon het van haar ogen aflezen. Het raakte uit met haar vriend en ze ging steeds meer achteruit. Ze had geen energie meer, ze was op, ze kon alleen nog maar huilen. Ze kon het niet meer aan…’
Er liep een traan over mijn wang. Saar probeerde haar te steunen, maar wist niet hoe?
‘Ze pleegde zelfmoord. De polsen, doorgesneden.’ Ik barstte in tranen uit.
https://pbs.twimg.com/media/BBkNyOPCUAArr38.jpg:large
Komt wss nog een stuk achter aan! Meningen en tips altijd welkom.
Hoop dat jullie het mooi vinden?
Ben heel erg geïnspireerd door het verhaal ‘Eerbetoon’
Ik heb het even veranderd ik een ik-figuur vanuit Lisa. Maakt het makkelijker.
