Oke prepare voor een lang verhaal. Als je dit te lang vind, lees het dan niet aub, heb echt serieus advies nodig…
Vorig jaar september had ik een relatie met ‘S’. En wát waren we gek op elkaar! Echt ongelofelijk… Het voelde als een droom, waarvan ik dacht dat hij nooit uit zou komen.
Maar toch kreeg ik twijfels, ondanks dat ik hem echt geweldig vond qua karakter/persoonlijkheid. Hij was ontzettend lief, stoer, betrouwbaar en was bereid alles voor me te doen. Hij was echt aan het vechten voor onze relatie. Ik kon goed met hem praten, zowel serieus als gewoon onzin. Ik kon met hem lachen, met hem huilen. Alles aan hem zeggen, zelfs de meest genante dingen. Waarom ik die twijfels had? Geen idee. Het leek alsof ik me niet meer aangetrokken voelde tot hem qua uiterlijk, maar dat was toch raar? Ik heb echt mijn best gedaan me erover heen te zetten, ‘want het gaat toch om het innerlijk’, zeggen ze. Hij was zo ontzettend perfect, ik kon het gewoon niet geloven. Maar, uiteindelijk ging het uit na 3 maanden. Ik was er kapot van. En hij nog erger dan ik. Hij at niet meer, sliep niet meer en smeekte me het opnieuw te proberen na 3 maanden ‘rust’. We hadden elkaar misschien te vaak gezien, dachten we. Dus: opnieuw een tweede poging. Ik had (en heb) ontzettende moeite met hem los te laten, misschien omdat dit echt mijn eerste liefde is? Nog steeds voelde ik me niet aangetrokken tot hem.
Eerlijk is eerlijk, als je je niet aangetrokken voelt tot het uiterlijk van je vriend, dan werkt de seks ook voor geen meter. Ik vond het op een gegeven moment geen eens meer fijn om met hem te zoenen, ik kreeg een soort afkeer. Ik was zo erg gefocust op mijn irritatiepunt. Terwijl hij echt niet lelijk is, juist niet. Veel meisjes vonden hem juist echt erg knap. Ook kreeg ik steeds meer ergernissen aan hem: zijn uitspraak, zijn manier van doen, alles begon me letterlijk en figuurlijk te ergeren. Ik lette op de meest idiote dingen. Ik maakte het uit, want ik hield hem zo voor de gek. Maar, ook deze keer was hij er kapot van. Hoeveel hij heeft gehuild kan ik niet eens meer tellen, vond het echt verschrikkelijk. Ik leek er niet zo’n verschrikkelijk last van te hebben, zoals hij dat steeds had. Daarna hebben we elkaar een paar maanden niet meer gesproken en probeerden elkaar te ontwijken, wat erg moeilijk was, omdat we samen lessen hadden. We zagen elkaar dus constant.
Toch 4 maanden later, kregen we weer contact. We gaven toe dat we elkaar mistten. Hij had inmiddels een nieuwe vriendin en ik een nieuwe vriend. Maar, we wisten beide dat het nergens op sloeg, we wilden elkaar vergeten. Ik maakte het uit met mijn toenmalige vriend, want ik vond het niet terecht om met hem te gaan, terwijl ik eigenlijk niks voelde (kwam ik achteraf pas echt achter). Hij had nog 2 maanden met zijn vriendin, maar zij was zo gek(!!). Ze wilde zelfmoord plegen als hij het met haar uit zou maken.
Hij gaf toe dat hij me terug wilde, maar dat hij zijn vriendin ook niet alleen wilde laten.
Hij durfde het niet uit te maken. Hij wilde een paar weken de tijd, zei hij. Om alles op een rijtje te krijgen. Ikzelf leek hem echt terug te willen, maar ook toen waren mijn twijfels niet weg. Vanaf dat punt dat het de eerste keer al uitging waren ze nooit weggeweest. Maar, toch was er iets waarom ik hem niet kon vergeten.
Uiteindelijk koos hij voor haar. Ja, ik was wel gekwetst op de een of andere manier, want hij ‘hield toch zoveel van me?’ en nu kiest hij voor haar? Die gestoorde? Na die 2 maanden maakte hij het uiteindelijk uit, omdat hij haar ook maar raar begon te vinden, bezitterig.
Ze bleef hem stalken, ze stuurde zelfs haar moeder op hem af. Het deed me wel degelijk wat dat hij een relatie had met een ander, maar of ik er echt kapot van was? Nee. Het was meer dat ik hem gewoon liever niet met iemand anders zag.
Nu weer na een paar maanden hebben we echt goed contact. Want, toen hij voor haar koos, heb ik lang niet meer tegen hem gepraat (wat me vrij logisch lijkt/leek).
Nog steeds zijn we elkaar niet vergeten en hij wilt mij 100% zeker terug, maar nog steeds zijn mijn twijfels niet verdwenen… zelfs na 1 jaar en 3 maanden niet! Aan de ene kant wil ik hem echt terug, omdat ik bang ben dat ik nooit meer iemand zal gaan vinden zoals hij. Iemand die zoveel van me houdt en zoveel voor me overheeft, zoiets zie je gewoon tegenwoordig niet meer vaak. Maar, aan de andere kant… wat als ik me nou weer zo erg ga ergeren als toen? Ik kan hem toch niet opnieuw kwetsen? Ik weet niet wat ik voel, wat ik zou moeten doen, wat het beste is. Ik weet het gewoon niet meer. Ik zit compleet vast. Het kost me ontzettend veel energie, omdat ik totaal geen zekerheid heb van mezelf.
Hij heeft vandaag nog gezegd dat hij op me zal wachten, al duurt het hem zijn leven, zei hij. Dat raakt me natuurlijk. Maar, wat zouden jullie doen in deze situatie? Er is zoveel gebeurd en zoveel gezegd en zoveel gediscussieerd. Het is toch typisch dat we na zo’n lange tijd nog steeds aan elkaar denken (en hij mij terug wil). Ik ben er gewoon niet zeker van. Bij twijfel niet doen, zeggen ze. Maar, wat als hij de ware voor mij is en ik nooit meer iemand ga vinden zoals hij…? Telt uiterlijk dan nog mee? Telt de lichamelijke aantrekkingskracht zwaarder als alles voor de rest geweldig is aan hem? We zijn bijna klaar met onze havo en gaan allebei hbo doen. Hij is 18, ik bijna 17. We waren van plan samen te gaan wonen. Ik had mijn volledige toekomst met hem al ingepland, maar nu lijkt dat allemaal stuk te gaan.
Zeg alsjeblieft niet dat we nog ‘te jong’ zijn. Want, dit is absoluut verre van kinderspel en geflirt. Dit is/was echt een serieuze relatie, waar we allebei voor gedaan hebben wat we konden. Alleen kwam het van mijn kant gewoon niet volledig. Waarom weet ik echt nog steeds niet. Het is al een paar weken bezig, dat ik van hem weet dat hij mij terug wil. Maar, wat wil ik?! Moet ik me gewoon over mijn irritatiepunten heen zetten of werkt het gewoon niet?
Ik wilde gewoon mijn verhaal even kwijt, in de hoop dat iemand mij advies kan geven of mij te vertellen wat jijzelf zou doen in deze situatie.
Echt bedankt alvast!
