Hoi meiden!
Ik heb een soort van probleem waarvan ik niet zo goed weet wat ik er mee moet. De reden dat ik het hier op het forum zet is omdat ik het heel graag van mij af wil schrijven. Het is redelijk lang, en ik zal proberen het zo duidelijk mogelijk te omschrijven 
Ik heb mijn verhaal in losse kopjes omschreven… Alvast bedankt voor het lezen!
Het zit zo:
Ik heb al meer dan 3 jaar een vaste vriend. Alleen de laatste paar maanden gaat het niet altijd even goed. Zijn niet tot nauwelijks meer intiem en soms lijken we eerder goede vrienden / broer-zus dan geliefden…. Ook zegt hij soms van die dingen die ik ontzettend kwetsend vindt. Bijvoorbeeld dat hij behoefte heeft om meer met andere mensen om te gaan. Of hoeveel meisjes vroegen of hij single is. En dat hij andere meisjes interessant vindt… Of dat dat als ik zwanger zou zijn, hij mij zal verlaten. Ook zit hij nog in een andere levensfase dan ik (ik ben ouder / zelfstandiger / financieel onafhankelijk) wat betekend dat hij ook nog niet wil samenwonen…
Nja bij zulke dingen stort ik gelijk in. Achteraf zegt hij dan wel; het is niet zo bedoeld. Ik hou echt heel veel van je. Ik wil je geen verdriet doen etc. En hij is ook het meerendeel van de tijd heel lief voor me (gelukkig maar)…. Mja die dingen maken mij wel super onzeker!
Al jarenlang voel ik me niet goed; depressies, angstoornis, heel erg onzeker en laag zelfbeeld. Omdat ik geen goed zelfbeeld hebm ben ik extra gevoelig voor aandacht. Dit kan aandacht zijn van vrienden/vriendinnen of mensen die ik niet heel goed ken en die mij aardig vinden. Daar krijg ik dan een goed gevoel van. Dit geldt dan zeker ook voor aandacht van jongens, als ze laten blijken dat ze me leuk/lief/aardig vinden. En ook voor de aandacht van mijn eigen vriend. Ik heb continu de bevestiging nodig dat hij mij nog wel leuk vindt en van mij houd…
De laatste tijd ga ik wat vaker met vriendinnen ‘op stap’ bij ons in de buurt. Ik woon in een dorpje, waar de meeste elkaar al erg lang kennen. Doordat ik dus vaker uit ben, kom ik steeds vaker een jongen tegen (ik noem hem maar A.) waarmee ik jaren geleden een paar keer mee ben gegaan. In die tijd vond ik hem echt heel leuk, alleen hij mij niet leuk genoeg om verkering mee te nemen. Ik heb dit zelf nooit echt face tot face gevraagd, maar via een kennis…. Hier baalde ik natuurlijk van, want ik kwam hem iedere week tegen als we uitgingen en dan deed hij vet lief / leuk tegen me en gaf gewoon alle signalen dat hij verliefd was en met me wou. Eigenlijk was het gewoon ook dom van mijzelf, want hij wou natuurlijk maar één ding…. Mja, laten we dat maar houden op puberale onwetendheid / onzekerheid van mij kant.
Maar goed. Laatst hadden mijn vriend en ik beetje woorden via de sms / telefoon; we hadden afgesproken op zaterdagmiddag en hij wou het ineens verzetten naar de zondagavond. Ik ontzettend balen, want ik werk 5 dagen p/w en dan is het weekend (metname de zaterdag) de enige dag dat ik echt veel tijd heb om hem te zien. Later die avond / nacht smsde hij dat het hem speet en hebben we alsnog afgesproken 
Een week later ben ik weer naar de kroeg geweest met een aantal vriendinnen. Die avond had ik veel (te veel) drank op en die ene jongen (A.) was er ook. Hij zat steeds flirtende smsjes naar mij te sturen en dicht bij mij staan etcetera. Dit was niet de eerste keer. Ook heeft hij in het echt (ja helaas wel met een drankje op) tegen mij gezegd dat ik er goed uit zag en hij mij nog steeds bijzonder vindt. Dit deed me wel wat, omdat ik toch na al die jaren een soort van zwak voor hem heb en omdat mijn eigen vriend niet zo tegen mij doet de laatste tijd en het niet 100% lekker loopt ben ik ook nog eens extra gevoelig voor.
Die avond heb ik iets gedaan waar ik me heel erg voor schaam en nooit zou denken dat juist uitgerekend IK dat zou doen!! Die jongen (A.) en ik reden dezelfde kant op naar huis. Onderweg zijn we gestopt bij een bankje. Hij vroeg mij wat er was, omdat hij kon zien dat ik een beetje treurig was. Ik heb hem toen verteld dat ik het soms gewoon even niet meer weet wat ik nou wil. Ik houd ontzettend veel van mijn vriend, maar ik zou willen dat hij veel meer moeite voor mij doet. Deze jongen (A.) hield me vast en ‘troostte’ me een beetje in de zin van knuffels en kus op mn hoofd (haar)…. echt superlief. Maar op een gegeven moment zoende hij me gewoon vol op de mond. En toen ben ik zo superstom geweest om hem terug te zoenen!! Het voelde gewoon fijn en vertrouwd op dat moment, maarja dat was s’nachts terwijl ik zwaar aangeschoten en moe was…
Ik ben daarna naar huis gegaan. We hadden afgesproken om dit nooit tegen vrienden/kennissen etc. etc. te vertellen. Want bij ons in de buurt wordt nogal veel geroddeld…. De dag erna vroeg ik hem op msn wat hij van mij vond / of hij mij leuk vond. Want op het moment dat ik met hem ging voelde ik wel kriebels in mijn buik en ik moest er steeds maar aan blijven denken (bleehg).
Hij ontweek een beetje de vraag en zei dat hij niet verliefd op mij is. Daarna heb ik het tijdens ons gesprek nog een paar keer aangekaart en dat irriteerde hem…. Ook zei hij: ja jij hebt toch een vriend, dus wat is het probleem?? En dit terwijl hij die avond ervoor nog vanalles en nog wat tegen mij zei over dat hij me zo leuk vond en dat altijd al vond maar omdat ik al die jaren vaste vriendjes heb gehad kwam het zo uit…. Ja, een beetje vaag dus.
Nou en ik voelde me gewoon vies hard gebruikt! En ontzettend stom dat ik er gewoon weeeeer ingetrapt ben. En nuchter zou ik dit dus never nooit niet doen! Ik probeer het niet goed te praten, maar door een combinatie van dingen is het gewoon helaas gebeurd 
Op de een of andere manier blijf ik steeds aan deze jongen (A.) denken!! Terwijl ik dit eigenlijk helemaal niet wil!! Hij past niet bij mij en ik (wil) niets voor hem voelen…
Ik hou namelijk zooo ontzettend veel van mijn eigen vriend. Bij hem voel ik me veilig en thuis. We hebben al zoveel samen gedaan en beleefd. Ik zie mezelf gewoon niet met een andere jongen :s en dat wil ik ook helemaal niet, nooit! Ondanks dat het de laatste tijd gewoon niet meer zo is als eerst….
Alsjeblieft veroordeel mij niet, want ik ben er zelf ook zeer bewust van dat ik SUPER stom / dom / zwak / oneerlijk ben!!! Ik voel me zo verrot en schuldig… en dit had gewoon nooit mogen gebeuren
Is er iemand die ooit zoiets soortgelijks heeft meegemaakt? Of tips voor mij heeft? Zodat ik gewoon weer normaal verder kan met mijn vriend? En die andere uit mijn gedachten kan ‘bannen’?
Graag alleen bruikbare tips, aan opmerkingen als ‘eigen schuld…’ heb ik niets.