Stappende bootschoenen.

Schrijfsels
#1

Sorry voor de spelfouten… Ik doe mijn best, maar het blijft moeilijk voor me.

http://25.media.tumblr.com/tumblr_m42u0a254N1r1g73eo1_500.jpg

- Stappende bootschoenen -
PART I
Zuchtend kijk ik naar het papiertje wat net door mijn mentor in mijn hand gedrukt was. ZEILEN 2012, staat er met grote letters op. Zeilen zou dus mijn géweldige schooltripje worden, die je nooit meer vergeten zou. Dat was tenminste wat er over gezegd werd. Of dit echter ook voor zeilen geld vraag ik me af. Oké, ik had zelf zeilen op de tweede plaats gezet maar ik was er vrij zeker van geweest dat je toch wel bij je eerste keus zou worden ingedeeld, en dat was natuurlijk Barcelona. Want wie wil daar nou niet heen? Heerlijk weer, prachtige stad, uitgaan en shoppen… Maar blijkbaar, en opzich erg logisch, was ik dus niet de enige die er zo over dacht. Ik wend mijn blik meteen naar de andere kant van de klas, en zie mijn beste vriendin Kaitlin blij met haar papiertje zwaaien. Schuddend kijkt ik haar aan, en meteen komt ze naar me toe lopen ‘Wat is er?’ vraagt ze. Ik laat haar het papiertje zien. ‘O, nee, dit kan níet waar zijn.’ ‘Misschien kunnen we nog proberen te ruilen?’ ‘Kom op Kait, alsof iemand Barcelona gaat ruilen voor een weekje zeilen, ik bedoel, kijk één keer wat we doen moeten.’ Het is heus niet dat ik te beroerd is om mijn handen uit te steken hoor of dat ik zo’n prinsessenmeisje ben maar zeilen hijsen, overstag gaan., en zo stonden er nog een paar dingen op het lijstje, het klonk toch echt als werk voor jongens, of meisjes die sterk waren, en nee, daar moest ik eerlijk in zijn dat ben ik niet.

#2

Ben benieuwd naar het verhaal! Meteen part 2 ?

#3

Jaa leuk. Verder!

#4

ik volg verder (:!

#5

oja, heb je misschien ook op quizlet staan? :grinning:

#6

PART II
Kaitlin blijft wat ongemakkelijk bij me staan, niet wetend wat te zeggen, Ze had vast graag met mij samen weg gewild maar ik wist dat ze Barcelona er niet voor op zou geven. ‘Maakt niet uit Kait, we krijgen het beide vast leuk,’ zeg ik dan maar tegen haar. Ze glimlacht, duidelijk opgelucht en pakt haar mobiel. Ik bedenk dat ik dat ook maar moet doen, de meesten zullen waarschijnlijk wel op twitter zetten waar zij heen gaan en misschien kon ik zo nog iemand vinden die ook te zeilen ging want aan de gezichten van mijn klasgenoten te zien zijn die allemaal níet bij zeilen ingedeeld. Tot mijn grote opluchting zie ik inderdaad een tweet van Simare ‘Jippie, zeilen… Wiiiie o wie gaat me vergezellen?’ Ik reageer gelijk en zie de trip meteen een stuk zonniger in. Simare is ook een vriendin van me, misschien nog wel een betere vriendin dan Kaitlin, waarbij ik écht altijd terecht kan hoor, en ze is een schat, maar dat is het nou juist, soms vind ik het gewoon wat té worden, Verder kan ik zo een twee drie niet echt iemand vinden, maar ach, ik ben ook niet zo moeilijk, ik kan het met de meeste mensen wel vinden, en ik zorg er wel voor dat ik mag koken in plaats van zeilen hijsen of iets anders zwaars bedenk ik bij mezelf.
Gelukkig was mentorles de laatste les van vandaag, en ook gelijk van de hele week. Weekend dus. Jammer genoeg begint volgende week de toetsweek en zal ik me dit weekend flink moeten uitsloven wil ik dit jaar nog gaan halen.
Ik zeg mijn mentor nog even gedag en loop dan met Kaitlin naar onze kluisjes toe om mijn jas en nog wat andere spullen eruit te pakken als ik Kirsten aan zie komen lopen. ‘Larrr!’ roept ze, voor Kaitlin heeft ze geen oog, die twee hebben elkaar nooit zo gemogen. ‘Haaai Kir, waar ga jij heen?!’ ‘Wadzeilen met jou en Simare.’ grijnst ze, waarop ik ook meteen begin te grijnzen, dit zou nog echt wel eens een week kunnen worden om niet te vergeten.

#7

Nee sorry, ik ben eigenlijk vandaag pas met het verhaal begonnen, dus ik heb nog niet zoveel geschreven.

#8

PART III
Inmiddels zijn er twee weken voorbij gevlogen. De toetsweek die ik had is zacht gezegd, verschrikkelijk gegaan maar gelukkig heb ik over een paar weken nog één laatste kans. Daar hoef ik me nu echter nog niet druk om te maken, eerst is het nog tijd voor een weekje zeilen. Over 3 dagen gaan we, en ik moet zeggen dat ik er nu toch echt wel heel erg veel zin in heb. Ik ben er inmiddels achter gekomen wie er allemaal mee gaan, en ondanks dat het vrij veel sulletjes zijn die mee gaan zijn er ook nog wel aardig wat leuke mensen die ook bij het zeilen beland zijn. Vorige week hadden we de 2 boten waarmee we de zee op gaan, en de slaaphutten daarin moeten verdelen en gelukkig hadden we het zo kunnen regelen dat Kirsten Simare en ik samen in een hut sliepen. Lotte, Sara, Michael, Lars, Siem en Dennis zouden ook bij ons op de boot komen. De leuke en de saaie boot, zo noemen we het. Maar waarschijnlijk zullen de anderen het andersom zien. Het is ook maar net wat je soort mensen zijn.
Vandaag zou ik met Kirsten even de stad in, even wat dingen inslaan, want de leraren zouden heus wel wat etenswaren en drinken kopen, maar ze zouden ons echt niet van alles voorzien. Ik kijk op mijn horloge en ik schrik van de tijd. Om drie uur heb ik afgesproken maar het is al tien voor 3 en het centrum was toch zeker wel zo’n twintig minuten fietsen. Ik sms Kirsten nog snel Kom er aan, je kent me X en doe dan de deur achter me dicht. ‘Doeg mam!,’ roep ik nog gauw naar mijn moeder, die voor in de tuin aan het werk is, en dan fiets ik er snel van door.
Als ik op de afgesproken plek aankom staat Kirsten natuurlijk al op me te wachten. Kirsten is altijd op tijd, ik weet niet hoe ze het doet, maar ze is nooit te vroeg, nooit te laat, altijd stipt op tijd. ‘He Lar, is Simare niet mee?’ Ik schud mijn hoofd, ‘Ze vroeg ik haar deel even wou voorschieten, er was iets tussen gekomen.’ ‘Ah oké, zullen we eerst nog even langs de ZARA? Ik heb echt zo’n onwijs mooie bikini gezien, en ja, ik dacht, als we toch met een boot op het water zijn, met zulk lekker weer…’ Dat hoeft ze me niet nog een keer te vragen, ik ben dol op de ZARA en voor bikini’s, ja ik weet niet wat het is, maar ik heb er gewoon een zwak voor. Er zijn zóveel leuke bikini’s altijd en ik kan ze gewoon nooit laten hangen. Mama is er altijd wat minder blij mee als ik haar weer trots een nieuwe bikini kom showen, ‘De zomer is niet eens lang genoeg om al die bikini’s te dragen’ roept ze dan altijd, maar stiekem weet ik dat in haar kast niet veel minder bikini’s liggen. Ik heb het dus zeker niet van een vreemde.

#9

Verder!!

#10

PART IV
Zodra ik in de ZARA sta kijk ik mijn ogen uit. Ik kom hier zo ontzettend vaak maar op de een of andere manier krijg ik het elke keer weer voor elkaar om leuke nieuwe kleren te ontdekken en anders koop ik vaak wel iets wat ik de vorige keer maar had laten hangen en wat me achteraf een ontzettend spijt gevoel had gegeven. Het eerste waar ik op afloop zijn een prachtig paar hakken. ‘Wauw Kir, kijk deze.’ Kirsten lacht, ‘Dat was ook het eerste wat ik dacht ja, tot ik de prijs zag.’ Ik draai de pump op zijn kop en zie meteen wat Kirsten bedoelt. Ik zit echt niet krap wat geld betreft maar 150 euro voor een paar hakken heb ik toch niet over, dan hadden ze echt hele- hele- hélemaal geweldig moeten zijn en dat zijn ze niet beslis ik. Snel zet ik ze terug, half verstoppend achter een lange jurk die er toevallig boven hangt. Zo, die zijn uit mijn zicht. ‘Wil je hier nog rond kijken? Of zullen we naar de volgende verdieping gaan?’ ‘Doe de volgende maar,’ mompel ik. Ik heb inmiddels al lang weer een ander kledingstuk gevonden wat mijn volle aandacht heeft. Snel gris ik het uit het rek en loop dan maar achter Kirsten aan als ik ineens een bekende stem hoor, ik hoor haar duidelijk mijn naam zeggen maar wanneer ik om me heen kijk zie ik niemand. Vreemd. ‘Lar, ik ga alvast hoor.’ ‘Nee, nee wacht ik kom nu echt met je mee.’ En dat doe ik ook echt, ik weet dat Kirsten slecht tegen getreuzel kan. Samen staan we op de roltrap en nog een keer werp ik een blik in de winkel. Ik zie de moeder van Kaitlin staan en zwaai even naar haar, maar ik weet dat het niet haar stem was geweest en op de een of andere manier gaf dit me een rot gevoel. Ik hield er niet van als mensen achter m’n rug om over me praten.
Een half uur later stappen we tevreden de winkel uit, Kirsten met haar bikini en ik met enkel een nieuw shirtje, ik had me kunnen inhouden vandaag. ‘Maar naar de Super?’ Ik werp een vragende blik op Kirsten. ‘Ja prima, ik moet zo toch ook alweer richting huis namelijk, ik had m’n moeder beloofd op te passen.’ ‘Op de kleine? Hoe oud is hij nu?’ ‘Ja, Ralf, hij is bijna 2 nu.’ ‘Meen je niet, het lijkt nog geen jaar geleden!’ Ik ben serieus verbaasd, ik kan het me nog zo goed herinneren. Wat was ik jaloers geweest op Kirsten, ik had altijd al een broertje of zusje gewild maar zo’n klein baby broertje zou toch helemaal geweldig zijn. Helaas zijn mijn ouders al zes jaar van elkaar gescheiden en zijn ze beide behoorlijk druk met hun werk waardoor een nieuwe relatie, en dus zo’n leuk baby broertje of zusje er voor mij niet in zit.

#11

PART V
‘Albert Heijn?’ Ik knik bevestigend en zie gelijk een glimlach op Kirsten haar gezicht tevoorschijn komen. Ik heb meteen wel door waarom maar ik zeg er niks over, als ik dat wel zou doen zou ze het toch ontkennen. We pakken beide een mandje en lopen door naar de lekkernijen. ‘Heb je eigenlijk een briefje gemaakt?’ Kirsten schud haar hoofd, ‘Ik wist het ook niet, ik dacht we zien wel gewoon in de winkel wat ons lekker lijkt, en dat nemen we mee.’ ‘Ach, gelijk heb je, als we iets vergeten kunnen we het vast later nog wel kopen, als we ergens aanleggen ofzo.’ Dat hoop ik tenminste, want of we ook echt ergens aan gaan leggen weet ik eigenlijk helemaal niet, straks doen we dat niet en zitten we gewoon echt een hele week vast op een boot midden op de zee. Dat bleef ik jammer vinden. Of we nou wel ergens zouden aanleggen of niet, er was waarschijnlijk geen kans om uit te gaan, en anders zou het uitgaan zeker niet zo leuk zijn als in Barcelona. Gelijk schud ik die gedachte weer van me af, uitgaan of niet, ik zou er gewoon een superweek van maken met Kirsten en Simare. Kirsten is inmiddels al druk bezig om allerlei lekkers in haar mandje te gooien, en ondertussen houdt ze met een schuin oog het gangpad in de gaten. En inderdaad daar komt aan wat ze zocht, of beter gezegd wie ze zocht; Daan. ‘Hey Daan!’ roep ik gelijk, aangezien hij ons anders toch niet gezien zou hebben en van Kirsten was het zeker niet gekomen. ‘He Lar, he Kirsten, feestje?!’ zegt hij, knikkend naar het volle winkelmandje in Kirsten haar hand. Ik zie blosjes op haar wangen verschijnen, waarschijnlijk schaamt ze zich er voor dat er zóveel snoep en koekjes in haar mandje liggen, haar gewicht is namelijk nogal een punt voor haar ookal is dat totaal niet terecht. ‘Tsja, we moesten maar even wat inslaan voor volgende week,’ antwoord ik, ‘Waar ga jij eigenlijk heen?’ ‘New York helaas,’ en hij trekt een pruillipje. Gelukkig heeft Kirsten zichzelf ook weer wat onder controle gekregen, ‘Wauw, wat leuk! Daar wou ik ook zo graag heen.’ ‘Uhuh, ik eerst ook, maar nu… Ik had me met de rest opgegeven…’ De rest waren Lars, Michael, Siem en Dennis, die dus met ons mee gaan zeilen. ‘Ah, lullig voor je, en nu? Met wie ga je nu?’ ‘Tsja maar met Ferry, ken je hem? Jongen uit 4D.’ Ik zie Kirsten haar hoofd schudden, en zijn naam komt mij ook niet bekend voor. ‘Nouja, ik zal het wel zien, hij lijkt me nog wel oké, maar ik zal gauw weer aan het werk voor ik de baas weer op mijn kop krijg, ik spreek jullie vast nog wel.’ Hij knipoogt nog even naar Kirsten en loopt dan weer richting zijn container. ‘Zag je dat?!’ Ik lach, ‘Ja dat zag ik, ik snap nog steeds niet waarom jullie zo lang om elkaar heen draaien.’ ‘Dat doen we helemaal niet…’ Lachend loop ik door naar de drankafdeling, het zal wel.

#12

verder (:

#13
#14

verderrr :grinning:

#15

PART VI
Daar zitten we dan, met z’n drietjes op de achterbank in het veel te kleine autootje van Karen haar moeder gepropt. In mijn hoofd ga ik nogmaals het rijtje met dingen die ik absoluut nu in mijn koffer moet hebben zitten bij langs, en ondanks dat ik in mijn gedachten achter alles een check kan zetten heb ik toch sterk het gevoel dat ik iets vergeten ben. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Simare, die in het midden zit, en zich nog even gauw langs mij wurmt om door het raampje naar haar familie te zwaaien. Dan vertrekken we. Simare blijft doorgaan met zwaaien tot haar ouders en broers niet meer zijn dan kleine stipjes, en we tenslotte de bocht om slaan zodat ze helemaal uit het zicht zijn verdwenen.
‘Hehe, je gaat maar een weekje weg hoor Siem.’ Ze kijkt me met droevige ogen aan, ‘Ik ben gewoon nooit zo lang zonder mijn familie en stel dat er iets gebeurt dan zit ik ergens midden op de zee.’ Zelf heb ik er geen last van, mijn band met mijn ouders is niet zo goed, ze zijn tenslotte constant aan het werk en broers of zussen heb ik ook niet. De enige die ik zal missen is Marin, m’n lieve vriendje. Ik haat het om zo lang zonder hem te zijn, en ik zei net zelf nog het is maar een weekje, maar 3 dagen zonder Marin vind ik al verschrikkelijk. Bij hem krijg ik gewoon alles, en vooral alles wat ik thuis niet krijg. En ik kan mezelf zijn. Iedereen denkt wel altijd dat ik het zo gemakkelijk heb, en zo lekker mezelf ben, maar als ik met Marin ben kan ik pas écht mezelf zijn. Gelukkig, ja-ja, ik had een voordeel ontdekt aan het in Nederland blijven, zouden we gewoon kunnen blijven whatsappen nu, zodat we in ieder geval zo nog contact kunnen houden.
Met mijn iets-wat zware koffer achter me aangesleept loop ik drie kwartier later met Kirsten en Simare naar de boot. Ik zie gelijk dat het nogal een verschil is met onze eigen boot, in plaats van ons eigen glimmende jacht is dit een oude bruine, iets-wat roestige en vieze boot. Maar dat is ook niet gek natuurlijk, we gingen tenslotte wel te zeilen en dat doe je nou eenmaal niet op een jacht. Bij de boot aangekomen moeten we allemaal één voor één de boot op klimmen, onze koffers naar beneden ‘gooiend’. Het duurt eventjes maar dan ligt en staat alles wat aan boord moet zijn aan boord. Ik loop direct richting een luik toe, dat zeer waarschijnlijk de opening naar het binnenruim zal zijn, en inderdaad, wanneer ik het luik opentrek zie ik een stijl trapje naar beneden. Geen idee hoe mijn koffer hier straks doorheen komt maar laat ik maar beginnen met mezelf. Met veel moeite wurm ik mezelf naar binnen. Ik spring van de laatste treden af en land met een plofje op de grond als ik hoor dat de jongens er ook al aan komen. ‘Siem, pak de grootste kamer!’ roept Maikel en ik lach, dacht het niet, de grootste kamer moet en zal voor mij worden denk ik bij mezelf. Helaas zijn alle kamers niet veel groter dan 4m2, en laat ik me uiteindelijk maar gewoon op een bed, of eerlijk gezegd bedje, vallen in een willekeurige kamer. Ook Siem is het inmiddels duidelijk geworden dat de grootste kamer kiezen er niet in zit. ‘Jeetje hé, wat een kleine rot hokken’, hoor ik hem tegen Lars zeggen.

#16

leeukk!

#17

PART VII
Nu komt ook de rest naar beneden om de boel nieuwschierig te bekijken. Kleine WC, kleine douche, klein spiegeltje en wasbakje in de slaap’kamers’, kleine bedden en smalle tussenruimtes. Het kan natuurlijk ook niet anders, wil je zo’n stuk of 30 kinderen opbergen in een boot maar dit zou toch wel even wennen worden, en niet alleen voor mij.
Als iedereen onder is, en even rond gekeken heeft worden we door meneer de Ruijgt bij elkaar geroepen in het eetgedeelte, wat gelukkig wat ruimer is, ruim genoeg in ieder geval om rustig te kunnen eten zonder dat degene die naast je zit steeds met zijn of haar elleboog in je zij zit te prikken. Naast meneer de Ruijgt staan een man en een vrouw die ik niet ken. Ook de anderen schijnen de man en vrouw niet te kennen.
‘Hallo allemaal,’ begint de onbekende man dan, ‘als eerste wil ik jullie allemaal van harte welkom heten op onze boot.’ De man, een man zo rond de 30 jaar met blond stekeltjes haar en opzich nog vrij good-looking, stelt zich voor als Joost, en hij vertelt dat hij 5 jaar geleden met zijn vrouw Lise, een redelijk sterk uitziende, wat mannelijke vrouw, deze boot gekocht heeft. Lise neemt dan het woord van hem over. ‘We varen eigenlijk amper met zijn tweeën, omdat er nogal het een en ander gedaan moet worden tijdens het zeilen, zoals jullie misschien al te horen zijn gekomen.’ Meteen komt er wat nee- en ja geroep vanuit de groep, wat zorgt voor wat discussies onderling. ‘Hou je kop nou even Dick, die chick probeert toch wat uit te leggen.’ Typisch weer Gary, maakt niet uit dat Lise niet de meest aantrekkelijke vrouw is, voor hem is gewoon elke vrouw een chick. Gelukkig kan Lise er wel om lachen. ‘Ja jongens, even stil, deze ‘chick’ probeert wat uit te leggen, en ik zou graag willen dat als ik aan het woord ben jullie me uit laten praten.’ ‘Nu is het misschien niet zo belangrijk, maar als we boven aan boord zijn en er moet iets gedaan worden is het wel ontzettend belangrijk dat jullie me op tijd horen.’ Lise sluit het praatje af, en stelt dan voor dat als we willen, we nog even langs de supermarkt mogen. ‘Als jullie maar over een uur terug zijn, half twee is het dan, en dan vertrekken we.’
‘Zullen we ook maar?’ vraag ik aan Kirsten en Simare. Beide knikken en we stappen het dek weer op. ‘Mag ik ook met jullie mee?’ hoor ik dan iemand vragen. Ik draai me om, en zie een dat er een meisje me wat verlegen staat aan te kijken. Ik herken haar vaag ergens van, maar kan zo niet op haar naam komen. ‘Uh ja hoor, tuurlijk.’ antwoord ik. ‘Oke, dankje,’ zegt ze, en ze glimlacht verlegen. ‘Ik ben Elle trouwens.’ A-ha, dat was het Elle. Ze had een paar dagen bij me op dansen gezeten maar was al gauw weer gestopt. ‘Ik herinner je nog ja, waarom ben je zo gauw gestopt met dansen?’ Ik zie dat ze een beetje schrikt van deze vraag en haar blik naar de grond wend. ‘Ik vond het gewoon niet zo leuk.’ ‘Oke, jammer, doe je nu wat anders?’ Ze schud haar hoofd, ‘nee niks.’ De toon waarop ze antwoord is kil en een tikkeltje boos. Wat vreemd. Hoezo zou ze eerst vragen of ze mee mag en nu zo kil doen? Ik zie dat het Kirsten ook opgevallen is. Ik schenk haar een ‘laat-haar-maar’-blik en loop dan zwijgend verder. Het is een beetje ongemakkelijk, zo met dit meisje erbij, daar moest toch verandering in worden gebracht want ik had zo het idee dat we nu niet meer van haar af kwamen.

#18

Verder =D !
Nieuwe lezer

#19

Jaa leeuk!

#20

PART VIII
In de supermarkt zien we de jongens meteen op de kratten bier af stormen. Leuk hoor, denk ik, maar hoe willen ze die kratten onopgemerkt de boot op krijgen. ‘Wil een van jullie eigenlijk wat kopen?’ vraagt Simare, die duidelijk ook door heeft dat geen een van ons echt weet wat we moeten of willen kopen. ‘Ik koop wel even een nieuw pakje sigaretten.’ zeg ik dan maar, en loop naar de klantenservice. Ik kan voor de zekerheid maar beter nog een pakje in slaan, je weet maar nooit. ‘Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?’ Ik bekijk vluchtig het assortiment, en zie gelukkig dat ze L&M hebben. ‘Een pakje L&M van 6,50 alstublieft.’ Ik leg mijn ID-kaart op de toonbank maar het meisje heeft er geen eens oog voor. ‘Alstublieft, verder nog wat?’ ‘Nee hoor, dit was het.’ Ik reken af, en loop dan weer naar mijn vriendinnen. ‘Gaan?’ ‘Gaan.’ knikt Kirsten bevestigend. Buiten steek ik gelijk een sigaret aan. ‘Ook een?’ vraag ik Elle en ik zie dat ze alweer schrikt van mijn vraag. Wat is er toch met dat meisje, zo angstaanjagend ben ik toch zeker niet?
‘Iedereen aan boord?’ Het is tien over half twee, en iedereen is inmiddels weer terug op de boot. Joost doet nog even de laatste checks en roept dan naar Lise dat we klaar zijn om te vertrekken. Ik klamp me, zo goed als het kan, zo stevig mogelijk vast aan het dek. Hoewel we nog vrij langzaam gaan, vind ik het toch een beetje eng, zo zonder zitjes, op een schuingaand dek. Kirsten en Simare kunnen met moeite hun lach onderdrukken als ze me zo zien zitten maar dat maakt me niet uit en ik steek mijn tong naar ze uit. ‘Lach maar, ik lach wel als jullie straks over boord zijn gekukeld*!’ ‘Gebeurt niet schat, kom, we gaan naar het binnenruim.’ zegt Kirsten, en ze steekt haar hand naar me uit. Ik pak haar hand gauw vast en loop dan voorzichtig achter haar aan richting het luik. Bah, dit moest toch even wennen, als we straks wat sneller zouden gaan varen helemaal. Beneden is het gelukkig lekker warm, en ook een stuk gezelliger. De jongens zitten er ook en we schuiven gezellig bij hun aan. ‘Larissa, met hoeveel jongens heb jij gezoend?’ Zo, het gespreksonderwerp is ook meteen aangesneden hoor. Ik zie dat Lars wegloopt en de rest van de jongens beginnen te lachen. ‘Groentje.’ grijnst Michael naar me als hij ondertussen mijn antwoord afwacht. ‘Hmm, niet zo veel eigenlijk hoor, misschien… een stuk of 16?’ Hun gezichten zeggen genoeg, ze geloven me niet. ‘Eerlijk zijn Lar,’ zegt Dennis dan ook. ‘Nee, ik meen het echt, ik ga al een poos met Marin he, dus.’ Dat antwoord wordt geaccepteerd en de jongens gaan het rondje verder af. Dat Kirsten de meeste jongens heeft gezoend is wel duidelijk, 77 jongens. Daar kan Simare niet tegen op met haar 13 en Elle met haar 2 al hélemaal niet. Al vraag ik me af of Elle eerlijk is. Zou ze echt al gezoend hebben? Ook de jongens hebben een nog vrij kort lijstje, wel zijn ze alle drie al ontmaagd. Siem zelfs al op z’n 12e, zo raar vind ik dat, wie denkt er nou op zijn 12e al na over sex, of in ieder geval, wie heeft er op zijn 12e nou al sex? Toch weet ik zeker dat het geen leugen is, Siem is niet zo iemand die daar over liegt.

Ik had trouwens even een vraagje, voor mij is gekukeld een normaal woord maar ik twijfel of het voor jullie ook een normaal woord is of dat het komt van de streek waarin ik woon. Dus moet ik het veranderen, of kennen jullie het woord?