[b] En nu ALLES IN 1, omdat ik ook in zag dat iedere keer een nieuw topic echt debiel is ^.^ doh. Hier zal ik vaker en veel updates houden. Ik vind dat wel leuk en…
Ik wil dit topic openen omdat er heel wat enthausiaste mensen zijn op het ‘Ik heb kinderen’-topic. Ze zouden graag meer foto’s willen zien, meer verhalen, misschien een dagboek.
Ik ben een persoon die veel schrijft. Heb vaak te horen gekregen. Waarom ga je geen blogs/columns of boeken schrijven.
In ieder geval… vooral voor de mensen van het ‘Ik heb kinderen’ - topic is dit mijn eerste bericht over mijn leven als mama en hoe dingen zijn gegaan.[/b]
+++++++++++++++
MIJN ZWANGERSCHAP
+++++++++++++++
0 - 13 weken
Ik was vooral de eerste drie maanden erg moe. Ik kan bijna alleen nog maar het bed herinneren waar ik in sliep. Verschrikkelijk was dat. Kan me nog niet eens herinneren of ik echt zo misselijk ben geweest. Ik zelf wist al heel vlug (in 2009) al dat ik weer zwanger was en wist ook meteen dat er 2 blauwe strepen te zien zouden zijn. Maar we hebben wel nog best lang gewacht met een test, maar mijn menstruatie bleef ook al 2x uit. En goed, na een miskraam is algemeen bekend dat je vlug zwanger kunt raken.
Mijn moeder was ook helemaal niet verbaast toen ik haar verteld (weer) zwanger te zijn. Dit had zij wel verwacht, ook al had zij de pil van de dokter weer meegenomen, maar die zou mijn zusje wel beter kunnen gebruiken, zei ze.
Mijn vreugde kwam zelf pas toen ik de 13 weken-echo kreeg. Toen ik de baby op het schermpje zag, goed en wel, lekker schoppend. En wat een gevoel! Zo’n klein wurmpje. Maar desondanks had ik nog altijd wat stress, omdat ik aan de vorige miskramen dacht. En ik werd al helemaal gestrester toen ze mij vertelden dat ik naar de cardioloog moest komen, om mijzelf na te laten kijken vanwege hartpatient zijnde.
http://pics.livejournal.com/mum_interrupted/pic/0000x1dz/s320x240
14 - 27 weken
Met 14 weken had ik al een aardig buikje, al zeg ik zelf. Maar die vreugde werd verknalt door gewoon k.t commentaar van andere mensen die ook al kinderen hadden gekregen en die dat buikje “helemaal” niet op een buikje vonden lijken. Ook werd mijn vreugde verknalt door betweterige mensen die hun goedbedoelde commentaren of dezogenaamd grappige commentaren moesten rondspuien.
Met 16 weken kon ik serieus al dingetjes voelen, al was het maar kikker-vis-achtig. Ook daarbij werd de vreugde vergald en voelde ik mij opgelaten omdat vele mensen mij moesten vertellen dat je met 16 weken nog niks van de baby kon voelen (WRONG dus…ik weet toch duidelijk wat ik voel)
Het werd van kwaad tot erger, toen we allen te horen kregen dat mijn moeder de ziekte kanker heeft. En dat het waarschijnlijk ook niet meer goed zou komen. In een klap was alles verandert en tot op de dag van vandaag, ook al zeggen de mensen veel, heb ik het idee gehad dat ik gewoon achterover geschoven werd ach, zij met haar zwangerschap is toch niet belangrijk)
Tussen Niels en mij ging het niet altijd even makkelijk. We kregen vaker ruzie, ook vanwege het werk-zoeken wat Niels deed en hij deed echt best! Serieus! Maar ik verlangde teveel, ik wilde zo graag. Want ik wilde gewoon alles perfect hebben. En al helemaal toen we ons huis kregen aangeboden.
De 20 weken controle kwam eraan en we kregen een echo en werd alles meteen goed uitgepluist. Het was super om te horen dat onze baby gezond en wel was en ook geen hart-afwijking had, zoals haar moeder.
Ik heb in al deze weken veel te veel gehuild en me heel erg k.t gevoeld. Ik heb het ook heel vaak niet meer zien zitten en ben in ons nieuwe huisje vaak in mekaar gezakt vanwege de stress. We kregen ook alles in een. En de familie van mijn kant maakte het ook niet makkelijk en ik werd zowaar uit huis geschopt” en kon ik de spullen op straat bij mekaar rapen. Daarna moest ik ook maar meteen de sleutel inleveren (dus ik was niet meer welkom?) Heb de mensen die ik nog zag (niet mijn moeder dus) verteld dat ze ook niet meer bij ons welkom waren en ook niet op de bruiloft. Dit werd mij ook niet in dank afgenomen en daarna ben ik afscheid gaan nemen;. Maar ik had het er zo moeilijk mee, typisch ik.
Het erge was, dat wij niet met rust werden gelaten. We werden gecontroleerd voor ons huis, en weet ik allemaal waar. We merkten dat we echt serieus zo;n 10x gehackt zijn geworden, op ALLES (MSN, e-mailadressen, hyves, livejournal) en echt iedere keer weer. Maar toen er ook pornografische foto van mij en mijn vorige vriend over internet rondgingen was dit de DRUPPEL van alles en hebben we de politie ingeschakeld.
En de politie ingeschakeld was niet bij 1x gebleven. Ik heb zowat mijn hele familie aangescheten en mijn ex-vriend van 5 jaar terug die zich er ook mee ging bemoeien met dreigementen en dreigbrieven. We stonden op een gegeven moment telkens op het politiebureau en op de NIGHTCARE in het ziekenhuis had ik ook al een abonnement.
01 JUNI 2010 de sleutels gekregen!
En sinds 01 JUNI 2010 is Niels officieel inwoner van Kerkrade!!
16 JUNI 2010 zijn we in ondertrouw gegaan
13 JULY 2010 GETROUWD!
http://pics.livejournal.com/mum_interrupted/pic/0000ysg0/s320x240
28 - 40/41 weken
Rond die tijd kregen we “rust” maar in mijzelf helemaal niet. Niet echt in ieder geval. Tussen alle stress rondom ALLES in 2010 was ik wel superblij met het feit zwanger te zijn. En vooral nu het kindje heel erg goed te voelen was en het trappelde goed en het reageerde super goed. Maar dan kwamen weer de donkere dagen en was ik depressief, huilerig en soms echt paniekerig GILLEND. Ik moest gewoon wat te doen hebben anders zakte ik weer in.
Dus aan het huis werken was echt prima. Ik moest gewoon mijn gedachtes ergens anders op hebben. Echt rustig zitten kon vaker niet, en vooral het s’nachts is zo lekkere denktijd, waar dan alles naar boven kwam.
Maar NOOIT, nooit heeft Niels mij iets verboden. Hij stond zelfs achter het feit dat ik juist wel nog met mijn moeder wilde omgaan. Dat ik nooit meer wat met de anderen te maken wilde hebben was ook begrijpelijk. Maar op de een of andere manier hield ik het altijd tegen. Ik vond dat mijn moeder maar eens naar mij toe moest komen, maar nee, die lag gewoon thuis, ziek te wezen. En de boosdoeners die zaten (zitten nog steeds) om haar heen, weet ik wat rond te bazuinen. Maar ik miste mijn moeder echt heel erg… zij was mijn steun en toeverlaat.
Maar ja, het leven ging gewoon door. School, stage, ons huis, de rekening, de verdere ontwikkelingen van mijn zwangerschap. En ik had vaak angsten. Hoe gaan we het nu doen? Ben ik wel een goede moeder? Hoe zal het zijn? Hoe is dat met school? Zal mijn moeder dan nog leven? Hoe doen de andere familie leden? Echt, zo kan ik nog uren doorgaan.
En ik zelf zat mijzelf ook vaak in de haren. Ik was erg ontevreden, misschien door mijn angsten en doordat ik de lat erg hoog bij mezelf leg. De baby-kamer was gelukkig klaar, allang, maar ik wilde juist dat het HELE huisje klaar zou zijn. En maar mekkeren en huilen als dit niet het geval was en als dit nog lang niet zo klaar& kan zijn.
http://94.100.124.179/1060450001-1060500000/1060482501-1060482600/1060482515_5_TttG_1.jpeg
En ik wenste vurig dat ons kindje er eerder zou komen dan 40 weken. Daarover had ik ook vaak mekkerende mensen: Dit moet je niet wensen! Dit wens je je kind toch niet toe. Hoop maar dat ie nog langer blijft zitten anders heb je een vroeg-geboorte Maar ik was het echt zat! En ik was super nieuwsgierig natuurlijk =D Zou het een meisje worden? Wordt het een jongetje? Sommige mensen dachten ook dat we hen voor de gek hielden, dat wij het wel allemaal al wisten, maar het gewoon niet wilde vertellen.
En uiteindelijk kwam ons kindjeOp 11 september 2010 om 01.00 uur, met 38 weken, dus 2 weken & te vroeg. En was het een meisje, ze zou Faith gaan heten. En heb ik mijn moeder bericht gegeven, op aandringen van Niels!
http://pics.livejournal.com/mum_interrupted/pic/0000z9q2/s320x240
en ik weet nog dat ik heel duf en suf zei: “Nieeels” als in “Aarghh nee hé, hij alweer” ^^
* 1x deed ik het ook verkeerd en zo’n verpleging die ik nog nooit gezien had ging me uitschelden o_O En ik was toch al zo vatbaar! Dus ik huilend naar Niels en een van de andere verpleging
Dat ze weer gretig aan de tiet hing, want ik wilde ECHT 
(en die heb ik inderdaad hier nog liggen) Alleen had Faith (en NU nog) moeite om op temperatuur te blijven, dus deden we ook veel met kruiken, daar in het ziekenhuis, maar we zagen haar echt goed groeien, in gewicht. Ook een hele geruststelling!
is dat serieus zo of lijkt het nou maar zo?