[SPN fanfic] Pyrrhic

Schrijfsels
#1

Pyrrhic: successful with heavy losses, pyrrhic victory: a victory or goal achieved at too great a cost

Lang nadat ze de hoop hadden opgegeven, brengen omstandigheden een aantal meiden die jarenlang een dubbelleven hebben gehad weer bij elkaar. Natuurlijk is er meer aan de hand dan op het eerste gezicht het geval lijkt te zijn. Langzamerhand raken ze verwikkeld in een strijd die groter is dan ze ooit hadden kunnen denken. Met elke overwinning op het kwaad brengen ze echter meer in gevaar dan ze lief is.

Onder druk bepaalde mensen op dit forum *kuch ja voel je aangesproken jullie* heb ik toch maar besloten een topic te openen voor mijn verhaal. Het is een Supernatural fanfiction, maar met een groep Girlsceners in de hoofdrol. Mocht je om de een of andere reden ook een rol in het verhaal willen is dat altijd mogelijk. Er komen soms bloederige stukjes in voor maar als er echt iets heftigs is zal ik dat in de post vermelden.

Note: het verhaal speelt zich af in Amerika, maar vanwege praktische overwegingen en forumvriendelijkheid is het voornamelijk in het Nederlands geschreven.

Personages, op volgorde van opkomst
(Zeg je dat bij een verhaal? Geen flauw idee. Hoe dan ook, het is nogal een lijst maar dat is juist de reden dat ik dit doe, er komen namelijk nog een zooi personages bij en dan is het misschien moeilijk bij te houden uit je hoofd)

Space

Sum

Belle

Alexa

Tessa

Manon

Dead

Dean

Sam

James

Lot

George

Kyle

Nathan

Overzicht voor mensjes die te lui zijn om alles op te zoeken *again, voel je aangesproken*:

Introductie

Episode 1: Old habits die hard
1-2-3-4-5-6

Episode 2: Reunion
1-2-3-4-5-6

Episode 3: Into the Wild
1-2-3-4-5-6

Episode 4: Wild Things
1-2-3-4-5-6

Episode 5: The Sign of Three
1-2-3-4-5-6

Episode 6: Blood like Wine
1-2-3-4-5-6

Episode 7: Bad Blood
1-2-3-4-5-6

Episode 8: Hello Goodbye
1-2

#2

Voel me totaaaaal niet aangesproken :grinning:

#3

Moet ik mij niet aangesproken voelen :’)

#4

Introductie

Space ging met een zucht op bed zitten. Wie had ooit gedacht dat ze haar dagen schoonmakend zou doorbrengen? Het was niets voor haar, maar de rommel in haar net te kleine slaapkamer had zich ondertussen zo opgehoopt dat ze niet veel andere keus had. Haar blik werd getrokken door een kist die achterin haar net leeggehaalde kast stond. Ze wist maar al te goed wat er in zat. “Nee”, zei ze tegen zichzelf. “Dat leven is voorbij.” Na een tweede zucht ging ze liggen. Uiteindelijk viel ze in slaap na uren naar het plafond te hebben gestaard.

Sum versnelde haar pas. Ze hield ervan om in het donker hard te lopen, hoe vaak haar vriendinnen haar er ook voor waarschuwden. Ze was niet bang voor een paar criminele figuren in duistere steegjes. Vergeleken met wat ze had meegemaakt waren het slechts onschuldige kinderen. Nee, zij wist wat écht gevaar was. Ze wuifde de gedachte weer weg, maar onbewust rende ze steeds harder en harder.

Belle liep de lange oprit op. Ze haatte dit werk. Het was zo… . Hoe vaak ze een paar jaar geleden ook had gewenst voor een normaal leven, op dit moment zou ze er alles aan doen om haar oude leven terug te krijgen. Ze stak de sleutel in het slot, maar wat ze ook deed, de deur ging niet open. Anthony was vast weer eens vergeten de deur van de knip af te halen. Geërgerd belde ze aan. En nog eens. En even later nog eens. Geen reactie. “Als hij weer dronken op de bank ligt kom ik nooit meer terug”, beloofde ze zichzelf terwijl ze door de tuin naar het woonkamerraam liep. Binnen was alles donker, maar ze kon nog net zien dat de bank leeg was. Misschien dat het hem deze keer wél gelukt was om zijn bed te bereiken met zijn dronken kop, maar toch was ze er niet helemaal gerust op. Even schrok ze op van een geluid in de bosjes achter haar. Toen zag ze de merel wegvliegen, minstens even zo geschrokken als zij. “Wat gebeurt er met je?”, dacht ze, in zichzelf lachend. “Je hebt jaren gevochten tegen het kwaad en nu ben je bang voor een vogeltje?” Grinnikend draaide ze zich weer terug naar het raam. Het lachen verging haar snel toen ze haar spiegelbeeld bekeek. Of beter gezegd, de donkere schim die achter het hare opdoemde. Nog voor ze de kans kreeg om haar mond open te doen om te gillen voelde ze een stekende pijn in haar achterhoofd. Toen werd alles zwart.

#5

Ja.

#6

JA GOED ZO SPACE. Dit verhaal is té goed om geen topic te hebben.

#7

Niet overdrijven :’)

#8

Ik heb het er bij gezet jonge

#9

Haha dank je. Eigenlijk was die banner ook wel een van de redenen dat ik het topic aanmaakte (en om van jullie af te komen natuurlijk), anders kon ik hem niet meer gebruiken :’)

#10

Oké I’m following(goh, hoe zou dat nou komen). Maar je schrijft goed ook al wist je dat al

#11

Ik ook niet :grinning: hahah

#12

Jullie vooral :stuck_out_tongue:

#13

Echt super mooi Spacy. Ik fangirl haha. Snel meer posten!

#14
#15

Episode 1 - Part 1

Old habits die hard

Space schrok wakker van de ringtone, Time Is Running Out van Muse. Meteen wist ze dat er iets mis was. Dit was niet de ringtone van haar gewone mobiel. Dit was haar zakenmobiel. Een mobiel waarvan maar een paar personen het nummer hadden. Een mobiel waarop ze niet meer gebeld was sinds die ene verschrikkelijke dag. De dag waarop zij en haar vriendinnen de grootste fout van hun leven maakten.

De cd begon te spelen zodra ze de auto startte. Geërgerd zette Alexa hem weer uit. Ze hield van deze cd, maar ze was niet in de stemming om muziek te luisteren. Eigenlijk was ze nergens voor in de stemming. Haar hoofd zat veel te vol met allerlei gedachtes, de meeste ervan negatief. Stiekem hoopte ze al een hele tijd op een reden om weer samen te komen, maar niet om deze reden. Dit was precies wat ze al die tijd wilde voorkomen.

Tessa was er als eerste. Zodra ze de telefoon had neergelegd was ze in de auto gestapt en in één keer doorgereden naar hun geheime ontmoetingsplek, een vervallen warenhuis in een verlaten buurt. Ze keek om zich heen en ging vervolgens zitten op een stoel die zijn beste tijd ver achter zich had liggen. Net als de rest van het gebouw, eigenlijk. Van de spannende en mysterieuze ruimte uit haar herinnering was niet meer over dan een deprimerend, stoffig hok, even vervallen als het verbond dat zij en haar vriendinnen ooit hadden.
Drie kwartier later kwam Manon binnen, als laatste. Als degene die het verst weg woonde had ze veel te hard moeten rijden om nog enigszins op tijd te komen. Ze begroette de rest ongemakkelijk. Het is meer dan een jaar geleden dat ze de anderen voor het laatst gezien had, en ze hadden nauwelijks contact gehouden. Tot een paar uur geleden. Toen werd ze opeens gebeld door Space, met het verzoek, of misschien eerder bevel, om direct naar de ontmoetingsplek te komen. Er was iets ergs aan de hand.

“Belle is al drie dagen vermist”, zei Space tegen de groep. “X belde me 4 uur geleden. Ze is het laatst gezien toen ze op weg was naar een klant, om 10 uur ’s avonds. Een klant die overigens ook niet te bereiken is. Maar…” Ze hield met een bittere glimlach een vel papier omhoog waarop wat gekrabbeld stond. “Ik heb het adres.”

“Waar wachten we nog op?” Sum sprong overeind. “Het wordt tijd dat we eens een bezoekje brengen aan die klootzak!” De anderen volgden haar voorbeeld. Alsof ze het hadden afgesproken verdeelden ze zich bijna automatisch in de twee auto’s die klaar stonden voor de uitgang. Dead pakte even de talisman aan haar ketting vast. Ze draaide zich om naar Tessa, die naast haar op de achterbank zat. Ze zeiden het tegelijkertijd: “Time to kill a few evil sons of bitches!”

#16

Je suis une fangirl :stuck_out_tongue:
Snel weer verder Spacerina!

#17

Spacerina haha :’)
Maar eens, je MOET verder gaan met je verhaal en er sowieso niet ergens halverwege mee stoppen want dan kom ik je persoonlijk opzoeken om je verder te laten gaan.

#18

Dan kom ik ook mee :grinning_face_with_smiling_eyes:

#19

Je weet toch niet waar ik wooooon

oh wacht shit dat kun je gewoon opzoeken of fb, help

#20

Ghehehe.