Vaak luister ik muziek, vaak beïnvloed het mijn humeur en waar ik aan denk. Bij blije, vrolijke en drukke muziek word ik vanzelf ook blij, vrolijk en lichtelijk hyperactief. Maar lang niet alle muziek die ik luister is zo vrolijk.
Bij bijvoorbeeld een nummer als Us Against The World van Coldplay ga ik nadenken over anderen, andere leeftijdsgenoten die het lang niet allemaal zo makkelijk hebben. Anderen die elke dag worstelen met dingen die ze meemaken (en dan heb ik het niet over kleine dingen als een Bad Hairday). Ik denk na over dingen waar ik (gelukkig) (nog) niet mee te maken heb (gehad), want tja, ik ben pas 16 er kan nog heel veel gebeuren.
Ik denk na over wat andere mensen van mijn leeftijd meemaken waar ze eigenlijk niet eens over na zouden moeten denken. Geef toe, wij zijn nog kinderen. Veel van mijn leeftijdsgenoten vergeten dat soms, omdat ze te druk bezig zijn met zich volwassen gedragen en erbij horen. Wat trouwens niet aan hen te verwijten valt. We zijn immers verplicht op ons 14e ongeveer al te weten welke richting we op willen en we moeten soms veel verantwoordelijkheden dragen.
Terwijl ik dat schreef dacht ik dan weer: “En dat zeg ik!?”. Er zijn namelijk mensen die meemaken dat hun ouders al jong sterven en dat zij zich verantwoordelijk voelen voor hun broertjes en/ of zusjes of dat ze op jonge leeftijd in aanraking komen met alcohol en drugs. En dan maak ik me zorgen om het puistje op mijn kin? Dan maak ik me zorgen over of mijn vriend misschien een beetje boos op mij is? Dan maak ik me zorgen om dat er nog maar ¤6,- op mijn bankrekening staat? Voor sommige mensen is dat nog niet eens wat ze in een week hebben om voor hun gezin te zorgen.
Weet je wat ik dan denk? Ik had beter die andere ¤129,- deze maand beter anders kunnen besteden, in plaats van aan nieuwe kleding en cadeaus.
Ik had misschien wel een glimlach op het gezicht van iemand die het moeilijk heeft (gehad) kunnen toveren, hen een dag blij laten zijn…
Als je dit gewoon ff kwijt moest dan wil ik graag zeggen: je hebt helemaal gelijk!