Hoi allemaal,
Misschien denk je bij de titel al van zal ik dit überhaupt lezen of niet. Het spreekt voor zich. Ik heb sociale angst. Ik had het als eerst 2 jaar geleden, wat één jaar duurde. Het eerste jaar ging school, mijn cijfers en mijn absenten gewoon naar de klote. Mijn verzuim was zo veel dat ik een gesprek had bij de leerplicht, en een waarschuwing meekreeg dat het nare gevolgen zou hebben als het zo door zou gaan. Ja, niet alleen de leerplichtambtenaar maar een psycholoog heeft me dan ook niet eens een beetje geholpen. In tegenstelling zelfs, gesprekken met een psycholoog heeft het veel erger gemaakt. Ik lieg echt niet. De leerplicht geeft je dan wel “een kans” in een begingesprek, maar zij zitten daar tegenover je met één mindset: wat de reden dan ook mag zijn, hem/ haar laten weten dat ze naar school MOET om voorbereid te zijn en mee te doen met de maatschappij. Daar gaat het tegenwoordig alleen maar om. Wat kan jij doen voor de maatschappij? Ik vind dit zo hypocriet. In ieder geval, dit is niet wat ik wil zeggen.
Vorig jaar ging het een stuk beter, maar nu, merk ik dat mijn (sociale) angst voor school weer naar boven begint te komen. De waarheid is, ik word zo nerveus van leeftijdgenoten (tieners) omdat ze zo naïef en gemeen kunnen zijn. Ik ben heel anders en ik pas er gewoon niet tussen. Ik heb een trauma opgelopen van tieners. Dit klinkt heel grappig en raar, maar dit is echt zo. Mijn angst op school is geen grapje, echt niet. Als ik in de klas zit met al die drukke en luide tieners om me heen loopt het zo uit de hand dat ik begin te zweten, moet huilen maar mijn tranen veeg ik snel weg in de klas door mijn haar snel voor mijn gezicht te doen. Ik word rood en krijg hoofdpijn. Ik kan niet normaal functioneren, en ik staar recht voor me uit, 50 minuten lang. Dit moet ik minimaal 5 keer per schooldag meemaken. Moet je nagaan. Dit kan ik niet meer aan, ik wil het niet meer aan. Een psycholoog wordt het echt niet. Kruis dat maar door. Ik wil heel graag beginnen met een thuisstudie maar hiermee gaat mijn gezinsvoogd akkoord. Mijn gezinsvoogd is op een hele stiekeme manier heel eigenwijs, en weet ook niet hoe erg de situatie is. Ik denk heel vaak aan zelfmoord, omdat ik geen andere weg uit zie van school. Ik ben leerplichtig tot ik 18 ben. En zolang hou ik het niet vol. Ik hou het niet eens een week vol. Leerplicht zal mijn fobie nooit snappen denk ik. Wat ik wil vragen is wat kan ik nu wat moet ik nu? Hebben jullie ervaring met sociale angst en hoe combineerden jullie dit met school? Ik ga niet naar een psycholoog… Echt niet. Moet ik toch proberen om die thuisstudie te krijgen? Wat zal leerplicht zeggen als je “sociale angst” als een reden gebruikt? Het liefst wil ik uitstel van leerplicht. Maarja, dat is een droom die meer waard is dan dat ik op een dag met Johnny Depp trouw… Even serieus nu. Ik zie haast geen andere weg uit dan zelfmoord… Niet om aandacht te vragen maar echt. Ik durf morgen niet eens naar school te gaan… Jezus.
In welke klas zit je? Kan je niet naar een andere school zoals bijvoorbeeld vavo? En wat vond je zo erg aan die psycholoog en kan je niet naar een andere?
Ik begrijp je wel echt, maar je zal toch op de één of andere manier een diploma moeten halen. En zelfs als je je diploma op een andere manier kan halen, zal je daarna alsnog van je angst af moeten komen.
Waarom is een psycholoog voor jou geen optie? Vanwege je koppigheid (want zo ken ik er wel een paar) of vanwege je financiële situatie?
Ik zou in ieder geval kijken of je voor je sociale angst behandelt kan worden, want volgens mij zijn er wel mensen die dat behandelen, al weet ik het fijne er niet van.
Ik vind het heel naar voor je, die sociale angst. Maar zelfmoord is echt niet de oplossing!
Eventueel kan je met je mentor praten, misschien kan je met hem regelen dat je een aantal dagen thuis mag blijven en daar dan je huiswerk maakt. Of overleggen met de afdelingsleider?
Ik zou het toch overleggen met je thuisvoogd over het thuisonderwijs, eventueel met je mentor erbij, als die meer overtuigingskracht heeft.
Wel vraag ik me af, heb je die angst alleen bij tieners of ook bij volwassenen? Want ooit zul je moeten werken ect. om geld te verdienen en voor jezelf te moeten zorgen. In dat geval zou thuisonderwijs alleen maar uitstel van het probleem zijn, en is een psycholoog wel echt nodig.
Veel sterkte meid 
.
Als eerste bedankt allemaal voor jullie onwijs snelle reacties. Ik ben vergeten erbij toe te voegen dat mijn angst alleen naar tieners toe is en niet zo gauw (bijna nooit) naar volwassenen is. Dit merk ik bij mezelf al gauw en ik vind het aan de ene kant heel raar, maar aan de andere kant ook niet want ik loop al sinds de basisschool met dat ik soms hele nare dingen te horen krijg van leeftijdsgenoten. Als ik aan de telefoon met een vokwassenen spreek of ergens een kopje koffie bestel is mijn angst gewoon een 2/3 op een schaal van 1-10. Maar bij tieners is dit niet zo.
Ik moet denk ik voorlopig even op mijn kies bijten en sowieso zoveel mogelijk niet thuis blijven want dan wordt mijn angst verdubbeld, uit ervaring… En als het echt niet gaat toch maar even een gesprek met de gezinsvoogd.
Waarom ik echt niet naar de psycholoog wil, is omdat het in mijn leven haast niks heeft opgeleverd maar nog meer negativiteit en grotere problemen… No offense. Ik heb gesprekken gehad met zo’n 4 a 5 verschillende psychologen in mijn leven en met ze allemaal heb ik niet zo’n goeie ervaring gehad. (Kan ook gewoon aan mij liggen, psychologen zijn denk ik gewoon niks voor mij)
Toch wel het even melden bij de afdelingsleider of mijn mentrix dat op z’n minst iemand het weet als het niet meer gaat…
Thuisstudie blijft toch wel een optie in mijn achterhoofd, vooral omdat ik gewoon weet dat mijn angst vooral speelt als ik rond andere tieners ben en niet echt bij volwassenen… Ik vind mezelf heel gek klinken maar oké. Heel erg bedankt dames voor jullie moeite
Ik begrijp je helemaal ik ben 17. Ik heb S.A.D (Social anxiety disorder.) aka Sociale angstoornis. In je jeugd heb je dan ook waarschijnlijk een trauma meegemaakt waardoor nerveusheid je overheerst. Elke dag is het overleven de middelbare school was vreselijk ik had maar twee vriendinnen waar ik me om ging, en zat in een hele gemeene klas. Me mentor zei dat ik me examen niet ging halen, en zei dat ze autistische trekjes bij me zag en vertelde me dat ik me moest laten testen. Ik ben huilend de school uit gelopen moest meteen twee dingen verwerken. Ik heb toch het examen op het nipertje gehaald, en doe nu de opleiding: Secetariel medewerker omdat ik niet anders wist. Ik kon niet uit veel kiezen want deed maar Vmbo. Maar in me jeugd had ik veel ruzie thuis, en werd ik gepest, en het werd allemaal erger. Want nu ben ik zo bang dat ik nauwlijks kan functioneren. Ik kan geen gespreken houden met mensen of mensen aankijken. Ik loop altijd naar een groepje en zeg heel zacht ‘‘Hoi.’’ En doe dat net alsof ik druk bezig ben met me mobiel. Me nieuwe mentor vindt me vreselijk beleefd en mensen onschrijven me als stil en aardig. Maar vanbinnen ben ik overgevoelig voor wat mensen over me denken, ik denk altijd dat het negatief is. Ik word harstike rood bij bijna alles. Presentaties en groeps opdrachten zijn een hell. Ik heb geen vrienden op me nieuwe school helemaal geen enkele. Mensen probeerde me in het begin wel erbij te betrekken maar het voelde verkeerd. In de pauze zit ik altijd in het computer lokaal Anime te kijken of op Tumblr. Ik ben bang dat me mentor dat gaat opmerken, en ik in de problemen kom met haar een me ouders. Niemand weet dat ik sociale angst heb, heb het vaak vertelt maar mensen nemen me niet serieus. Me moeder dacht dat het een grapje was, en dacht vaak dat er iets mis met me was omdat ik altijd zo stil ben. Het is vreselijk het verkloot je leven, ik was depressief toen me moeder boos naar Thailand was vertrokken vanwege een ruzie. School was toen al niet makkelijk, en kreeg op een duur zm gedachten heb ook een slechte band met me vader. Heb verder niet echt iemand, ben altijd alleen en het doet pijn. Meestal vind ik het helemaal niet erg een haat ik zo beetje iedereen, maar je word af een toe ook wel eens eenzaam. Sorry voor zoveel gezwets & slechte spelling.
Het is echt klote je kan niet eens naar de winkel gaan en iets kopen. Want je denkt dat degene achter de kassa je een idioot vindt. Ik wens je veel sterkte toe want ik weet hoe erg het is. Binnenkort komen er mentor gesprekken aan & presentaties. Ik word helemaal gek 
Ik snap je probleem, ik heb ook sociale fobie en zit hier ook nog elke dag mee opgescheept. Ook ik ben in therapie geweest voor mijn depressie en sociale fobie maar mij heeft dit ook niet geholpen waardoor ik hiermee ben gestopt. Heb je al medicijnen geprobeerd? Tegen sociale fobie gebruiken ze antidepressiva, misschien dat dit helpt?
Ik herken dit heel erg. Ik heb het geluk gehad dat mijn leerplichtambtenaar de liefste vrouw was die je maar kan bedenken. Ik heb haar ook gevraagd om toestemming om een thuisstudie te doen, maar dat vond zij ook geen goed plan. Ze heeft me wel toestemming gegeven om de rest van het jaar (vanaf januari) thuis te blijven (dat was in mijn tweede jaar - nou ja, ik was blijven zitten door mijn afwezigheid, dus tweede keer de tweede). Ik moest dan wel dagelijks naar sociale training/therapie. Dat heeft mij destijds erg geholpen, ik ben van school veranderd om een nieuwe start te maken en de school heeft mij expres in een klas geplaatst met meisjes waarvan ze dachten dat ik daar wel bij zou passen - dat bleek het geval, en het duurde lang voordat ik me comfortabel voelde bij ze, maar uiteindelijk is dat wel min of meer gelukt. Dat maakte school een stuk dragelijker.
Inmiddels ben ik van de middelbare af en heb ik weer een behoorlijke terugval, maar ja, ik heb iig mijn diploma.
Ik kan me goed voorstellen hoe rot dit voor jou moet zijn, zeker met een leerplichtambtenaar die jou niet begrijpt en ik weet ook niet echt hoe je dat op kan lossen. Het is inderdaad naar hoe je eigenlijk compleet afhankelijk bent van zo’n iemand. Ik kan je ook alleen maar adviseren hulp te zoeken, hoewel ik dat hypocriet vind om te zeggen want zelf kan ik me daar ook al lang niet toe zetten.
Maar misschien zijn er leraren op school waarbij je je comfortabel voelt die je kunt inlichten? Zij kunnen je helpen met heel veel kleine dingen die toch heel fijn kunnen zijn, zoals toestemming geven om de klas te verlaten wanneer het je te veel wordt, of af en toe een oogje dichtknijpen bij absenties.
Kan je je officiële diagnose niet voorleggen aan de leerplicht? Ik neem aan dat ze daar dan wel iets mee moeten doen en zien dat het geen onwil is maar onmacht