Ik ben een meisje van 17 jaar oud en heb heel veel last van sociale angst/onzekerheid teminste ik denk dat is wat ik heb. Ik kan niet echt een reden opnoemen waardoor dit is veroorzaakt. Het is misschien een opstapeling van meerdere dingen…in de eerste klas van de middelbare school werd ik een beetje buitengesloten , ik was heel onzeker…ik heb nooit een goede band gehad met mijn vader en sinds kort zijn mijn ouders gescheiden. Ik voel mij anders dan de rest in mijn hoofd zit een gevoel wat niet weg wil. Ik heb veel angst wat betreft het sociale contact…simpele dingen vind ik al moeilijk. Ik durf .ik ben mijzelf niet ik ben zo terughoudend, ontwijk situaties.Ik heb gemerkt dat ik bijv in situaties niet durf te praten of minder zeg…ik mijn hoofd weet ik wat ik wil zeggen doen maar het komt er gwn niet uit. Het lijkt alsof ik blokeer. Ik zit inmiddels op het MBO en over een halfjaar moet ik mijn eerste stage lopen. Ik stress nu al heel erg, ik heb zoveel paniek…ik denk nu al in mezelf dat ik het niet kan ik ben bang om te falen ik durf het gewoon niet…ik ben bang voor oordelen en meningen en ik ben bang dat mijn sociale angst in de weg gaat zitten als ik stage moet lopen/ zoeken. Ja ik moet nog de stage zoeken dat wordt ook heel wat voor mij. Ik kan niet zo goed beschrijven wat ik voel…ik wil van alles af maar het is zo apart wat ik voel/heb. Ik heb niks te klagen dus ik vraag mijzelf af waarom ben je zo bang en angstig en onzeker. Ik heb leuke vrienden, leuke familie, een superleuke vriend kortom echt niks te klagen…hoevaak ik ook hoor je bent een leuke meid, je ziet er leuk uit ( ook zonder makeup) het gevoel in mijn hoofd gaat niet weg. Ik baal er echt van ik wil zijn zoals alle andere…ik wil genieten en mezelf kunnen zijn. Spontaan en zelfverzekerd ik will alles kunnen doen wat ik nu ontwijk. Ik ben ook bang om dus nieuwe mensen te ontmoeten bijvoorbeeld mijn schoonfamilie enz… Of nieuwe vrienden. Terwijl die angst eigenlijk ook niet moet. Laatst ontmoette ik paar familieleden van mijn vriend…en het ging best goed…achteraf kreeg ik te horen dat ze me een leuke meid vonden en dat ik mooier was in het echt dan dat ze op fotos zagen. Ook skype ik veel met mijn vriend en dan gaat alles wel goed, ik krijg complimentjes en alles en gwn leuke gesprekken. Dus ik ben zo verward. Zelfs al deze goede dingen nemen mijn gevoel niet weg 
ik struggle er echt mee. Kan iemand mij helpen, tips geven of iets? Ik wil er nu echt vanaf na zoveel jaar ( ik heb veel meer in mijn hoofd maar dit is kort gezegd de situatie , de sociale angst en niet niet durven praten) ik hoop dat ik verlost wordt van dit want ik wil in de toekomst gewoon meer mensen kunnen ontmoeten en mezelf zijn. Niet het bange stille meisje.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik heb niet echt goede tips om er vanaf te komen en dat zal ook niet zo een twee drie gebeuren. Kan je niet met iemand die je vertrouwt erover praten? Ik weet dat dat eng is maar als je hulp zoekt kan je er eerder vanaf komen!!
Hey!
Ik herken je gevoel zo goed en ik weet - helaas - precies wat je bedoelt. Ik ben nu bijna twintig, maar zeker tot halverwege mijn zeventiende had ik precies wat jij nu voelt. Niet zozeer met het zoeken van stage, maar wel met het contact maken met anderen. Ik wist altijd wel wat ik wilde zeggen, maar was altijd bang dat mensen het stom zouden vinden of niet zouden reageren. Anyway, zoals ik al zei ben ik nu bijna twintig, en in die tweeënhalf jaar ben ik veel veranderd.
Ik denk dat het belangrijkste is dat je accepteert dat je gewoon niet zo sociaal bent als je zou willen. Ik zag altijd hoe extravert en sociaal andere meiden waren, en dan wilde ik ook zoals hen zijn, maar zo ben ik nou eenmaal niet. Inmiddels weet ik van mezelf dat ik wel sociaal ben (ik vind het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en om met mensen te praten - dit heb jij waarschijnlijk ook), maar wél introvert. En dus vergt sociaal zijn voor mij (en misschien ook voor jou, zeker als je ook nog eens twijfelt over alles wat je wil zeggen, etc.) best wat energie. Maar ik zeg nu wel wat ik wil zeggen, en dat is belangrijk voor me. Als ik dan in bij een groep sta en niet veel zeg, is dat prima. En dat is het voor jou ook. Mensen vinden het echt niet raar als je wat minder zegt en ook niet wát je zegt.
Wat me ook erg heeft geholpen is: gewoon doen. Ik weet dat het lame klinkt, maar het is écht zo. Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om te bellen, maar door het heel vaak te doen, vind ik het nu - bijna - niet spannend meer. Hetzelfde geldt voor gesprekken aanknopen met mensen: the magic is in the doing.
Verder heb ik helaas niet echt tips. Zoals hierboven al gezegd is, misschien is het iets om met een professional te praten.
Een mega lang - en persoonlijke - post, maar hopelijk heb je er wat aan. 
Je mag mij altijd noten! <3
hey, ik heb precies hetzelfde probleem, alleen dan nog een tikkeltje erger.
ik was ook ontzettend gestrest voor mijn stage, maar ook ik heb het overleefd. dus jij ook! soms is het goed om feedback te krijgen, zelfs als het negatief is.
mijn tips zijn: gewoon doen, hoe moeilijk het ook is. anders wordt het namelijk nóg moeilijker. zo moeilijk dat je de deur niet meer uit durft.
als je privé wilt praten, kun je mij altijd een berichtje sturen.
xx