Zijn stem klonk zwoel. Dicht bij mijn oren voelde ik zijn adem en hoorde ik zijn lachje even voordat hij wat in mijn oor fluisterde. Ik had de rillingen over mijn lichaam lopen. Glimlachte. ‘Ik houd van je,’ fluisterde hij zachtjes, terwijl hij daarna in mijn oor blies.
Ik grinnikte en pakte hem weer vast. We keken elkaar aan. De stilte die om ons heen heerste was heerlijk. We voelden elkaar aan. Woorden zouden te weinig zeggen. Maar zijn woorden, waren wel de woorden geweest die ik wilde horen. Het juiste moment voor deze woorden was het zeker. Want hoe konden zulke woorden, zo’n groot afscheid betekenen? Bij hem kon dat. Bij mij ging dat. Het was niet dat ik het wilde, of dat hij het wilde.
Althans ik wist zeker dat het afscheid dat ik nu kreeg, door die vier woorden, niet zo bedoeld was, maar ik wist ook dat dit het einde van alles zou betekenen en dat niet alleen. Het einde zou nooit een nieuw begin kennen. Het was zonde dat het zo had moeten lopen, maar het liep zo. Het was een einde wat me liet inzien dat het woord liefde zoveel kanten had. En meestal was het gewoon negatief.
Al was het, naarmate de tijd zou verstrijken, juist positief, maar dat was op het begin zeker niet het geval. Het viel bij mij zwaar, hoe het bij hem viel zal altijd een raadsel blijven. Ik zou hem na deze woorden nooit meer zien, nooit spreken. Dat was toch allang duidelijk? Hij had me achtergelaten met een gevoel waar ik zo ontzettend blij van werd, waar ik zoveel liefde in mijn lichaam voelde, maar tegelijkertijd gaf hij mij het gevoel alsof ik weer gebroken zou worden, alsof ik weer zou eindigen waar ik altijd eindig. Alleen.
En misschien was juist dat alleen, hetgeen dat mij,mij maakte. De eenzaamheid die ik met mij meedroeg. De vrijheid die de binding niet aankon, juist omdat ik er niet voor gemaakt was. Of gewoon niet de juiste persoon kon vinden, maar hij, hij voelde gewoon zo goed aan. Een klik die ik niet zou kunnen omschrijven, maar ook die geweldige klik was te doorbreken. En dat had hij gedaan. Hij had me eenzaam achtergelaten, zoals dat altijd gebeurde. Hij had me hier laten staan.
De tranen hadden macht gekregen. En die macht liet mijn wangen langzamerhand natter worden. Rode natte ogen moesten mijn gezicht verhelderen, moesten mijn blije lach nog blijer laten lijken. Het tegendeel was waar. Ik leek niet vrolijker met zulke natte ogen. Tranen die van verdriet over mijn wangen liepen. Deze onmacht was wel maar voor even. Ik kon me er in ieder geval overeen zetten. Ik kon mijn hart weer legen en mijn verleden met hem verbannen. Dat was toch wat hij wilde? Hij wilde van me af, hij wilde mij niet maar kon zijn gevoelens niet bedwingen toen hij afscheid van me wilde nemen.
De mooie tijd die, die woorden, die vier woorden zouden brengen, waren opslag verdwenen ook al zweefden ze stiekem door mijn hoofd. Maar ik had me erover heen gezet.
Ik vroeg me eigenlijk af, wat jullie hiervan vinden!
