[url=http://storiesfromabove.wordpress.com/2013/07/07/the-lucky-one/]
Geinspireerd op: Daughter - Youth
[size=2][i]If you’re still bleeding, you’re the lucky one,
'cause most of our feelings, they are dead and they are gone.
We’re setting fire to our insides for fun,
collecting pictures from the flood that wrecked our home.
And if you’re in love, you are the lucky one,
‘cause most of us are bitter over someone.
Setting fire to our insides for fun,
to distract our hearts from ever missing them.[/i]
Langzaam dwalen mijn ogen langs de gezichten op de bank, licht schommelend, als of ik op een bootje op een kabbelende rivier zit. Het zicht is troebel - of dat komt door enkele tranen of alleen de drank, weet ik niet zo goed. Ik zet het flesje nogmaals aan mijn lippen, kijk naar haar. Ze lacht, met twinkelingen in haar ogen, en met een steek in mijn hart sluit ik mijn ogen.
Rusteloos open ik mijn ogen weer, moet een seconde bijkomen. Ik voel me draaierig. Maar dan legt zij haar hand op mijn knie en ben ik weer volledig wakker. De plek brandt na en het vuur verspreidt zich over mijn hele lichaam. Ik neem een diepe teug adem, herstel mezelf, en zie hoe zij al lang weer bezig is met andere dingen, zich compleet niet bewust van de verwoestende werking van haar aanraking.
Waar ze toch altijd vandaan komen, die tranen, dat weet ik niet. Ik ben een stoere man, of jongen nog, heb amper volwassenheid bereikt, maar ik heb al meer mogen huilen dan de gemiddelde Amerikaanse pageant Queen.
Ik kijk naar gelukkige momenten, vereeuwigd op vergeeld, glimmend papier. Een volledig gezin, stralende gezichten. Opnames van wat ooit een stevige rots was, mijn thuis, totdat de stortvloed aan ellende begon.
En ik sloot mijn gevoel af. Alsof mijn aderen dood waren, het ging me gemakkelijk af. Ik zocht mijn afleiding op de nodige plekken, met vrienden die geen vrienden waren en meisjes die om beurten hun aandacht aan mij schonken. Alles ging langs me heen, en voor ik het wist was zij bezet.
Bezet. Ik mis iemand die ik nog iedere dag spreek. Het voelt haast als een soort verslaving, ik kan er niet mee stoppen. Ze past bij me, ik voel me thuis. En als zij ook maar iets tegen me zegt wat impliceert dat ze me als meer dan een vriend ziet, is mijn brein één grote waas en slaat mijn hart drie slagen sneller. Het doet me pijn, maar de pijn leidt me af van het lege gevoel in mijn borstkas.
Ik begraaf mijn neus in haar haren, sluit mijn ogen, weet niet waar ik mijn handen moet laten. Ik voel haar hartslag doordat er geen ruimte tussen ons meer is en wens dat ze me nooit meer loslaat. Het is een lange omhelzing, als een soort afscheid. Ik ga enkel op vakantie, maar het voelt als een einde van een verhaal. Haar zachte stem klinkt, maar ik kan de woordenbrij niet ontcijferen en ik wil het ook niet. Ik concentreer me op de vlammende pijn, het vuur in mijn hele lichaam.
‘Ik ga je los laten, Sam,’ fluistert haar zachte, gebroken stem in mijn oor, en ik weet dat ze niet alleen de fysieke omhelzing bedoelt. Het voelt alsof mijn ribbenkast in stukken geslagen is en wederom zijn daar de tranen in mijn ooghoeken.
De woorden galmen na in mijn hoofd terwijl ze langzaam de trap af loopt. Één blik over haar schouder, een laatste oogcontact. Ik ga haar los laten. Ik ga mijn hart verbranden, om mezelf af te leiden van de pijn van het gemis. Ik laat haar los.
[i]My eyes are damp from the words you left,
ringing in my head, when you broke my chest.
And if you’re in love, you are the lucky one,
‘cause most of us are bitter over someone.
Setting fire to our insides for fun,
to distract our hearts from ever missing them,
but I’m forever missing her.[/i]
