Hoooi
Ik geef elke maand een challange voor een verhaal. Dit kan je hieronder posten als je wilt. De eerste challenge die ik ga geven is schrijf een verhaal van 5.000 woorden.
Succes!
Ik begin meteen 
Ik geloof dat dit volwassen worden heet
Dire straits met de tunnel of love… dat wist ik. Het was donker en overal hoorde ik rumoer. Mensen aan het lachen, praten en af en toe zo’n vervelend vrouwengilletje. Zo’n gilletje van een vrouw die denkt dat zij de manneneter is, maar ondertussen arrogant achter haar tafeltje staat te wachten op de prins met z’n witte paard… Zo’n meisje die zich dan in een H&M outfitje drukt en aan het eind van de avond baalt dat ze geen jongens aan de haak heeft geslagen. Zo’n meisje dat vervolgens eerst een zak chips leegeet voor ze gaat slapen. Zo’n meisje die zich alleen bezig houdt met het beeld die zij wil creeëren van zichzelf… zo’n meisje als ik vroeger zelf was.
De gitaar en de lage stem herinneren mij aan die momenten in de auto. Dat ik samen met mijn ouders en broer op vakantie ging. Het gevoel dat avontuur eraan zat te komen. De irritatie die ik had aan de muziek, want waarom moesten we deze oude meuk luisteren? We konden toch ook gewoon luisteren naar Hitzone?
Het was pas toen ik ontdekte hoe mooi deze momenten waren toen ik weg was van het gezin. Wonend op mezelf in een studentenhuis. Weg van die hele provincie waarin ik mijn hele leven opgebouwd had. Helemaal tot mezelf overgelaten. Nu moest ik gaan bedenken wie ik eigenlijk was en wat ik met mijn leven wilde.
Ik ging een opleiding doen die ik zomaar gekozen had en al gauw bleek het niet mijn opleiding te zijn. Jaren lang heb ik een idee gehad van wat bij mij paste en het duurde maar een seconde om te beseffen dat ik er jaren lang naast zat. Met dezelfde mensen om me heen in dezelfde sleur besefte ik nooit wie ik was.
Wonend op mezelf in een nieuwe omgeving… dat was pas het moment dat ik ontdekte wie ik eigenlijk was. Er waren geen mensen meer die mij vertelden wat goed was. Er waren geen mensen meer die besloten of ze mijn vrienden waren of niet. Er waren geen mensen meer die mij vertelden hoe ik eruit moest zien en waar ik naar moest luisteren… er waren geen oordelen meer.
Ik moest nu mijn eigen oordeel gaan vellen… jeetje, kon ik dat wel? Het was zo lekker makkelijk daar waar ik vandaan kwam. Het werd me allemaal wel verteld en ik hoefde zelf niet na te denken. Nu moest ik opeens zelf gaan nadenken?!
De eerste avond dat ik er woonde schoot het me te binnen. Ik kan mijn eigen leven beginnen! Nooit heb ik me zo vrij gevoeld. Ik had de zak chips al klaargelegd en de televisie al aangezet. Facebook in mijn ooghoek en de telefoon op geluid. Helemaal ingedekt besefte ik mij dat ik het ook anders kon aanpakken.
Een gekke gedachte kwam in me op… ik kan ook ergens heen gaan. Ik kende er niemand, dus dat was in mijn gedachtengang eigenlijk uitgesloten. Toch was er op de een of andere manier een stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik het gewoon maar moest proberen. Ga er eens op uit! Alleen! Wat heb je te verliezen?
Ja, wat had ik eigenlijk te verliezen? Ik was aan de andere kant van Nederland waar ik niemand kende. School was nog niet begonnen en ik was 18 jaar oud. Dit was het moment om eens van MIJN leven te proeven! Dit was het!
Ik pakte mijn nieuwe fietsje en ging door het donker naar de lichten van de stad. Wauw, wat ontzettend spannend… ik ging dit echt doen!!! Ik kende deze kant helemaal niet van mezelf. Ik was dat meisje die op vakantie bij haar ouders in de tent zat, omdat het simpelweg te eng was om vreemde mensen aan te spreken. Ik was dat meisje die achter haar broer aanliep op de camping in de hoop dat zijn net gemaakte vrienden ook met mij bevriend wilde zijn. Ik was dat meisje dat liever ’s avonds op msn diepe gesprekken voerde dan oog in oog met een persoon… zo was ik gewoon.
En daar fietste ik dan. In een vreemde stad, alleen en ook een beetje zenuwachtig. Ik fietste naar het pleintje dat ik al eens eerder had gezien toen ik er voor het eerst met mijn moeder was. Overal waren terrasjes en overal zaten mensen. Zal ik omkeren? Dacht ik.
Weer hoorde ik het stemmetje tegen me praten. Het stemmetje dat mij overtuigde om te wereld eens te gaan bekijken toen ik op mijn lege kamer met chips en multimedia stond. Datzelfde stemmetje die mij nu overtuigde om gewoon een plekje op het terras uit te kiezen. Dat stemmetje dat mijn hart sneller deed kloppen, omdat dat stemmetje mij ging laten zien wat écht avontuur was!
Dat stemmetje ging mij het verschil laten zien… Het verschil tussen in de auto zitten en op vakantie gaan met ouders om vervolgens in de tent te blijven zitten en er écht op uit gaan. De zenuwen gierden door mijn lijf!
Ik koos een tafeltje. Daar zat ik dan. Ik bedacht mij wat mensen om mij heen konden denken van me… Zo van: wat doet zij daar nou alleen? Zou ze op iemand wachten? Zou ze niet sociaal zijn? Zou ze eenzaam en vriendloos door het leven gaan? Allemaal aannames die mij het zenuwachtige gevoel van alleen op een terras zitten gaven.
Weer hoorde ik het stemmetje. Ik bedacht mij wat nou de letterlijke situatie was. Ik zat op een stoel. Op een terras. Alleen. Wat was daar nou zo raar aan? Ik moest een beetje lachen en had al snel in de gaten dat ik dus nu alleen op het terras zat te lachen. Weer gingen er aannames door mijn hoofd.
Daar zat ik dan. Lachend en alleen op een terras. Ik had een borrel nodig. Ik wenkte de barman en bestelde een zoete witte wijn. Een zoete witte wijn, want dat was wat wij H&M meisjes dronken. Ik stak een sigaret aan en keek om me heen. De wijn smaakte wel. Het was een soort limonade, maar dan met een leuk effect als je de hele kan leegdrinkt. Ik pafte een eind weg.
Naarmate ik steeds meer van die limonade dronk werd het stemmetje ook steeds iets duidelijker. Ik kreeg weer een gek idee in mijn hoofd. Dit keer zonder de aannames. Zonder dat ik er over nadacht sprak ik de mensen naast me aan.
Naast me zaten drie jongens en een meisje. Het meisje dronk ook van die H&M limonade. De jongens dronken bier en maakten van die macho geluiden. Van die geluiden die je ook ziet bij pauwen. Ze zijn mooi, maar je moet ze niet willen aanraken… dan heb je een probleem. Vervelende beesten eigenlijk.
Goed, ik sprak ze dus aan. Op mijn meest subtiele manier. Ik vroeg ze wat nou de beste plek was om te zitten zo ’s avonds. Zij reageerden uiteraard met een erg origineel antwoord… je raad het misschien al wel: ik bevond mij volgens hen al op de beste plek, omdat zij daar waren! Kots.
We raakten aan de praat en ik ben de hele nacht met ze op stap geweest. We hebben de usual dingen gedaan. Gedronken, gerookt, de mannen praatten stoer en wij H&M meisjes giechelden. In de hoop dat we niet weer thuis kwamen en met een zak chips in slaap vielen, omdat we niet gescoord hadden.
Op een gegeven moment toen de avond veranderd was in middernacht, besloten we een discotheek in te gaan. Op de dansvloer vond je de typische mensen. Die mensen die je bij elke dansvloer wel ziet. De stoere jongens tegen de muur aan geleund, de hysterische en iets te dronken meisjes die als koeien staan te dansen midden op de dansvloer en dan de groepjes mensen die niets met anderen te maken willen hebben er omheen. Hier en daar een groepje meiden die het erg gezellig hebben en vooral vanwege het competatieve gevoel wie er het mooist uitziet. Dan nog de groep jongens vol met jongens die alleen maar bezig zijn met één ding: scoren.
Het stemmetje, die een paar uur afwezig geweest was, liet zich weer horen. Wat deed ik hier eigenlijk? Ik dacht geen seconde na en ging naar buiten. Ik wilde even roken. Ik stapte naar buiten uit de herrie en het kippenhok vol mensen die met alles behalve zichzelf bezig zijn. Ik zag een bankje en liep er naartoe.
Wat een begin van een nieuw leven… hier aan de andere kant van Nederland. Het leek alsof ik nog steeds op dezelfde plek was met dezelfde mensen… maar het tegendeel was waar. Ik rookte en ik rookte.
Midden in mijn gedachten vol met de verwachtingen van het nieuwe leven dat ik zou gaan opbouwen kwam er een jongen naast me zitten. “Jij bent wel erg diep in gedachten zo midden in de nacht.” Ik keek hem aan en wist niets te zeggen. “Daar zijn er maar weinig van.” Weer wist ik niets te zeggen.
We zaten er een uur… een uur! We zeiden niets. We zaten gewoon. Kijkend naar de hysterische mensen die met alles behalve zichzelf bezig waren. Hoe kon het dat wij daar een uur zaten zonder iets te zeggen en het toch zo goed voelde?
“Tobias.” Zegt hij opeens. Tobias? Vraag ik. “Zo heet ik, Tobias.” Weer moest ik even nadenken over wat hij nou gezegd had. Het duurde even… Ik ben Emma. Zei ik. “Aangenaam kennis te maken, Emma.” “Het was gezellig, wie weet zie ik je nog eens.” En weg was hij.
Als een zombie bleef ik zitten. Wat was er nou net gebeurt? En waarom was het eigenlijk zo leuk? Dat was het… leuk!!! Maar er gebeurde toch helemaal niets? Ik besefte me dat ik al heel lang weg was van die groep.
Ik liep terug naar de kroeg. Het H&M meisje op een krukje, zo dronken dat ze amper rechtop bleef zitten. De twee pauwen om een meisje heen staande, die het overigens verschikkelijk vond. Wij meiden weten dat wel… en ze deden zo hun best.
Dire straits met de tunnel of love… dat wist ik. Het was donker en overal hoorde ik rumoer. Mijn ogen werden getrokken naar de enige plaats waar licht was in de kroeg. Het was daar waar de DJ stond. In de hoek bovenop een podiumpje.
En daar was hij. Tobias. Daar stond hij. Hij keek mij rechtaan en ik hem. Het duurde misschien een minuut, maar het voelde als een eeuwigheid. Had hij mij al eerder gezien die avond? Had hij gepland om naast mij te gaan zitten? Waarom draaide hij dit liedje? Waarom draaide hij niet Beyoncé of andere popmuziek? En waarom vond ik deze muziek opeens zo leuk? Dezelfde muziek die ik zo verschrikkelijk vond achterin de auto met mijn ouders…? Wat gebeurde er eigenlijk?
De muziek draaide en draaide en ik stond daar maar. “Ellaaaaa, we gaan wijn halen!!” Opeens het H&M meisje die me meesleurde naar de bar. We bestelden en dronken. De limonade begon steeds meer als water te smaken en we dronken alsof we een hele dag zonder drinken hadden gezeten.
De rest van de avond werd een waas. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment alleen naar huis ben gelopen. Zonder ook maar überhaupt telefoonnummers uit te wisselen met die groep die ik in het begin van de avond aansprak.
Ik besefte mij de volgende ochtend dat zij niet waren met wie ik dit nieuwe leven wilde opbouwen. Ik heb ze na die avond nooit meer gezien.
Het was Tobias die in mijn hoofd zat. Het was hij die ik nooit meer wilde vergeten. Een jongen die een uur naast mij heeft gezeten zonder een woord te zeggen. Toch leek het alsof we de diepste gesprekken hebben gehad en elkaar al jaren kenden.
Die weken daarna ben ik nog een paar keer teruggegaan naar die kroeg. Die kroeg waar ze die muziek draaiden en waar hij was… helaas. Het zat er in niet in. Hij was er niet en de muziek ging gewoon door met Beyoncé en andere popmeuk.
Een avond waarin ik alles gedaan heb wat ik nooit uit mezelf zou doen. Een avond waarin eigenlijk vrij weinig gebeurt is, maar ook heel veel.
De eerste pagina van een nieuw hoofdstuk van mijn leven.
Dire straits met de tunnel of love… elke keer als ik het nummer weer hoor denk ik aan het bankje. Het bankje waar ik naartoe ging om na te denken en mezelf eindelijk uit te vinden. Het bankje waar eigenlijk niets hoefde. Het bankje waar ik naast hem zat.
Naast die jongen die nu op mijn bed ligt te lezen en eigenlijk niet zoveel hoeft te zeggen. Twee en een half jaar zijn voorbij gegaan en het voelt alsof we elkaar al eeuwen kennen. We zitten al een paar uren zo en praten niet met elkaar, maar het voelt als thuis. De diepste gesprekken die we voeren kunnen zo veranderen in een dag van stilte. Een blik is genoeg. We weten allebei dat het goed zit.
Ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe het geweest zou zijn als ik die avond binnen gebleven was. Als ik die avond televisie was gaan kijken, de chips had gegeten en mijn gedachten was verloren in facebook en alle andere media. Ik kan me niet voorstellen dat ik nu nog zo’n meisje was die achter het tafeltje staat. Wachtende op haar prins op het witte paard. Limonadewijn drinkende met een nieuw H&M outfitje.
Mijn leven veranderde in een avond. In een uur. Een uur op een bankje. Een uur zonder woorden of verwachtingen. Een simpel moment op een bankje waarin eigenlijk vrij weinig gebeurde.
Hoe kan het dat wij mensen onszelf soms zo voorbij lopen? Dat we altijd maar bezig zijn met wat de anderen van ons denken? Dat we altijd maar de protocollen van de sleur volgen en weinig stilstaan bij het letterlijke. Dat we altijd in elke handeling alweer bezig zijn met wat daarna komt…?
Denk er maar eens overna. Hoe vaak poets jij je tanden en sta je stil bij het tandenpoetsen? Hoe vaak let jij alleen maar op het borsteltje die langs je tanden gaat en de smaak van de tandpasta op je tong? Hoe vaak is het wel niet zo dat jouw hoofd al vol zit met andere gedachten, terwijl je eigenlijk een hele simpele handeling aan het verrichten bent? Ik ben wel heel diep aan het nadenken… daar zijn er maar weinig van heb ik van iemand gehoord.
Ik ben 20 jaar oud en ik zit te luisteren naar oude meuk. Dire straits met de tunnel of love… als je het op straat vraagt aan een leeftijdsgenoot zullen ze het 9 van de 10 keer niet kennen. Ze zullen zich niet herkennen in de langzame opbouw van de intro en het scherpe geluid van de gitaar. Ze zullen zich niet herkennen in de spooktrein van het leven. Ze zullen zich niet herkennen de wielen die rond blijven gaan. ‘It’s just the danger when you’re riding your own risk.’ ‘And the big wheel keep on turning neon burning up above… and I’m just high on the world.’
En hier zit ik dan… te typen voor een website op het internet. Een website waarop wij vrouwen samenkomen om met elkaar te praten of elkaar te helpen. De helft ervan waarschijnlijk om een beeld te kunnen creëren van zichzelf die ze graag zien… de andere helft nieuwsgierig naar lotgenoten.
Achter de laptop en stil. Luisterend naar één nummer. Ik denk dat je wel weet welk nummer ik bedoel. Ik denk dat ik dat niet meer hoef neer te zetten.
Ik wilde een verhaal van 5000 woorden schrijven en zie dat ik nu op 2600 zit. Ik kan dus zeggen dat de uitdaging niet is gelukt. Ik hoop wel dat als je dit leest, je even stilstaat bij wie jij nou eigenlijk bent. Wat wil jij? Wie zou jij zijn als de maatschappij en de mensen om je heen het je niet zouden aanreiken?
Zou jij dan op dat terras gaan zitten? Zou jij dan op dat bankje gaan zitten? Zou jij dan iets gezegd hebben?
Klopt ja, ik verplaats je topic even.
Het is trouwens challenge ipv challange 