Schoonouders

Lifestyle
#1

Hee.
Ik schrijf dit omdat ik echt niet meer weet wat ik moet doen en ik het ook gewoon kwijt moet dus hopelijk kan iemand me helpen.

Ik heb sinds 30 juli vorig jaar een relatie en tot augustus dit jaar ging het redelijk goed met mijn schoonouders. Ja het waren niet bepaald mijn mensen maar hee, daar moet je mee leren leven. Ze discussieerde vaak over vanalles tijdens het tv kijken of wat dan ook en waren het nooit met me eens. Ik vond dat ze niet goed met hun zoon omgingen maar heb niets gezegd daarover omdat dat hun issues zijn en niet de mijne. Mijn vriend is 21, ik 17 en hij heeft geen super relatie met zn ouders. Het was hier kermis en we zijn er een aantal keer samen overheen geweest, super gezellig en zo, ze hebben me knuffels gegeven en dergelijk dus er was eigenlijk geen probleem…

Ik bleef daar toen die dinsdag erna slapen en toen kwam ik weer in discussie met die vader over volgens mij een meisje dat ik niet knap vond… en of de hele wereld dan knap moest zijn of zoiets… ik heb mijn mond verder gehouden omdat ik weet dat ik anders misschien echt boos kan worden als ie door ging. Daarna zei ik nog iets tegen mijn vriend en hij vroeg wat. Toen zei ik: “nee nee had het tegen K” Enkele minuten daarna zette hij geërgerd zn flesje bier neer, ging naar de wc en zei bot “ben slapen”. Mijn vriend had nog aan zn moeder gevragen wat e aan de hand was maar zij wist het ook niet…

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door mijn vriend die zei dat zijn moeder met ons wou praten. Nou dat gesprek was vreselijk. Ze zei dat ik mijn vriend bij ze weg hield, ik veranderde hem en sinds ik er was waren er allerlei problemen n de familie. Ik deed poeslief tegen haar en superbot tegen zn vader. Ik ben toen boos weggegaan… 1 a 2 maanden later ben ik nog een keer gaan praten. mijn vriend zei dat ze spijt hadden… dit keer was de vader er wel bij. “sorry dat ik het zo heb gezegd, maar ik meen het wel” en ze herhaalde alles weer leuk. Zijn vader zei dat ik me moest aanpassen aan hun en dat we er dan wel iets aankonden doen. toen zei ik dat het niet aan mij lag en dat hun ook maar moesten veranderen… nou dat viel ook al verkeerd en hij liep boos weg. Dat zorgde ervoor dat ik mijn fiets heb gepakt en naar huis ben gegaan.

We zijn nu 4 maanden later en ik heb niets meer van ze gehoord. tussen mij en mn vriend gaat alles nog goed maar ik trek dit niet meer, hij trouwens ook niet lang meer. dat weet ik zeker! Hij zegt wel dat ze spijt hebben en dergelijk maar hun zeggen dat nooit tegen mij. en dan ga ik praten zeggen ze het tegenovergestelde.
ik ga niet weer naar ze toe om nogmaals “sorry” te zeggen want ht is niet mijn schuld. En ik haat ze nu ook zo erg. En mijn vriend zegt wel dat ie alles voor me over heeft en van me houdt en dat dat telt. Maar ik weet niet hoelang IK dit nog trek hoor…

sorry voor dit lange verhaal…

#2

Lastig! Maar ik zou als ik jou was maar niet te veel zeggen in de trant van “jullie moeten zelf veranderen.” Probeer maar voorzichtig weer mee te komen en niet in discussie te gaan. Voor je vriend zijn zijn ouders waarschijnlijk ook belangrijk en hij vind het vast niet leuk om tussen twee partijen te staan!

#3

Idd, misschien kun je nog 1 keer met ze aan tafel gaan zitten en uitleggen dat jullie gewoon over dingen anders denken. En dat daar niks mis mee is en dat als het fout dreigt te gaan tussen jouw en zijn ouders jullie gewoon even elkaar laten doen. Beter dan in discussie gaan waarop ruzie volgt :slightly_smiling_face:

#4

.

#5

dubbel

#6

dubbel

#7

dubbel

#8

Phoe lastig. Het klikt of het is een hell, dat blijkt wel weer.
Ik denk dat ik me zou vermannen en toch daarover de vloer zal blijven komen. Je hebt immers een relatie met je vriendje, niet met zijn ouders.
De mensen willen het beste voor hun zoon, dus alles en iedereen wordt afgewogen aan elkaar. Dat kan ook opgemaakt worden uit het feit dat ze tijdens het tv kijken al discussieren. Dat geeft niet, maar ze zijn gewoon erg kritisch.
Als ze spijt hebben is dat okee. En er valt idd een middenweg te kiezen dat zij zich proberen aan te passen en jij.
Naar mijn weten pas je je als vriendin sowieso aan het huishouden van vriendlief aan, maar goed.
Probeer het nog eenmaal, eet gewoon weer een keer mee en zie hoe het loopt.
Geef hen aan dat je je best doet om de sfeer okee te houden en niet om ongemakkelijkheid te voorzien.

#9

jeetjee wat lastigg!!
het lijkt me voor jou vriend ook heel lastig want hoe wil je dat bijvoorbeeld later met feestjes doen etc.
ik zou toch nog is met ze gaan praten want zo kan het ook niet

#10

Ik weet dat ik me moet aanpassen en dat heb ik ook altijd gedaan, als ik mezelf was dan was het na 1 dag al fout gegaan. Maar als dat zelfs niet helpt… maar ik hoor van hun nooit dat ze spijt hebben. En ik vind het ook best moeilijk, aangezien ik al zeker dik 2 maanden daar nie tben geweest…

#11

En ik weet niet hoe ik het met feestjes ga doen, laat staan als ik ga samenwonen/trouwen/kinderen krijg. waarom denk je dat ik het erg vind? omdat het ook mijn toekomst bepaald.

Tuurlijk weet ik dat het voor mijn vriend ook lastig is, daarom heb ik al eens geprobeerd het goed te maken.

#12

Zoals Kraplapje zei: Je hebt immers een relatie met je vriendje, niet met zijn ouders.
Maar ik kan wel begrijpen hoe frustrerend het is. Ik pieker soms ook, omdat ik niet wil dat mijn “schoonouders” me opeens niet leuk meer zouden vinden of zo. Gelukkig is dat (nog) niet het geval, maar ik kan me al inbeelden hoe rot het zou zijn als dat wel zo is.

Maar misschien moet je nog eens een keer met hen proberen te praten. Het is nu al even geleden dat je er bent geweest, dus misschien gaat het nu beter?