Ik moet nu even mijn hart luchten, dus dit kan een lang verhaal worden!
Mijn leven kan op het moment niet slechter, even in het kort; Mijn moeder komt uit Oekraine, erg dominant, heeft niemand hier, alleen de familie, heeft mijn vader 2 dagen geleden huis uit gezet. Mijn vader heeft epilepsie als gevolg van hersenbloeding (6/7 jaar geleden), en is waarschijnlijk ook nog autistisch, mijn oudste broertje (wordt 11) is ook autistisch, en mijn jongste broertje (6) heeft waarschijnlijk ook autisme en ADD. En dan heb je mij nog, meisje van 15 jaar, met een depressie door thuissituatie.
Mijn moeder is dus erg dominant, maar vind zichzelf ook zielig, ja het zal vast allemaal heel zwaar zijn, maar ik ben ook niet gelukkig, maar dat kan ze niet begrijpen. Want zij zegt alles eraan te doen om iedereen gelukkig te houden, maar dat lukt nou niet bepaald, ze is 70% van de tijd alleen maar boos op mij, en zit mijn broertje zwaar voor te trekken. (recent voorbeeld; mijn broertjes krijgen even playstation 3, en ik krijg niks, omdat ze al zoveel geld aan mij uitgeeft, wat niet zo is, want ik betaal alles wat ik zelf moet, en zij alleen dingen die we hebben afgesproken, maar toch zeurt ze daarover, oke dit klinkt misschien heel verwend ofzo, maar het is heel moeilijk om uit te leggen, maar ik ben zeker niet verwend of veeleisend!) Doordat ze steeds ruzie met mijn vader had, heeft ze hem huis uit gestuurd, bij wijze van, en woont hij nu in appartement, hier in zelfde stad. Met hem heb ik ook geen goede band, hij heeft gezegd dat k zelfmoord moest plegen (2x) en heeft alles gedaan om mij te kwetsen. Maar mijn moeder doet hetzelfde eigenlijk, ik krijg alleen maar negatieve dingen te horen en moet steeds meer doen, en als ik er een x rustig wat van zeg, krijg ik een hele tirade… Dus dat is geen optie, ik word alleen maar afgekraakt, en omdat ik niet open genoeg tegen haar ben (haar niks vertel, maar komt omdat ik geen goede band met haar heb), weet zij dus ook niet dat zij mij erg ongelukkig maakt, als ik dat zeg, moet ik maar mijn koffers pakken en bij mn vriendje gaan wonen. Met mijn broertjes heb ik ook geen goede band, ik begrijp hun niet, zij begrijpen mij niet.
Maar over mijn vriendje, daar gaat het ook niet goed mee, ik ben degene die alle moeite doet, en hij zegt steeds te veranderen, maar het komt er niet van, en zo zit ik paar weken weer gekwetst, op het punt van uit te maken. Maar het niet doe omdat ik hem niet kwijt wil, maar toch hij steunt me niet ofzo, probeert me niet blijer te maken, en ik weet echt niet wat ik met hem aan moet, het is een heel lang en uitgebreid verhaal, maar het komt daar ongeveer op neer.
Dit is een heel klein deel van de situatie, maar het is moeilijk om alles zo op te schrijven zonder wat te vergeten ofzo, maar ik moest het even kwijt. Ik weet niet of iemand zich hier in herkent ofzo, of wat tips heeft, maar op dit moment, trek ik het gewoon allemaal echt niet meer!
edit; bij mn vriendinnen kan ik wel praten, maar kunnen het moeilijk begrijpen enzo, en het uitmaken met mijn vriendje, vind ik zelf erg moeilijk, want het leuk vinden is echt houden van geworden, en we hebben echt al best lang (bijna jaar)… Dus ik wil hem echt niet kwijt, naast dit gedoe is het wel super met hem.
