Rothumeur

Lifestyle
#1

hallo (:

Het is nu ongeveer al vier maanden lang dat ik echt een dip heb. Ik voel me echt verschrikkelijk. Op sommige dagen kan ik op de zetel zitten en alleen nog maar glazig voor me uitkijken. Op andere dagen voel ik me dan weer goed. Het komt altijd met ups en downs, maar meestal heb ik meer downs dan ups. Ik voel me boos, verdrietig, eenzaam om alles, iedereen. Ik weet echt niet wat me zo van streek maakt. Ik heb geen fut meer om dingen te doen, ik kijk nergens meer naar uit.

Vaak wil ik gewoon in mezelf kruipen en voor altijd zwijgen. Wanneer ik dit tegen mijn vriendinnen zeg, antwoorden ze dat het wel goed komt. Uiteindelijk ben ik hierover gaan zwijgen, want het lijkt niet goed te komen. Ze kunnen me niet helpen, ik kan mezelf niet helpen, en er verder over praten, helpt niets. Ik kom aanstellerig over, als een zwartkijker. Iemand die altijd klaagt.

Ik struikel de hele tijd over mezelf. Mijn dieptepunten worden steeds dieper en langer, onverdraagzamer. Op dit moment voel ik me zo, maar uit ervaring weet ik dat ik binnen enkele dagen weer blij zal doen, en daarna stort ik weer in. Ik ben dit beu. Mijn vriendinnen hebben ook opgemerkt dat ik niet meer ben, wie ik was.

Pff… Ik weet gewoon echt niet wat ik met mezelf moet aanvangen. Ik probeer mezelf bezig te houden met dingen die ik leuk vind, maar uiteindelijk houden ook die op en stort ik in. Mijn ouders zullen me niet serieus nemen. De vorige keer dat ik zei dat ik me futloos voelde, namen ze mij niet serieus en lachten ze erom. Heeft iemand hier ervaring mee? Zijn er mensen met tips?

Alvast bedankt!

#2

Pff, ik dacht eerst misschien heb je wel een winterdipje, maar dat lijkt me misschien toch niet. Het is wel heel goed dat je je probeert bezig te houden met de positieve dingen, maar dat houd idd een x op. Maar dat is bij iedereen hé ;o
Misschien kan je een keer met je huisarts praten ofz? (als je je iig gemakkeljik voelt bij hem/haar) Dan hoeven je ouders het ook niet te weten en kunnen ze je misschien verder helpen?

#3

Mijn huisarts is een man die ik één keer per jaar bezoek voor een spuitje die me beschermt tegen ziektes die ik tijdens de winter kan oplopen. Verder zie ik hem nooit, dus dat is niet echt een optie D:

#4

Je bent niet de enige;)

#5

En wat nu als je je ouders écht duidelijk probeert te maken dat je jezelf gewoon niet chill voelt?

#6

Tsja ik denk eigenlijk dat het toch ook wel met de pubertijd te maken heeft. Dan kun je denken; ja schuif het allemaal daar maar op… dat is het niet
En dat hoeft het ook niet te zijn
maar het is gewoon zo dat dit bij heel veel pubers voor komt… dat je met jezelf in de knoop zit enzo. Als je er echt heel veel last van hebt (wat je blijkbaar hebt) kun je toch het beste eens met iemand gaan praten. Dit hoeft niet perse je huisarts te zijn, maar die kan je wel doorverwijzen naar iemand. Het kan soms heel fijn zijn om met iemand die er helemaal buiten staat erover te praten. Maar daar moet je wel voor open staan.
Vriendinnen en school heb ik zelf slechte ervaringen mee dus dat raad ik je zeker niet aan.

#7

Het kan idd wel wat met de pubertijd te maken hebben, maar als het echt zo erg is lijkt het me niet helemaal. Probeer er idd met iemand over te praten! Op school kan ook eventueel ofzo.

#8

Ik heb niet echt een sterke band met mijn ouders. Ik praat nauwelijks met ze. Mijn moeder kan me alleen bekritiseren en mijn vader is een spookfiguur die ik soms dagen niet zie, hoewel we onder één dak wonen. Dat mijn ouders me zouden begrijpen en me vasthouden omdat ik me zo kut voel, kan ik dus uitsluiten. Als ik het toch zei, zouden ze zeggen dat het overgaat en dat het mijn punten op school niet moet aantasten.

#9

Oei, dat klinkt niet goed. Speelt dat ook een rol in dat je je zo rot voelt denk je?
Je moet denk ik eerst uitvinden waarom je je zo voelt. Hoe gaat het op school, met vrienden, thuis, met familie en andere mensen die dichtbij je staan, op je werk als je dat hebt etc. etc.

#10

^ Het is een opstapeling van dingen.
Mijn ouders, hoge verwachtingen op school, mijn vriendinnen waar ik steeds verder van afsta, het gevoel dat ik blijf steken in mijn verdriet en dat hun leven wél goed gaat, het feit dat ik vaak alleen thuis zit tijdens weekenden.
Als ik het in één woord moest formuleren, zou het ‘onbegrip’ zijn. Niemand begrijpt me, ik begrijp zelf niet hoe ik het moet bevatten. Ik sta steeds verder van de mensen waarvan ik houd/hield.

#11

Ik denk dat de enige manier om het op te lossen is door je problemen aan te pakken. Is het geen mogelijkheid om met je vriendinnen in het weekend af te spreken? Zo kom je ook weer dichterbij ze te staan en heb je wat te doen in het weekend. En misschien kan je ook met je ouders praten, want misschien hebben ze het niet eens door dat je je zo voelt.
Ik denk dat praten en/of opschrijven sowieso wel een oplossing is, ookal is het hier alleen op girlscene. Ik denk dat er genoeg meiden zijn die je graag willen helpen, en we er allemaal voor je willen zijn. Want ik begrijp je wel, ik heb ook vaak het gevoel dat het leven een grote achtbaan is. De hele tijd ups en downs, om moe van te worden.

#12

Een hechte band met mijn ouders krijgen is een droom die al lang, lang geleden vervlogen is.
Toen ik klein was, was ik dol op mijn moeder. Alles wat ik deed, moest exact zo zijn zoals zij het deed.
Nu besef ik dat het stom was, omdat ze me min of meer keer op keer afwees. Ik wil niet meer op haar lijken, ik ben mezelf. Nooit ben ik goed genoeg voor haar. Een band met haar creeëren, heb ik al lang opgegeven.

Binnen drie en een half jaar studeer ik af. Mijn plan is dan om op kamers te gaan. Weg van mijn ouders.

#13

Hmm, best wel een kutsituatie. Ik had er afgelopen jaar ook een beetje last van, maar dat kwam omdat ik ging studeren en overal een beetje tussen in hing, wat best moeilijk was. Maar dat is natuurlijk een heel andere situatie dan die van jou.
Ik kan nu wel zeggen: probeer het allemaal een beetje op te pakken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Heb je bepaalde hobbies waarbij je lekker tot rust kan komen? Misschien dat je daar verder mee kan gaan, bij een clubje? Dat je dan gewoon even weg kan van alles en ook nieuwe mensen leert kennen ofzo? Of idd vriendinnen een keer uitnodigen voor bijv. een filmavondje ofzo. Zulk soort kleine dingetjes zijn altijd best fijn.

#14

@Chipding
Ik probeer elk weekend wel wat met m’n vriendinnen af te spreken, maar hun leven is al druk genoeg zonder mij. Ofwel hebben ze een vriendje, ofwel zijn ze bezig met andere vriendinnen.
Dan dringt het wel steeds meer tot me door dat ik echt wat moet doen aan mijn situatie.

#15

@Vlinder
Ja, daar dacht ik ook al aan. Ik ben al een tijdje van plan om me ergens in te schrijven op een tekenacademie om mijn zinnen te verzetten. Verder schrijf ik ook in een clubje, wat me op zaterdagen wel wat afleidt van alles.

#16

Ja, ik snap wat je bedoelt, dat is wel vervelend… Van wat voor dingen word je verder nog gelukkig? Een goed boek, een boswandeling, een mooie film, muziek, noem het maar op. Probeer anders dingen te doen waar je gelukkig van wordt, waarvan je voldoening krijgt. Ookal zijn het kleine dingetjes, zoals hoe mooi de natuur kan zijn ofzo. En probeer al je gevoelens anders in een worddocument van je af te typen, meestal lucht dat ook op.
Er zal nooit een perfecte oplossing bestaan, maar je kan er het beste van maken.

#17

Dat zijn goede dingen idd. Als je daar je zinnen op kunt zetten kun je daar meer voldoening uithalen!
En wat hierboven ook wordt gezegd: ik denk dat het ook wel een beetje door de relatie met je ouders komt. Heel jammer dat je ouders zo zijn, je zult het moeten accepteren, maar dat is moeilijk. Iedereen heeft een moeder & vaderfiguur nodig. Ik zou iig proberen te praten met iemand die er verstand van heeft, gewoon een keer een gesprek en dan kun je kijken of diegene jou iets kan bieden en of jij het ook fijn vindt. Succes ermee meid!

#18

Ik werd vroeger echt blij als ik bij mensen was. Gewoon niet alleen zijn.
Nu ben ik elk weekend alleen en praat ik nauwelijks nog écht met mijn vriendinnen. Meestal praat ik dan gewoon over hun zorgen en blijdschappen en zwijg ik over de situatie die ik nu doormaak.
Ik probeer wel dingen te doen die ik leuk vind, maar bv. alleen naar de bioscoop gaan is ook wel eenzaam. Dus meestal zit ik tijdens de weekenden thuis. Al die dingen zijn nu beginnen te vervelen, aangezien ik me echt al sinds oktober zo voel.

#19

En een baan in de horeca op zaterdagavond? Leer je nieuwe mensen kennen en heb je gelijk wat te doen.
Maar zoals iemand al zei, als het echt goede vriendinnen zijn willen ze echt wel naar je luisteren, en kunnen ze tijd voor je vrij maken :slightly_smiling_face: Misschien niet elk weekend, maar wel vaker dan nu. Het is dan in elk geval een begin.

#20

Een baantje ben ik ook zéker van plan, maar ik ben vijftien en in België moet je minimaal zestien zijn om een bijbaantje te hebben!
Ja, je hebt gelijk, maar zelf hebben ze ook meer vrienden dan mij alleen. Ik kan ze niet toe-eigenen, ook al wil ik het wel graag.