Rood en tranen.

Lifestyle
#1

Lang verhaal alert.

Ik heb het probleem dat wanneer ik me ongemakkelijk voel snel rood word en daarnaast ook nog eens meteen mijn ogen vol schieten.

Het beste voorbeeld is dat ik het vooral krijg wanneer mensen mij “judgen”. Bij spreekbeurten valt het nog mee als ik he goed voorbereid heb, maar mondelingen en één-op-één gesprekken met bijvoorbeeld een leraar of socialisatiegesprek zijn echt niet te doen.

Van te voren ben ik dan al zwaar zenuwachtig met buikpijn aan toe en dan heb ik dat gesprek bijvoorbeeld. Dan kom ik niet uit mijn woorden en word rood en/of krijg rode vlekken in mijn hals e.d. Maar wanneer ik dat in te gaten krijg kom ik in een soort van negatieve spiraal terecht waardoor het steeds maar slechter gaat eigenlijk. Het ergste van alles is dat mijn ogen tegelijkertijd ook nog eens vol schieten.

Vaak heb ik dit ook als ik iets moet vragen aan de leraar en die leraar begrijpt me bijvoorbeeld niet helemaal, dan is het rood worden in mindere maten, maar desalniettemin schieten mijn ogen vol.

Kijk, rood worden vind ik nog niet zo heel erg, daar heb ik me jaren geleden al overheen gezet. Maar altijd wanneer mijn ogen dus vollopen denken ze meteen dat er iets vreselijks met me aan de hand is en dat ik moet huilen, terwijl het gewoon iets is dat ik niet in controle kan houden.

Ik heb hierdoor ook twee duits mondelingen zwaar verpest vorig jaar en die leraar die ook mijn mentor was dacht meteen dat ik faalangst en alles had en ik moest naar een vertrouwings persoon vanwege die “faalangst”. (Zwaar overdreven mens wat het btw.) Ik heb haar nog proberen uit te leggen dat die roodheid/“tranen” een soort reflex zijn en dat het geen faalangst is. Want bij toetsen o.i.d. ben ik zwaar relaxt. Bleek dus ook uit die test met vragen dat het ook geen faalangst was. Verder heb ik het ook maar met rust gelaten.

Ik ben een tijd geleden eens gaan rondgooglen, en ik kwam steeds op een Social Anxiety site uit. Wat mij wel aandoenlijk leek. Want ik ben altijd wel wantrouwig met vreemde dingen. Ik ben liever niet degene die pizza moet bestellen e.d. omdat dat voor mij onbekend terrein is met onbekende mensen.

Iemand een idee wat ik kan doen hiertegen? Vooral tegen die tranen? (Want ik ben op dat moment alleen zwaar zenuwachtig, maar die mensen denken dat ik een heel trauma heb waardoor ik moet huilen.) Ik ben doordat ik weet dat die tranen op komen zetten vaak ook nogal passief in het aangaan met één-op-één gesprekken met bijvoorbeeld leraren.

#2

Hmm, ik heb het ook heel erg. Maar vooral bij het ontmoeten van nieuwe mensen.
Op school had ik het vroeger ook, maar toen kreeg ik ineens 10 mondelinge examens na elkaar (eindexamens) en is het langzaam steeds beter geworden.

#3

Het lijkt me een erg vervelend probleem omdat het duidelijk iets is waar je zelf geen controle over hebt.
Voel je ook wanneer het gebeurt en denk je er constant aan? Misschien als je er minder aan denkt dat het dan onbewust minder wordt? Het enige wat ik kan adviseren is om met een professioneel iemand te gaan praten voor tips. Veel succes! :slightly_smiling_face:

#4

oh ik heb dat ook soms met die tranen. Dat ik bij wiskunde zit en de leraar komt naar me toe om het nog een keer uit te leggen en ik snap het gewoon echt niet! Dan ben ik echt bang dat ik ook echt ga huilen terwijl het me niet echt veel boeit of ik het nou snap of niet. Heel gek.
En had het ook met een duits mondeling ja.
Of als ik me opeens heeeeel verlegen en onzeker voel.
Maar ik weet helaas niet wat je er tegen kan doen :stuck_out_tongue:

#5

Aaah die tranen heb ik ook heel erg! Het rood worden niet gelukkig.

Maar ook bij wat billitherobot zegt bv. als iemand me wat wil uitleggen en ik snap het niet meteen (terwijl me dat eigenlijk niet veel interesseert dan). Op een of andere manier krijg ik dan echt van die emotionele traanogen (en sta ik ook altijd op het punt om te gaan janken).
Echt eeeenorm storend!

#6

herken het! ik krijg bij gesprekken enzo ook altijd tranen in mn ogen, terwijl ik niet hoef te huilen, het komt van de zenuwen. mensen kijken me dan echt zo onderzoekend aan van; gaat het wel?? echt irritant! weet er helaas niks tegen te doen :frowning_face:

#7

Up!

#8

Ik had het ook heel erg en nog steeds soms wel. Het helpt om juist zo veel mogelijk van de dingen te doen die je eng vind. Dus gewoon de pizza bestellen, dingen zeggen/vragen in de klas, etc. Je weet gewoon dat je rood wordt, maar dat moet je totaal negeren. Gewoon zeggen tegen jezelf ik weet dat ik rood ben, maar ik kan er toch niets aan doen, dus het is maar zo! Succes! Ik ben er nu voor een heel groot deel vanaf!

#9

Thanks voor de reacties!

Bij die dingen als Pizza bestellen is het meer van “liever jij dan ik”, maar als ik het doe dan valt het altijd wel mee. Moet me dan gewoon over die drempel zetten.

Maar ik had dus paar jaar geleden een sollicitatiegesprek bij de AH waar ik nu werk, de eerste keer meteen dat gehuil van de zenuwen en omdat ik niet goed wist wat ik moest antwoorden. Maar zij, die het gesprek deed, zei van kom over paar dagen maar nog een keer terug voor een extra sollicatiegesprek. Nou ik daar dus weer heen, maar 't ging eigenlijk gelijk mis. Rode vlekken, tranen in de ogen. Gelukkig zei ze er nou niks over, waardoor ik gewoon haar vragen kon beantwoorden en ik mezelf kon kalmeren ondertussen. In ieder geval, geen geweldig solicitatiegesprek, maar toch aangenomen. En ik werk er nu al twee jaar met plezier. Maar ik zou er niet aan moeten denken om straks over een paar jaar weer te moeten solliciteren.

Is het trouwens bij jullie ook zo, wanneer jullie ogen volschieten en er mensen dan naar vragen dat het erger word? Ik heb altijd van “negeer mijn ogen en rode vlekken nou maar, dan gaat het vanzelf redelijk over”. Maar mensen moeten er altijd meteen naar doorvragen, waardoor het eigenlijk alleen maar erger word.

Voorbeeld. Dit jaar spreekbeurt. Ik zat aan het van mijn spreekbeurt onder de rode vlekken in mijn hals e.d. Maar toen de lerares er een opmerking over maakte schoten meteen mijn ogen vol. Toen bleef ze er maar over door gaan over dat het niet erg was en dit en dat. Maar doordat ze erover door bleef gaan liepen uiteindelijk de tranen echt over mijn wangen, zonder dat ik er ook maar enige controle voer had.

Oh, en vandaag een gesprek mijn mijn vervangend mentor over mijn raport. 6vwo en heb niet zo geweldige cijfers. Aan het einde van het gesprek was ik weer redelijk bedekt met rode vlekken (tja, één-op-één gesprek, he) en soms voelde ik de tranen prikken. Zwaar irritant. Maar weer dat “judging”.

En hij had op tafel ook een blaadje liggen met wat dingen die mijn vorige mentoren over mij hadden gezegd aan het einde van elk jaar. En daar stond dus dat ik “twee keer in huilen was uitgebarsten” bij dat duits mondeling. Ik had dan wel tranen over mijn wangen lopen, maar wat op dat blaadje stond klonk alsof ik helemaal gebroken was.

Ik heb het haar nog zo proberen uit te leggen… Maar ze snapt het gewoon niet. Alleen mijn moeder snapt mijn situatie en waarom ik die tranen krijg.

Op dat blaadje stond ook echt dat ze moesten controleren of ik wel écht naar die vertrouwings persoon ging. (Ik had geen faalangst dus ik was ook niet gegaan, dus toen hebben ze van hun kant mij opgeroepen.)

Ben blij wanneer ik van die school af ben. Die vertrouwings persoon begon ook een een-op-een gesprek met mij dat ik geen faalangst had enzo en toen kwamen die tranen ook en toen heb ik haar uitgelegd dat er écht niks aan de hand was en dat het vanzelf kwam e.d. En zij geloofde me in ieder geval wel meteen. Wat wel fijn was.

#10

Ja, ik heb het ook. En mensen moeten er gewoon niets over zeggen, dan gaat het wel. Juist als ze gaan zeggen van: “Het is niet erg blablabala”, dan wordt het alleen maar erger. Ik zou dan gewoon vragen of ze je een minuutje willen geven om te kalmeren, misschien kun je het nog uitleggen (maar daar heb je niet altijd zin in en het is vervelend om dat steeds te moeten doen).
Ik had eigenlijk precies hetzelfde met mijn sollicitatie bij de AH (wel in 1x ze zagen toch wat in me) en als mijn contract afloopt werk ik er alweer 4 jaar! Dit heeft me wel erg veel zelfvertrouwen gegeven.
Ik heb er nog steeds wel een last van als ik iets niet snap, als mensen me bekritiseren (maar dat heeft meer te maken met “wat als mensen me niet aardig vinden”, niet om de kritiek zelf) of als vrienden me plagen (kan ik ook niet tegen, terwijl ik weet dat ze het niet zo bedoelen).
Ik negeer het rood worden, maar als je ogen volschieten is het zo moeilijk te negeren (het is echt een vervelend gevoel)… Ik weet zelf ook helaas niet wat je er tegen kan doen.
Nou, bij belangrijke dingen zou ik het even uitleggen dat het iets is waar je geen controle over hebt enz. Bij andere minder belangrijkere dingen zou ik het laten, dan denken mensen maar dat ik gek ben :’)

#11

@CHMCL
Als ik het van te voren zou uitleggen van “Ja, dadelijk …, omdat…” krijg ik waarschijnlijk al die tranen terwijl ik aan he uitleggen ben. Zwaar vervelend. Eigenlijk zou ik eens moeten uittypen hoe het precies in elkaar zit , zodat ze het zelf even rustig en gedetailleerd kunnen doorlezen.

Ik heb wel redelijk zelfvertrouwen, vooral door het werk bij de AH denk ik. Ik heb ook nooit die natte ogen of wat dan ook als ik met klanten praat of gewoon met mede leerlingen van school die ik nauwelijks ken. Het is vooral in situaties waarin mensen mij “judgen” en die verrekte één-op-één gesprekken, waar ze me eigenlijk ook “beoordelen.”

Toch fijn om het eens een keer alles eruit te gooien op een plek als deze.