Hi meiden!
Ik heb dus een probleempje waar ik een tijdje mee zit en besloot het toch maar van me af te schrijven.
Sinds ik een groep 8 zit heb ik een goede vriendin S, dus ongeveer 7 jaar geleden. Toen we allebei naar de middelbare school gingen groeide we een beetje uit elkaar. We kwamen beide in de puberteit en veranderde dus nogal. Ook in ons leven veranderde er best veel. In de eerste en tweede werd S gepest, ze had een paar vrienden en ze had het thuis niet heel goed. In deze periode ging het juist wel goed met mij. Ik verhuisde naar een andere stad, ging naar een nieuwe school, werd voor het eerst verliefd en had mn eerste kus. Dingen die je dus met je beste vriendin wilt delen. Dit deed ik echter niet omdat ik vond dat ik het niet kon maken om te vertellen hoe goed het ging met mij terwijl S in een kutsituatie zat. Toch heb ik haar een keer proberen te vertellen over de jongen op wie ik verliefd was (E) , ik had verder geen vriendinnen in mn nieuwe woonplaats en wou het dus graag kwijt aan iemand. Toen ik het vertelde reageerde ze nauwelijks, alleen een knikje en dat was het. Ik ben er daarna dus nooit meer over begonnen, later spraken we ook minder af en groeide een beetje uit elkaar. Ondertussen was er best wel veel gebeurd tussen mij en E. We kregen ‘iets’ (ligt nogal ingewikkeld), hadden veel ruzies en uiteindelijk ging het uit, daarnaast waren er veel meiden die roddelde over mij en E en kreeg ik vaak boze blikken naar me toe. Nu ik er op terug kijk vind ik onze ‘relatie’ niet echt serieus eigenlijk. We waren redelijk jong en het kwam er op neer dat we beide te bang waren voor iets serieus, niets meer dan verliefdheid dus.
Sinds 2 jaar zien S en ik elkaar weer regelmatig. In de tijd dat ik haar nauwelijks heb gezien is er best veel gebeurd, zoals ik al vertelde over E en mij, maar ik had bijvoorbeeld ook mn eerste zoen. Aangezien ik en S elkaar best lang niet hadden gesproken, weet zij best veel dingen niet van mij. Vroeger hadden we het er bijvoorbeeld altijd over hoe we te bang waren om jongens aan te spreken en zeiden we (voor de grap) altijd dat we samen met zn 2en overblijven zonder jongen en hoe opgelucht we zijn dat we niet de enige zijn (aangezien iedereen is onze vriendenkring een serieuze relatie heeft) Het probleem is dus dat zij denkt dat ik nog steeds nooit iets me een jongen heb gedaan en gehad.
Een tijdje geleden waren we wat aan het drinken en vertelde ik over mn eerste zoen. Hier reageerde ze best geshockt op. (Ze wist dus niet dat ik wel is had gezoend omdat we elkaar zo lang niet hadden gesproken) Ze moest er wel om lachen, maar vond t ergens wel vervelend omdat ze altijd opgelucht was door het idee dat ze niet als enige 19jarige nog nooit had gezoend.
Nu hebben we het er best wel vaak over hoe genant we het vinden dat we nog nooit iets met een jongen hebben gehad (in tegenstelling tot onze vriendengroep) Alleen heb ik dus wel eens iets gehad… Het was niet iets serieus, maar toch voelt het alsof ik tegen der lieg wanneer ik zeg dat ik nooit iets met een jongen heb gehad, maar het probleem is dat ik het gewoon niet tegen haar durf te vertellen omdat ze er al best wel van baalde dat ik wel eens had gezoend (I know, zoenen is niet een big deal, maar het feit dat ik het niet tegen haar heb verteld wel) laat staan hoe ze zal reageren als ik haar vertel dat ik wel eens iets heb gehad, daarnaast wil ik ook gewoon niet dat ze zich ‘eenzaam’ gaat voelen. + Er zijn ook wel momenten dat ik het aan haar wil vertellen, omdat ik nog regelmatig contact heb me E en het dan aan iemand kwijt wil. Maar ik kan het gewoon niet echt goed inschatten hoe ze zal reageren als ik het haar vertel en eigenlijk heb ik ook zoiets van; waarom zou ik het eigenlijk vertellen, zo’n big deal is het nou ook weer niet. Maar als we het hebben over relaties houd ik toch wat voor haar achter, maar om nu 2 jaar later te zeggen “ohja trouwens, ik heb wel iets gehad met een jongen” kan ook niet. Ik wil ook echt niet dat ze boos wordt, want het is echt een hele goeie vriendin die ik gewoon niet kwijt wil.
Wat vinden jullie? Vertellen of niet? En zo ja, hoe kan ik dit in godsnaam op een normale manier aan haar vertellen?