Beste allemaal!
Ik zit ergens mee. Sinds lange tijd ben ik weer eens verliefd. Ben inmiddels 26, woon al sinds mijn 18e zelfstandig en eigenlijk maar een serieuze relatie gehad (en iets kortdurends).
Nu is het volgende de situatie. Vanuit mijn stage heb ik dus mijn vriend leren kennen. Om het nog ingewikkelder te maken is het vanaf het moment dat ik hem ontmoette ook mijn buurman thuis 
Hij komt uit Syrie, woont al bijna twee jaar in Nederland en spreekt de taal al aardig. We hebben goede afspraken gemaakt wat betreft werk-prive. Na verloop van tijd ben ik door hem uitgenodigd wat te komen drinken bij hem thuis. Dit vond ik ook heel normaal, want we zijn immers buren. Na zo’n twee maanden hebben we voor het eerst gezoend. Vanuit mijn kant was er nog niet echt sprake van liefde. Tuurlijk ik ben niet blind, hij is hartstikke knap 
Maar meer zag ik er nog niet echt in. Ik ben namelijk kampioen in het blijven in de friendzone en toon niet snel gevoelens. Voor hem daarentegen was het liefde op het eerste gezicht, al vanaf dat hij mij zag op kantoor.
Later kwamen er bij mij ook gevoelens en sindsdien zien we elkaar regelmatig. Hij blijft ook slapen en alles wat daarbij komt kijken.
Nu is het zo dat hij begint aan te geven dat dit eigenlijk niet kan. Ik ben van huis uit ongelovig opgevoed. Een moslim mag niet samen met een niet-moslim en een relatie voor het huwelijk is eigenlijk ook not-done. Hij houdt wel veel van mij en zou willen trouwen, alleen moet ik mij daarvoor bekeren tot de islam. Sowieso vind ik het wat vroeg voor trouwen, maar is zeker wel iets wat ik in de toekomst wil en ik ben zelfs bereid eerder te trouwen dan ik aanvankelijk in gedachten had. (Niet trouwen is ook een optie voor mij, want ja dat is in NL tegenwoordig een beetje de norm 
)
Ik wil mij niet bekeren. Met alle respect voor gelovigen (wat dan ook), ik heb niets met het geloof. Ik vind het prima dat hij moslim is. Ik wil mij er ook wel enigszins in verdiepen, zodat ik hem beter begrijp, maar ik zal niet bekeren. Ook wil ik meer leren over zijn culturele achtergrond, maar ben ik ook voorstander van een mix van twee culturen. En ja, dat zal niet altijd makkelijk zijn. We kunnen niet allebei ons hele leven wat we tot nu toe hebben opgebouwd in een keer loslaten.
Als ik mij zou bekeren verwacht hij ook dat ik mij anders zal gaan kleden en een hoofddoek ga dragen. Want mijn lichaam is alleen voor hem en niet voor anderen. Hij wil niet dat anderen naar mij kijken. Vind ik ook onzin, want mensen mogen naar mij kijken, het is vooral wat ik daarmee doe. En ik kan dat negeren. Verder ben ik altijd netjes gekleed. Ik hou persoonlijk van een redelijk klassieke kledingstijl: jasje, blouseje, dat soort dingen. Of gewoon een spijkerbroek met een t-shirt of trui. Dus qua kleding loop ik er, naar mijn mening, absoluut niet aanstootgevend bij. Ik hou niet van te bloot en te opzichtig. Hetzelfde geldt voor alcohol. Ik ben geen echte drinker. Ik kan soms weken geen druppel drinken en neem wel eens een glaasje als ik een avondje uiteten ben of tijdens een vakantie. Vind ik gewoon lekker, maar dronken worden is voor mij geen optie.
Wat ik het liefste wil is dat hij onze relatie bespreekt met zijn familie (hij heeft hier twee broers en een zus, incl gezinnen). Toevallig ken ik die ook allemaal vanuit mijn werk/stage en ben ik zelfs persoonlijk begeleider van zijn zus en haar gezin. De familie mag mij en waardeert mij. Of ze dit doen omdat ik ze veel help op ‘zakelijk’ gebied of omdat ze mij echt mogen is voor mij onduidelijk. Naast praten over post e.d. hebben we het ook over persoonlijke dingen en leren we elkaar ook op een andere manier kennen. Een van zijn broers heeft een tijd terug ook de vraag gesteld wat ik van zijn broer vond en dat ik best wel een tijdje mocht aankijken of er mogelijk iets meer in zit dan alleen vrienden. Hij zou zelfs willen betalen als wij een avondje uiteten gaan, hahaha. Vanuit de familie klinkt het positief, maar wellicht dat zij ook gaan verwachten dat ik mij ga bekeren op het moment dat we aangeven dat wij serieus samen zijn. Dat weet ik dus niet.
Op dit moment weet onze omgeving dus nog van niks. Wat mij betreft wordt het tijd het een en ander bekend te maken. Ik vind het ook niks dat hij steeds dingen moet verzinnen om bij mij te kunnen zijn (er woont namelijk ook een vriend van hem in zijn huis, dus 's avonds weggaan kan wel, maar dan moet hij iets verzinnen). Ik zou er voorstander van zijn dat hij het gewoon de familie vertelt of misschien eens gaat informeren hoe zij erover zouden denken als hij met een Nederlands meisje thuiskomt. Ik denk persoonlijk ook van het is 2022, je bent een jonge moderne man, je houdt van mij, wat doe je moeilijk? Aan de andere kant besef ik ook hoe belangrijk het geloof is voor hem, maar ik vind dat liefde belangrijker is en dat je moet kiezen voor de persoon waar je van houdt. Hier is hij het ergens ook wel mee eens en soms heeft hij dezelfde mening als mij over dingen, maar toch komen we er niet uit.
Wat nu? Iemand tips?
