Hallo Dames,
Ik ben nieuw hier en ik heb helaas meteen al slecht nieuws. Het is uit met me vriend… en ik mis hem extreem erg… Ik begin even bij het begin…
When we just met… (begin Augustus )
Ik weet niet hoe jullie over mensen via het internet kennen denken… Nja ik kende hem al langer… maar niet echt aangesproken (vanaf hyves kende ik hem al) maar ik durfde hem niet echt aan te spreken in die tijd. Dus dat was jaren terug haha. Maar ik had hem blijkbaar ook op facebook… ik verveelde mee een keertje en ik sprak hem aan. Tot mijn verbazing reageerde hij terug… Het gesprek ging nergens over , alleen dat hij het wel schattig vond dat ik dierenverzorging als opleiding deed. Daar moest ik wel om lachen. We voegde elkaar toe via skype en we hadden redelijk wat gepraat. De volgende morgen zei hij zelfs goedemorgen tegen me uitzichzelf en vroeg hoe het ging. De gesprekken die we hadden waren eindeloos… tot 2 uur s’nachts en het ging helemaal nergens over. Ik heb wel aangegeven dat ik extreem onzeker ben door me vorige ex (mijn vorige ex ging vreemd , niks was goed etc en ik ontdanks dat hield ik het nog een jaar met hem uit) , en door me verleden. Hij had ook een nare ex gehad. Hij was me tweede echte vriendje en ik zijn tweede echte vriendin. Hij zou ook als eerste echt naar me toe komen, en zijn moeder zou meekomen. Dat gebeurde 5 oktober… En toen kregen we ook iets. Er was echt een klik… en hij zei dat ik al mijn emoties en gevoelens kon vertellen aan hem. Ik heb extreem veel meegemaakt waardoor ik zo onzeker ben. Hij had er begrip voor… de eerste 3 weken gingen super. Toen hij zelfs op vakantie was stuurde hij een mailtjes om op de hoogte te houden wat hij gedaan had die dag… en dat hij niet kon wachten tot hij me sprak. We spraken elkaar dagelijks , ik vroeg vaak genoeg of hij dat niet vervelend vond… en dat vond hij niet. Ik kocht ook erg veel kadootjes voor hem , niet om hem te claimen maar omdat ik het leuk vond om te doen. Als we bijelkaar waren deden we ook erg veel samen…
When it changed…
Hij woonde in Roosendaal , ik in de buurt van eindhoven. De afstand maakte ons niet uit. Ik heb een weekendvrij abonnement en hij had zelfs een kortingskaart geregeld. Ik was wel heel erg bang dat ik hem kwijt zou raken. Hij zei dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn. Ik werd een keer super boos om iets heel kleins… we hadden afgesproken om te bellen om morgen te bespreken maar toen was hij weg op die tijd. Hij was het vergeten en ik werd er mega boos om. Hij zei kei vaak sorry en ik zo ja fijn enzo. We hadden dat wel uitgepraat , ik had sorry gezegd van dat ik zo geirriteerd was en het was wel weer okay. Ik begon alleen doem te denken , te overdenken , irritaties uit het niets en dat soort dingen. We gingen wel een stuk minder bellen omdat hij het redelijk druk had. Dat maakte niet zoveel uit. We hadden ups en downs over eigenlijk niks… Maar de momenten dat we bij elkaar waren , waren zo fijn. Ik was het gewoon niet gewend dat een relatie zo fijn kon zijn. Daarom was ik zo bang… en ik heb er extreem veel spijt van… Ik zei ook van dat ik weer hulp bij me begeleider ging zoeken… (dat ik niet al mijn problemen bij hem gooide) maar toen ging het weer een tijdje goed en toen wist ik beter. Ik dacht dat ik het zelf wel alleen aankon. Ik had heel veel stress , door dingen om me heen daardoor at ik niks meer…
So its over…
Het ging een tijdje redelijk goed… het weekend van 30 november vierde hij zijn verjaardag en zouden mijn ouders ook meekomen. Het was super gezellig twee goede vrienden van hem waren er ook. Die Zaterdag daarna kwam er familie voor zijn verjaardag. Ook een gezellig dag. Zondag ochtend praatte hij heeldetijd over zijn beste vriendin en ik zei er wat over van dat ze redelijk raar is. En meteen schoot hij gelijk in de verdediging , ik zei ik hoor die dingen ook alleen maar van een vriendin. Toen zei hij van Nee oke niet naar luisteren enzo. Ik had tegen me beste vriendin nog gezegd dat ik het achter me zou laten. We gingen samen naar de stad en dat was ook gewoon gezellig. Toen in de avond tijdens de film moest ik huilen om de dingen die er gebeurt tussen ons waren en dat ik alles goed probeerde te doen. Hij zei dat hij het vervelend vond als ik op dingen terugkwam en dat ik elke weekend moest huilen. Toen gingen we naar boven spullen inpakken. Hij deed heel stil en ik vroeg wat er was. Hij zo ik wil het op deze manier niet meer sorry… Ik zo… ja maar ik ga hulp zoeken… het spijt me… ik ben gewoon zo bang. Hij huilen , ik huilen… hij hield nog heel veel van me… maar hij vond het zo niet fijn gaan… Hij vond dat hij al genoeg kansen had gegeven… Die moeder naar boven … nog met zn drien gepraat. Maar we kwamen er niet aan uit. Die moeder zei dat ze het niet vertrouwde als ik alleen naar huis zou gaan. Ze brachten me naar huis. Hij mee naar binnen om zijn spullen te pakken boven. Wij allebei huilen… Hij zei dat hij voorlopig geen contact meer wilde en het ook niet meer wilde proberen… Hij stuurde nog wel een sms toen hij thuis was en bedankte me voor de leuke momenten. Iedereen was geschrokken dat het uit was. Hij zei dat hij alleen nog maar uit medelijden bij me zou blijven en omdat hij van me hield… Die moeder moest ook huilen toen hun weggingen.
After it…
Het was verschrikkelijk… Maandag 2 December zou hij echt jarig zijn… Ik had hem nog een smsje gestuurt van gefeliciteerd hoop dat je een fijne dag hebt… en hij bedankte me er voor. Ik kreeg alleen constant z’n vervelende melding van skype dat hij jarig was… Ik hem nog feliciteren daarop en sorry zeggen dat het nog een keer was. Hij zo oh dankjewel hoor , en hij zo hoe gaat het nu metje. Ik zo kut… Hij zo ik hoop dat je gesprek met je begeleider goed ging… Ik zo ja ging goed en het kwam allemaal puur uit angst etc. Ik was verbaasd dat hij tegen me praatte. Ik vroeg zelfs nog of hij het oke vond om over een tijdje over ons te praten als het beter met me ging. Hij vond dat goed. Nou de dinsdag liet ik hem heel de dag met rust… Ik kreeg een brief van die moeder met een tekening die ik daar in het weekend had gemaakt. En ze zei dat ze hoopte dat ik er snel overheen kwam… Dat was wel lief. Die dinsdag vroeg hij of ik mijn kado’s terug wilde omdat ik er zoveel gegeven had. Ik zo nee hoor. En hij ging weer in op het gesprek. In de avond stuurde hij zelfs een filmpje… hij zo ik dacht meteen aan jou omdat je je de laatste tijd zo rot voelt , het is niet het beste filmpje maar ik hoop dat het je helpt. Dat was wel erg lief.
Die dag erop voegde hij me ineens toe bij een ander skype account van mij. Ik stuurde een vraagteken. Hij zo sorry ik wilde je andere account bij favoriete neerzetten. Ik zo oh maakt niet uit. Hij weer op het gesprek ingaan. Ik was het zat ik wist niet wat ik er mee aanmoest. Ik had een lijstje gemaakt met dingen die ik fout had gedaan in de relatie… ik liet hem die donderdagochtend zien en we hadden gepraat en hij wilde me weer een kans geven… Die donderdagmiddag twijfelde hij weer… Vrijdag hadden we gebelt en besloot hij om maar niet verder met me te gaan maar wel verder wilde als vrienden… Ik heb heeldeweek gehuild , me moeder’s verjaardag en feest daardoor verpest. Zondag liet ik een vriendin met hem praten en hij zei dat het definitief was… Hij hield wel onze twitterfoto en deze heeft hij nog steeds. Ik zei tegen een vriendin van hem dat hij waarschijnlijk ook nog verward is. Toen kreeg ik een bericht van hem op facebook dat hij niet verward was er gewoon zeker van was enzo en dat ik geen hoop meer moest hebben want hij wilde geen gebroken relatie of een relatie onder voorwaarde. Ik belde hem op en ik zei tegen hem van Ik heb geen hoop meer , we kunnen vrienden blijven en later zien wat er gebeurt… Hij vond dat oke… Gisteren heb ik hem met rust gelaten… maar vandaag belde ik hem weer. Ik zei kan ik wat dingen tegen je vertellen? en hij zo oke… hij was wel geirriteert dat ik hem belde onder zijn werk.( hij doet ochtendkrant) Ik vertelde hoe ik er over dacht dat we misschien opnieuw konden beginnen… over een tijd maar hij was er oh zo zeker van dat hij het niet meer wilde. Hij wilde me voorlopig ook niet meer spreken en hij hing ook heeldetijd op waardoor ik hem in paniek elke keer weer terug belde. Hij zei: Ik wil je gezeik niet aanhoren… Ik zei sorry dat ik hem lastig viel en vroeg in een sms of hij zn adres door kon sturen op facebook. Dat deed hij en ik zei sorry van net… En hij zo ja laat me gewoon met rust je zegt elke keer dat je dat doet… hij zo ik wil je niet meer spreken. Ik zo ja sorry ik laat je voorlopig wel met rust.
Ik weet nu niet wat ik moet doen… want ik mis hem zo… en hij zei ook nog dat hij van me hield.
als er mensen zijn die met me op skype ofzo er over willen praten die zijn ook welkom…
