Ik ben Rachel, ik ben 14 jaar en ik zit in de derde van havo. Om mezelf even kort te omschrijven: ik ben een heel gevoelig persoon, ik heb het gevoel dat mijn lichaam geen verschil kan zien tussen de reactie’s van verdriet en kwaad en ik denk dat ik faalangst heb.
Op mijn rapporten van de basisschool stond ik vaak omschreven als een rustig en onzeker, intelligent maar gevoelig meisje. Ik heb sinds ik me dingen kan herinneren al last van het feit dat ik niet tegen druk kan. Bijvoorbeeld wanneer de meester iets op een strenge toon tegen me zei kreeg ik direct een brok in mijn keel en begon ik te huilen. Naarmate ik ouder ben geworden is het iets minder en ik kan me op sommige momenten zelfs inhouden. Het zal wel raar klinken voor de meesten maar het is voor mij best wel speciaal aangezien ik nooit het gevoel heb gehad dat ik controle over mijn eigen emoties had. En daarbij word ik gek van het feit dat ik ga huilen wanneer ik kwaad ben, en wanneer ik aan het huilen ben kunnen mijn verdrietige gedachten plotseling omgezet worden in boze gedachten. Ook heb ik behoefte aan duidelijkheid en word nerveus als ik niet weet wat me te wachten staat. Uit mijn conform zone (?) gaan is voor me lastig omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Niet over mijn lichaam maar over wat ik kan en hoe mensen over me denken. Ik kan kritiek amper verdragen door het feit dat mijn lichaam er ‘ongewoon’ om maar even te zeggen, op reageert. Naast duidelijkheid is mijn behoefte naar steun ook heel groot. Ik heb bij de meeste dingen het gevoel dat ik het niet in mijn eentje kan doen, dat ik anderen ervoor nodig ben. Daarom ben ik als het ware ook gehecht aan de steun en duidelijkheid die docenten (horen) te geven. Elke docent doet het goed tot voldoende behalve mijn engels docent, en dat terwijl ik sinds het begin van dit schooljaar last heb van black-outs. Ik ben ineens bang dat ik het niet meer kan, dat het me niet lukt en dat ik havo niet haal. Dat komt denk ik doordat mijn engels docent me als het ware de grond in stampt. Niet alleen mij trouwens, maar iedereen die niet naar zijn eisen voldoet. Zijn eisen? Zijn humor, goede cijfers én veel kennis van engels. Ja, zo tover je een lach op zijn gezicht. En daar voldoen maar twee aan, het waren er trouwens drie maar die is vanochtend afgevallen omdat ze een 1 haalde op het SO omdat ze niet had geleerd. Ik haalde een 2.1 en hij vond het leuk om te zeggen dat hij kon zien dat ik maar net ben over gegaan naar havo, dat ik het niet lang zou kunnen volhouden omdat mijn werkhouding niet goed genoeg is en mijn cijfers waardeloos (terwijl ik wel met enorm veel moeite en steun van klasgenoten en vrienden een 5.4 heb gehaald op het laatste proefwerk, het vierde hoogste cijfer van de klas). En dat terwijl ik steun nodig heb, weet ik van mezelf. Mijn zelfvertrouwen is als het ware gezakt van 90% naar 10%, en die laatste 10 verdwijnen langzamerhand ook.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil dat niet alleen mijn mentor maar alle docenten die ik heb weten dat ik hiermee, vooral met mijn waarschijnlijke faalangst, heel erg zit en het mijn doorzettingsvermogen beïnvloed. Ik wil best met mijn mentor praten, die overigens niet zoveel om emotie geeft maar wel om prestatie (cijfer in dit geval), maar ik ben bang dat ik dan weer in huilen uitbarst. Ik heb het vluchtig proberen te zeggen tegen mijn engels docent dat ik last heb van black-outs sinds het begin van dit schooljaar bij engels en dat het misschien daardoor komt dat ik slecht presteer. Maar hij zei: weet je arts het? Waarop ik antwoordde: nee meneer. Toen zei hij dat ik het maar zelf moest uitzoeken wat ik ermee ging doen en dat hij er ook wel eens last van had maar die black-outs wegdrukt, zou ik ook eens moeten doen. En ik had echt een: mag ik hem slaan?! moment…
Wat een lang verhaal. Ik hoop dat iemand het leest en ook nog erop wil reageren met hopelijk tips en ideeën…
