Heee, ik ben een meisje die volgende maand 17jaar word.
Heb best veel vrienden, maar weet niet zeker wie mn echte en neppe vrienden zijn.
Ik zit eigenlijk een beetje in de knoop met mezelf, en dacht misschien heeft iemand tips voor me.
Ik zal mijn problemen een beetje op een rijtje proberen te zetten.
Ik ben op school een meisje in de klas die niet op haar mondje is gevallen, en was bijna geschorst omdat ik een meisje een klap had verkocht toen we ruzie hadden. Superdom ik weet het, hierom is een melding bij de politie gedaan…
Ook gaat het totaal niet goed met mijn punten op school.
En ben bang dat ik van school word gestuurd dit jaar nog, terwijl ik weet dat school heel belangrijk is.
Een tijdje terug heeft mijn vader 4 herseninfarcten gehad, en hij is helemaal veranderd.
De dokter en mijn moeder zeggen steeds dat hij nooit meer mijn oude vader zal worden en een totaal ander persoon is nu. Ja dat klopt ook wel hij zeurt 24/7 en is depressief.
Mijn moeder zit er doorheen omdat ze het zelf niet echt kan accepteren dat mijn vader een heel ander persoon is geworden.
Ik was met een superleuke jongen bezig alleen hij is 22, en had toch problemen met het leeftijdsverschil.
Het is heel raar maar ik schaam me omdat hij me een soort van heeft afgewezen, terwijl hij al bij mij thuis was gekomen enzo. En het zoenen en alles voelde echt heel echt, en anders dan dat ik met iemand zoen met opstap gaan.
Gisteravond heeft mijn zus me verteld dat ze een jaar geleden abortus heeft gepleegd, en ik was eerst superboos omdat ze een jaar lang tegen me heeft gelogen, maar nu besef ik waarom omdat ze van mij eigenlijk niet meer met die jongen om mocht gaan omdat hij een klootzak is die alleen maar wil neuken, zonder verantwoordelijkheden. Hij heeft haar overgehaald om abortus te plegen, omdat zij superverliefd was op hem, heeft ze het gedaan. Gisteren avond heb ik zeker een 1 uur lang samen met haar gehuild omdat ik liefdesverdriet had, en superboos was op die jongen wat haar abortus heeft laten plegen.
Een jaar terug had ik boulimia, pfeiffer en was ik redelijk depressief als ik alleen was.
Als ik dn alleen was deed ik wel vaker huilen en veel slapen.
Ben ook veel bijgekomen door de pil, en steeds na het eten komt de gedachten overgeven in me op… Maar natuurlijk doe ik het niet dan omdat ik weet dat dat thuis alleen maar meer stres zou bezorgen.
De laatste tijd ben ik liever alleen nog maar stoned, omdat ik me dan niet kut voel.
Maar als ik dan savonds in bed lig, en niet meer stoned ben huil ik mezelf heel vaak in slaap.
Ik weet dat stoned zijn alleen maar vluchten is, en niet echt een oplossing.
Misschien denken jullie nu dat ik een dramaqueen ben ofzo, en daarom durf ik er in t echt ook niet met mijn vrienden over te praten.
Ik ben er altijd voor mijn vrienden, maar als er wat is merk ik dat ik niks tegen hun durf te zeggen omdat ik een voorgevoel heb dat hun er niet voor mij zullen zijn.
Tuurlijk zijn er ook een paar echte vrienden, waarvan ik weet dat ze echt zijn.
Omdat de meeste mensen overmij praten dat ik een meisje ben wat altijd lacht en positief is, ik moet ook altijd iedereen wijzen op de positieve kanten.
Ik hoop eigenlijk dat iemand even goede tips voor me heeft, want ik wil niet weer een beetje depressief worden