Hallo,
Ik heb al bijna anderhalf jaar een vriend… Daarvoor waren we al 2 jaar beste vrienden en we hebben wat problemen gehad, maar ik was altijd super gelukkig met hem, ik hield echt van hem. Hij is bijna 19 en ik ben 17.
Laatste tijd voel ik me niet meer aangetrokken tot hem.
Dit door het feit dat hij heel passief is. Over 2 jaartjes willen we graag samen gaan wonen, Ik heb 5000 euro gespaard en begin al steeds meer spullen voor de uitzet te sparen. Ik ben super blij dat het me gelukt is dat bedrag bij elkaar te sparen, maar mijn rijbewijs gaat er nog wel vanaf…
Zelf heeft hij niks. Ja, hij heeft geld van zijn ouders gekregen voor de helft van zijn rijbewijs lessen. Het was de bedoeling dat hij de rest bij zou sparen. Maar hij heeft geen werk. Nu heb ik heb ongeveer een half jaar geleden gevraagd of hij niet eens werk moest zoeken, zodat hij kon sparen. Voor ons, en voor zijn rijbewijs. Dit wou hij wel doen en hij zei dat hij optijd zou beginnen met solliciteren voor de zomervakantie. Een maand voor de zomervakantie had hij nog niks gedaan. Ik vroeg het hem nog een keer, en zei dat ik me zorgen maakte. Omdat ik straks met geld het huis verlaat, en hij niks heeft. En ik wil niet alles voor hem gaan betalen, ik verwacht wel dat hij dan ook mee betaald… Hij zei dat hij me begreep en beloofde de week erop werk te zoeken.
Week later, weer niks gebeurd. Ik boos en vroeg waarom hij het niet gedaan had. Hij zei dat hij niet durfde te solliciteren! Dus ik aanbieden om mee te gaan (vond het wel wat soft van hem… maargoed) Dus wij samen naar de supermarkten om te solliciteren. We stonden voor de supermarkt en plotseling werd hij boos en krabbelde terug. Hij vond dat ik hem dit niet mocht opleggen en zei dat supermarkten niks voor hem waren, hij wou niet in een supermarkt werken.
ik probeerde hem nog uit te leggen dat hij niet veel keuze had wat baantjes betreft, maar we spraken af dat hij dan ergens anders mocht solliciteren.
Nu is het zomervakantie, en hij heeft nog steeds geen werk.
Hij heeft zelfs niet eens gesolliciteerd.
Nergens. Gewoon omdat hij te bang is.
Zo gaat het met wel meer dingen, hij neemt totaal geen verantwoordelijkheid. Hij leeft in het hier en nu, en denkt niet verder. Hij beweert dat hij nu op dit moment (met geen cent op zak) op kamers kan. En dat dat helemaal niet moeilijk is.
Ik baal enorm, ik maar sparen, en hij doet niks.
Ik walg er van, klinkt hard, maar dit is niet bepaald een mannelijke houding vind ik. Hij heeft zelfs gezegd dat hij geen moeite had om zonder rijbewijs te leveren, want ik kon hem wel rijden.
Ik ben het nu helemaal zat.
Is het raar dat ik dit van hem vraag?
Is het terecht dat ik me zo gedraag?
Eerlijk gezegd sta ik op t punt t uit te maken…
omdat ik niet t gevoel heb dat ik een goede toekomst met hem tegemoet ga…
ik heb niet veel nodig, maar ik wil geen bankhanger…