Ik ben echt heel erg in de war, en ik raak er totaal gestresst door. Ik heb nu bijna een jaar lang relatie met een jongen. Ik ben 22 en hij 21 jaar. Hij heeft vorig schooljaar zijn MBO opleiding afgerond, en ik ben nu in het derdejaar van mijn HBO-opleiding. Toen ik iets met hem kreeg zat hij net in zijn afrondende stage, ik ken hem ook door die stage via via. Hij is een hele rustige jongen, niet heel sociaal, weinig vrienden, echt een gamer. Ik zelf ben eigenlijk echt het tegenovergestelde, maar ik vond hem knap en hij leek me aardig en aangezien ik ook game had ik zoiets van: waarom niet?
Het klikte ontzettend goed, ik begon hem steeds leuker te vinden en we kregen dus ook iets. Onze eerste date was fantastisch, het was echt superleuk en eigenlijk altijd als we afspreken vind ik het ook echt heel leuk met hem, nog steeds, het maakt niet uit wat we doen. Ik was eigenlijk nog nooit zo verliefd op iemand geweest, ik vond hem op de een of andere manier echt het einde.
Toch zit me iets dwars aan hem, en dat wordt heel erg gevoed door het feit dat ik van mijn vriendinnen en ouders hoor dat hij niet goed genoeg voor me is omdat we zo verschillen in ons doen en laten. Ik ben zelf heel druk met mijn opleiding, bijbaantje, sporten en nog een hobby die veel tijd kost. Daarnaast heb ik zelf een druk sociaal leven met veel vrienden, afspraken en gezelligheid. Hij heeft na zijn MBO-opleiding een tussenjaar genomen, hij wil een compleet andere kant op gaan en volgend jaar voor een HBO-opleiding kiezen. Nu kon ik me daar in het begin erg goed in vinden, ik heb zelf ook een tussenjaar gehad omdat ik niet wist wat ik wilde doen (en in dat tussenjaar heb ik toen superhard gewerkt en ben ik eigenlijk constant bezig geweest). Maar hij doet helemaal niks. Hij zit elke dag thuis, gaat om 5 uur 's nachts naar bed, wordt 2-3 uur 's middags wakker en gaat vervolgens de hele dag gamen (of series kijken) tot hij weer gaat slapen. Hij zoekt niet naar een opleiding (al heeft hij nu eindelijk 1 open dag gevonden waar hij wel heen wil), maar zegt wel steeds dat hij nog zijn rijbewijs wil halen , een bijbaantje wil en ook een goede opleiding wil vinden. Het wordt dan nu toch wel eens tijd om ermee te beginnen denk ik zo. Hij is wel begonnen met zijn rijbewijs vorige maand, maar hij zei al te willen beginnen meteen na de zomervakantie. Alles duurt gewoon zo lang bij hem, terwijl hij niets beters te doen heeft opzich.
Na een aantal maanden irriteert dat, vooral omdat ik om 3 uur 's middags al superveel heb gedaan. Nu snap ik heel goed dat niet iedereen is zoals ik ben, maar hij heeft echt met álles een passieve houding. Ook in onze relatie eigenlijk, want ik ben wel degelijk degene die alle moeite doet om te kunnen afspreken, en als we iets gaan doen komt het altijd van mij en is het eigenlijk 90% van de tijd bij hem thuis. Als ik hem meevraag naar een verjaardagsfeest van een vriendin van mij (die hij dan wel eens heeft ontmoet hoor), dan gaat hij nóóit mee. Nooit. Vind hij niet leuk. En dit irriteert me dan omdat ik weet dat hij toch niks doet behalve gamen.
Hij vindt ook eigenlijk niks leuk verder, behalve mij en gamen. Ik probeer hem echt te helpen om iets te vinden wat hem motiveert. Ik game zelf ook, en ik weet dat hij echt ontzettend goed is. Hij is echt een talent als het op gamen aankomt, zelfs zo goed dat hij het zou kunnen schoppen tot in de professionele gamescene (en nee, ik overdrijf echt niet. Hij is écht heel goed). Hij zegt dit ookte willen, en hoe tegenstrijdig het ook lijkt aangezien ik aangeef dat hij de hele dag niets anders doet dan gamen: hij heeft de passie er niet voor om het echt zover te schoppen. Qua skills kan hij het, hij is zelfs eens benaderd door een professioneel team, maar hij doet er dan toch niks mee en ik kan daar zó kwaad om worden. Ik snap werkelijk niet hoe je zoveel potentie en kansen weg kan gooien >.<
Ik hou echt van hem, en zoals ik zei, ik heb het altijd leuk met hem als we samen zijn. Maar ik ben al veel verder, ik heb plannen en ambities. Hij heeft niets. Onze relatie gaat nergens heen, en ik baal daar zelf echt zo erg van. Ik probeer hem altijd bij dingen te betrekken, en hem te steunen en motiveren in alles wat hij doet. Als hij wil gamen dan support ik dat, maar ik wil ook dat hij mij support en dat hij ook werkt aan en voor onze relatie. De laatste tijd krijg ik er gewoon steeds meer twijfels over dat het ergens heen zal gaan, en daarom zie ik het soms echt niet meer zitten. Als we dan weer samen zijn dan valt dat gevoel wel weg, want we hebben wel echt een speciale band. Ik weet het gewoon even niet meer, wat moet ik nou doen? Ik wil hem niet kwijt, en hoewel ik weet dat ik hem niet kan veranderen, kan ik onmogelijk accepteren dat dit alles is. Ik weet zeker dat er meer in die jongen zit, hij heeft echt potentie voor zoveel meer. Hij is echt een leuk persoon, maar hij lijkt soms zo onzeker dat hij dat zelf niet eens ziet en zich daarom thuis opsluit. Het is echt heel frustrerend. Help.