Hoi allemaal,
Ik zou graag jullie mening horen over het volgende. Ik heb het er ook over met vriendinnen maar zou graag mening willen van neutrale mensen die ons niet kennen.
Mijn vriend en ik zijn beide 21 jaar en we hebben iets meer als 5,5 jaar een relatie. Om even het beeld te schetsen van waaruit onze verschillende opvattingen ontstaan zijn; ik heb vanuit mijn opvoeding meegekregen dat alcohol met mate gedronken moet worden en dronken zijn is heel erg slecht en kan gewoon echt niet. Aangeschoten zijn is eigenlijk ook al belachelijk. Alcohol drink je om er van te genieten, een wijntje of biertje om van te genieten onder een etentje of op een feestje. Mijn ouders drinken eigenlijk bijna nooit. Zelden. Doordat ik deze opvatting met mijn opvoeding heb meegekregen, ben ik deze zelfde mening gaan aannemen. Ik drink zelf eigenlijk nooit. Omdat ik er geen behoefte aan heb, ik vind een cola met uitgaan net zo lekker. Ik heb daarintegen niks tegen mensen die wel genieten van alcohol, maar ik vind dronken mensen verschrikkelijk en ook aangeschoten mensen vind ik maar niks.
En dan is daar mijn vriend. Woont in een dorp waar tentfeesten vol dronken mensen wekelijkse kost is, mensen die niet drinken zijn daar “watjes” en bier wordt daar gezopen in plaats van gedronken. Met twee bier in je hand lopen is doodnormaal en je bier achterover atten is prachtig en vrienden proberen elkaar dronken te voeren.
Zoals je begrijpt zijn onze normen en waarden daarin dus erg verschillend. In de eerste paar jaar van onze relatie is mijn vriend een aantal keren enorm erg dronken geweest, tot kotsend en stukken vd avond kwijt zijn tor. Flinke ruzie en discussies tussen ons als gevolg. Ik vond samen gaan naar feestjes niet meer leuk want ik maakte me alleen maar druk om zijn drink gedrag. Nog weer heel wat discussies en ruzies en uit elkaar gaan later, heeft hij besloten om voor mij nooit meer dronken te worden. Dat gaat goed. Al jaren geen gekots en stukken kwijt zijn meer.
Maar nu… ben ik nou een zeikerd en overdrijf ik of heb ik groot gelijk? Of is dit een waarde en normen verschil in onze relatie waar we mee moeten leren leven?
In mijn ogen drinkt mijn vriend nog regelmatig veel te veel. Opvattingen over wanneer iemand aangeschoten is verschilt dus die woorden zal ik buiten beschouwing laten. Maar, regelmatig drinkt hij in mijn ogen dus veel te veel. Als we samen naar een feestje gaan of naar de stad uit gaan, ga ik me (on?)bewust bezighouden met zijn drankgebruik. Zijn gedrag veranderd dan ook echt. Soms echt naar, agressief (niet naar mij maar naar mensen die hem bijv perongelijk een beetje duwen o.i.d), soms is het alleen dat hij gewoon zichzelf niet meer is. Anders praten, raar uit zijn ogen kijken etc. Hij doet dan gewoon raar in mijn ogen. Ik vind het dan ook helemaal niet gezellig met hem. Drinkt hij niet, dan vind ik uitgaan met hem ontzettend gezellig.
Nu weet hij dat ik dat drankgedrag écht naar vind. Ik vind dat echt een probleem. En toch, toch blijft hij elke keer weer zoveel drinken. Soms doe ik minder moeilijk als we bijv bij zijn vrienden zijn, maar afgelopen zaterdag waren we met mijn vrienden uit en had hij in mijn ogen weer te veel gedronken. Zondagochtend sprak ik hem hier rustig op aan maar hij vond dat ik zwaar overdrijfde. Hij beseft gewoon niet hoe vervelend ik het vind en dat onbegrepen zijn is zo’n naar iets. Iedere keer als hij weer zoveel drinkt denk ik zelfs bij mijzelf ‘ik ga het uitmaken!’ Maar daar denk ik dan de volgende dag weer heel anders over want ik hou zoveel van hem. Niet meer samen naar feestjes gaan is ook geen oplossing, hij nooit meer drinken ook niet. Moet ik nou gewoon niet zo zeuren of wat moet ik nou? Ik hoor heel graag jullie mening!