Hi people,
Misschien mijn zoveelste zeik topic, maar ik heb hier al een relatief lange tijd last van en ik kom er maar gewoon niet vanaf. Hopelijk herkent iemand zich hierin en zou me kunnen adviseren.
Ik heb, ruim toen ik mijn vakantie boekte tot aan nu, last van dat ik overal bang voor ben. Ik voel me onrustig, ik ben chaotisch, zelfs met autorijden voel ik me zo onzeker. Vooral dat laatste uit zich vooral op mijn werk en hobby’s, waar ik met liefde en plezier mee aan de slag ga. Ik kan geen fouten permitteren in mijn beroep en toch maak ik ze… Helaas. En hoe gek het klink, ik weet dat ik hulp nodig heb. Maar ik wil beginnen met waar dit allemaal vandaan is gekomen. Tijdens mijn vakantie (ik ben nu 3 weken geleden begonnen met werken) heb ik nergens last van gehad. Ik wist dat ik mijn vriend thuis had zitten, en heb ook oprecht genoten van mijn vakantie. Toch is er iets geknapt bij me, alsof er een knop omgeschakeld is en ik bij alles een doemscenario bedenk. Mijn vriend merkt namelijk ook aan me dat ik echt totaal anders ben als voor de vakantie. Veel angstiger. En het is niet zozeer dat ik iets heb meegemaakt wat traumatisch zou kunnen zijn, echt waar niet. Ik ben vroeger heel erg gepest wat ik onwijs hard heb verdrongen. Ik ben ook wel bang dat dat terug aan t komen is dat ik daarom zo heel erg onzeker aan het worden ben en in mijn schulp kruip. Misschien dat ik teveel hooi op me vork genomen heb qua werkzaamheden (omdat ik bang ben dat ik geen vast contract ga krijgen, wat in theorie wel zou moeten gezien de omstandigheden op mijn werk)… Zou het zo erg zijn als ik dit aangeef bij mijn baas? Om het daar gewoon even over te hebben dat ik het gevoel heb dat ik mijn grenzen echt heb bereikt en dat als het zo door gaat ik misschien nog meer fouten ga maken? Ik merk gewoon aan mijn collega’s dat het ze irriteert, en ik kan me dat goed voorstellen…
Ik ben overigens ook weer keurig begonnen met sporten, zodat ik een uitlaatklep heb, maar ik heb het idee dat het gewoonweg niet werkt.
Iemand, alsjeblieft… Iemand die advies heeft voor me, of iemand die weet hoe ik dit zou kunnen verwoorden tegenover anderen? Ik wil zo graag van deze karakter/humeur af. Ik ben namelijk helemaal niet angstig, totaal niet. Wellicht iemand die zich hierin herkent?
(Waarschijnlijk snappen jullie hier helemaal niets van omdat ik moeite heb om zinnen te formuleren. Maar het is voor mij wel een uitlaatklep)
Bedankt alvast voor het lezen.
En dat is iets waar ik van baal.
