Lieve meiden,
het kan misschien een lang verhaal worden, maar ik móet gewoon mijn ei kwijt. Iedereen heeft wel eens, vooral in de puberfase, dat je boos bent op je ouders, ouders van je vriendinnen leuker vindt, of wat dan ook.
Nou, ik moet bekennen, en ik vind het ook écht niet leuk om te zeggen, maar ik ben gewoon niet zo ‘blij’ met mijn ouders. Diep in mn hart hou ik natuurlijk wel ontzettend veel van ze, maar toch had ik stiekem gewild dat ze anders zijn. Nu moeten jullie me écht niet verkeerd begrijpen, er zijn namelijk meiden van mijn leeftijd die helemaal geen ouders hebben en dat is natuurlijk het ergst wat je als kind kan overkomen.
Bij ons thuis hebben we geen ‘regels’, en mijn ouders zijn al helemáál níet consequent. Ook doen wij helaas nooit leuke dingen, we gaan nooit weg en de laatste keer dat wij als gezin uit eten zijn geweest was in juli 2009, toen mijn ouders 20 jaar getrouwd waren. Mijn ouders hebben ook niet zo veel interesse in me. Ze vragen nooit of het leuk was bij het feestje waar ik was geweest, en toen ik vorige week bij Madame Tussaud was geweest en enthousiast foto’s aan het laten zien was, keken ze alleen maar naar de T.V. Dit is nou typisch iets hoe ze altijd doen. Ook intereseert het ze niks als wij, als hun kinderen, onze troep niet opruimen en alles rond laten slingeren beneden. Sterker nog, mijn moeder doet het zelf ook. Ze laat altijd van alles op het aanrecht staan. Het probleem is, dat ik helemaal niet tegen troep kan en als ik wat van zeg voel ik me de moeder omdat mijn moeder dan antwoord met ‘jaahaa, nog geen tijd voor gehad doe ik zo’ Vaak ben ik dan ook degene die telkens het huis loopt op te ruimen.
Ander half jaar geleden overleed mijn oma. Mijn oom woonde bij mijn opa en oma in. Mijn oom heeft syndroom van down, diabetes en epelepsie. Mijn opa kon niet voor hem zorgen. Nooit eerder is er ter sprake gekomen waar mijn oom zal wonen als mijn oma zal overlijden.
Het was mijn grootste nachtmerrie, maar ik kwam thuis van school en mijn oom zat op de bank. ‘Je oom woont nu hier.’ Hier schrok ik echt erg van dat ik hard huilde. Ik snapte het niet. Ik heb al 2 broers en 5 mensen in dit huis is al meer dan genoeg.
Mijn oom kan ook níks zelf. Alleen naar de wc gaan en eten op eten. Omdat ik altijd al, als jongste van het gezin, echt de ‘underdog’ was, was ik dus bang dat het nu erger zal worden. En het werd ook erger. Mijn oom is 47 maar het is niet een kind van 8. Hij is kinderlijk, gelooft nog in Sinterklaas, kijkt Bassie en Adriaan, het enige is dat hij niet kan lezen en een kind van 8 wel.
Toen ie bij ons kwam te wonen zocht hij meteen de grenzen op. Hij kwam stiekem op mijn kamer ‘gluren’ als ik en mn vriend op mn kamer zaten, terwijl hij wist dat dit niet mocht. Mijn ouders durfde er niks van te zeggen want ze zijn bang dat hij beledigd word, ofzo. Ook probeerde hij wel eens aan mijn billen te zitten.
In alles merkte ik op dat het alleen nog maar om hem draaide, dat hij belangrijker was dan ik.
Ik ben op 9 april jarig en mijn oom op 14 april, helaas vieren wij dit voor de familie tegelijk.
Vorig jaar kwam de visite voor mij en mijn oom tegelijk op 9 april, mijn verjaardag. Ik had eerder al tegen mijn moeder gezegd dat ik het niet gelijk wilde vieren omdat ik wist dat ze dan toch alleen voor mn oom komen. Mijn moeder zei ‘Nee hoor meid, wees maar niet bang. Je oom doen we een ander keer.’
Die dag, op mijn verjaardag kwamen mijn oom en tante aan de deur. Ik deed de deur open en zonder een enkele oogcontact liepen ze rechtstreeks naar mijn oom toe. Ze kwamen bij hem aanzetten met grote kado’s, en voor mij hadden ze niks. Dit jaar was precies hetzelfde geval. Vorig jaar wilde ik op mijn verjaardag dolgraag naar een goedkoop restaurant, omdat wij voor het laatst uit eten zijn geweest in juli 2009, toen mijn ouders 20 jaar getrouwd waren. Mijn ouders zeiden dat ze dat niet wilden doen met mijn verjaardag, omdat het ‘onzin’ is ofzo en zonde van het geld. Waar ik wel heel erg teleurgesteld om werd, was toen ik een week later op mijn broer zijn facebook zag dat mijn ouders en 2 broers met mijn oom naar de MacDonalds waren geweest voor zijn verjaardag, en ik wist dit niet eens.
Dit zijn allemaal kleine dingen waarop gewoon blijkt dat het nu om mijn oom draait, en niet om mij. Mijn oom gaat overdag altijd naar een dagbesteding. Elke keer als hij terug komt doet mijn moeder enthousiast de deur voor hem open, vraagt hoe het gegaan is, trekt voor hem zijn jas uit en pakt voor hem een glas drinken. Als ik thuis kom, maakt niet uit waarvan, dan krijg ik niet eens oogcontact, en als ik geluk heb zegt ze misschien ‘hoi.’
Sinds mijn oom bij ons woont werkt mijn moeder niet meer. Mijn moeder zit de hele dag met haar mobiel te spelen. Altijd als ik tegen haar praat krijg ik geen contact met haar omdat ze naar haar telefoonscherm staart. Als ik iets vertel zegt ze 50% niks en de andere 50% ‘oh…’ dan heeft ze t gewoon niet gehoord.
Mijn vader werkt overdag en komt s’avonds thuis. Mijn vader is ontzettend negatief. Hij let alleen op de centjes, vandaar geen leuke dingen en niet uit eten. Hij reageert bijna met alles wat ik zeg negatief. Als ik hem iets vraag voor de eerste keer die dag reageert ie met ‘Ja wat is er nou?’ of ‘Zeur niet zo!’
omdat mijn ouders niet reageren hoe ik het graag zou willen, heb ik ontzettend veel ruzie met mijn ouders. Mijn vriend weet alles van mijn thuissituatie af en wil dolgraag dat ik met hem ga samen wonen. Dit wil ik ook super graag maar de kosten houd ons nu nog tegen. Mijn vriend wil dat ik niet langer hier blijf omdat ik voor zijn gevoel uit dit huis wordt weggepest. Ik heb echt zo vaak ruzie met mijn ouders.
Overdag zit ik natuurlijk op school of ben bij mijn vriend. Zodra ik s’avonds of s’middags thuis kom zit ik boven achter mijn computer of tv, de hele avond. Ik vind het soms jammer dat het zo gaat. Ik weet dat het niet lang meer duurt voordat ik het huis uitga, en ik vind het altijd zonde dat ik de laatste tijd hier met mijn ouders zo doorbreng. Ik vind het jammer dat ik niet gezellig bij hun op de bank kom zitten. Maar, elke keer als ik tóch beneden ga zitten, gaat het gewoon mis.
Ik weet het, het is een lang verhaal… sorry daarvoor en applausje voor jezelf als je het gelezen hebt. Ik ben gewoon heel ongelukkig thuis en moest gewoon mijn ei kwijt. Verder weet ik ook gewoon niet wat ik nog kan doen…
