Dag lieve meiden,
op het moment zit ik er middenin.
Mijn ouders gaan scheiden.
Het komt tegenwoordig zoveel voor, dat er wel veel lotgenoten moeten zijn.
Ik kon er alleen nog geen topic over vinden.
Doe hier je verhaal.
Stel hier je vragen.
Stort je uit of help anderen.
Wel wil ik vragen aan jullie allen dat we niet oordelen op andermans verhaal.
Dit is geen topic voor ruzie of onenigheid, maar voor steun en vragen/tips.
Thyrax.
Hier dan mijn verhaal.
Ik wil jullie vragen het niet te citeren
Een jaar geleden woonde ik net een paar maanden op mezelf. Ik woonde aan de andere kant van Nederland opeens en was dus niet veel meer in mijn ouderlijk huis. Na een tijdje merkte ik hoe ongezellig het eigenlijk was en hoe zo’n contrast er was tussen een gezellig huis waar ik nu woon en het huis waar ik vandaan kwam.
Ik sprak mijn moeder er op aan en vertelde haar wat me opviel. Weinig lol, veel discussies en ook veel gemot om niks. Er hing een negatieve lading en ik merkte dat ik er zelf ook kattig van werd. Ik kwam erachter dat het zo’n ontlading was voor me toen ik op mezelf ging wonen, omdat het niet meer zo negatief was.
Mijn moeder schrok en barste in huilen uit. Ze vertelde me dat ze al een paar jaar twijfelde aan de relatie met mijn vader en dat ze er klaar mee was. Ik was domweg niet verbaasd en wist niet goed hoe ermee om te gaan.
Nu, een jaar later is mijn moeder op zichzelf gaan wonen. Mijn vader (die niet praat over zijn gevoelens en emotie) is ‘achtergebleven’ in het grote lege huis. Mijn broer was net op zichzelf, ik was weg en nu ging mijn moeder ook weg.
Nou weet ik dat het een kwestie van tijd is en dat het nog erg vers is. De scheiding is nog niet rond, dus ik moet het afwachten. Wat ik erg merk is een zekere afstand in het contact met mijn moeder (die nu helemaal opleeft in haar nieuwe leven) en veel verdriet. Huilbuien en slapeloze nachten trekken veel energie.
Ik ben heel erg benieuwd of er mensen met een (soort)gelijke situatie zijn en of we wat voor elkaar kunnen betekenen.
Bedankt voor de mensen die mijn verhaal gelezen hebben.
Wat een keerpunt moet het voor je geweest zijn. Ook heel erg dat je ouders nu ruzie hebben en dat het gezin uit elkaar valt. Heb je nu ook het gevoel dat je dit eerder nooit had (het verdriet)? En bespreek je dit ook wel met iemand, of doe je dat liever niet?
Niet citeren
Mijn ouders zijn ook gescheiden. Inmiddels al weer 8 jaar geleden, ik was 10. Ze zijn gescheiden omdat mijn moeder een affaire had. Niet gewoon 1 keertje vreemdgegaan, maar een maandenlange affaire met dezelfde persoon. Zij heeft mij in haar affaire betrokken en mij al die maanden gemanipuleerd zodat ik mn mond hield tegenover mijn vader. Die dus nog van niets wist. Ik was 8/9 toen de affaire begon.
Mijn moeder is na de scheiding uit elkaar gegaan met die andere vent en mijn vader heeft nooit een andere vriendin gehad. Mijn moeder spreek ik nu al ruim 4 jaar niet meer. Mede hierom en mede door een hoop andere dingen en gebeurtenissen.
Wow wat een heftig verhaal. Wat moet dit moeilijk voor je geweest zijn en nu nog steeds misschien wel moeilijk zijn. Heb je nog wel contact met je vader? En heb je wel mensen met wie je erover kan praten?
Waauw ik herken dit zo erg! Ik dacht altijd… mijn ouders gaan niet scheiden, want mij overkomt dit niet. Overal om me heen gingen ouders scheiden, maar die van mij niet. Nu het zo is en ik mensen benader merk ik dat het ‘normaal’ is en dat ik mezelf niet durf te uiten hierom. Ik heb het idee dat ik me inderdaad aanstel.
Het is zo erg dat het zo’n groot effect heeft op mensen en dat weinigen dit maar erkennen. Juist daarom heb ik geleerd dat het super belangrijk is om er met iemand over te praten en het ook fijn is om er met lotgenoten over te praten. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat het effect op je heeft.
Wat ik zelf heel erg merk is dat ik me vastklamp aan andere dingen/mensen (zoals mijn vriend) uit angst ze kwijt te raken, omdat die veilige basis er ook niet meer is zoals je hem kent. Daardoor ben ik onzekerder, banger, gestresst en ga ik piekeren. Heb jij dit ook?
Met mn vader niet heel erg veel. Ik woon vanaf mn 13e ook al constant in opvangtehuizen en pleeggezinnen. Nu woon ik al vanaf mn 16e zelfstandig met maandelijkse begeleiding. Het contact met hem is dus vooral heel klinisch en altijd gaat het wel over dat onderwerp. Omdat we niet heel veel andere onderwerpen hebben.
!
-
Klopt idd. Omdat er hele veel mensen zijn die denken dat de situatie alleen maar beter wordt wanneer de ouders niet meer bij elkaar zijn. Omdat er toch alleen maar ruzie en/of geweld was. Maar dan wordt de emotionele kant van het kind altijd een beetje gemist vind ik. Niet iedereen komt er altijd maar beter uit.
Jeetje zeg, wat heavy. Wat ben jij sterk zeg dat je dat zo doormaakt en er open over bent. En wat verschrikkelijk dat je het op zo’n jonge leeftijd hebt moeten doormaken in die setting. Hoe gaat het nu met je? Hoe kijk je er op terug en heb je nu vrede ermee? Kan je wel bij mensen terecht met je verhaal?
Ja echt precies dit! Dat maakt het alleen maar moeilijker, omdat je het gevoel hebt dat je je aanstelt en je er alleen voor staat. Terwijl het de twee mensen zijn die jouw alles horen te leren en waar jij instinctief al loyaal aan bent… als dat kapot gaat… dat moet toch verschrikkelijk zijn. Toch leven we nu in een maatschappij waarin het als ‘normaal’ gezien wordt. Dat frustreert me zo!
Ja precies! Dit heb ik ook helemaal. En je weet hoe je was daarvoor en wil graag weer zo, maar op de een of andere manier lukt dat gewoon niet meer… ik weet ook niet hoe ik die zelfverzekerdheid en dat vertrouwen terug krijg. Ik heb echt het idee alsof me aanstel af en toe of dat ik klef ben naar mensen toe, terwijl het op dat moment gewoon als logisch voelt.
@]Aeternum
Oh wat een verwarrende situatie moet dit zijn voor je. Je weet natuurlijk ook niet waar je aan toe bent. Kan je er wel over praten met je ouders? En zijn zij ook open naar je toe of bespreken ze het niet?
Na de scheiding heb ik meer verhuizingen (13), advocaat en rechtszaken en uithuisplaatsingen en onnodige ziekenhuisopnames (maanden), politie jeugdzorg en justitie gezien. Dan dat t wat heeft opgeleverd.
Ook flinke geldproblemen, omdat bijv m’n vader mij voor de rechter sleepte, ernstige gezondheidsproblemen die verslechterde door de scheiding en zie nu m’n vader niet meer, deze mnd drie jaar alweer.
En zowel mam, als ik, staan waarsch dit jaar op straat door dit alles. (Beide afzonderlijk). En dat terwijl ik n half jaar opgenomen moet worden, dit kan dus niet doorgaan zonder vaste woon/verblijfplaats. Dus moet morgen naar medische dienst, moet in spoedopname ziekenhuis tot ik veilig kan ‘rond zwerven van woning tot woning’? Want nu val ik ieder moment om. Puur doordat m’n vader me ging verwaarlozen en mishandelen na de scheiding omdat hij eindelijk zijn ‘vrije leven’ had. En m’n moeder is financieel kapot gemaakt, waardoor de zorg voor mij niet betaald kon worden, ik dus uit huis moest en zo zowel gezondheid als financieel alles extreem verslechterde.
Enige die d’r nu goed vanaf komt is m’n vader. Poen zat en geen werk, chillend in t buitenland.
Maar buiten dat, het is wel beter dat m’n ouders niet meer samen leven. Dus daar houd ik me maar aan vast. Want die ruzies en mishandelingen waren echt stressvol. En uiteindelijk kunnen zowel mam en ik onszelf in de spiegel blijven aankijken. Ik zou dat in m’n vaders plaats niet kunnen.
Edit: Niet cit. Moest f kwijt.
Jaaa ze gaan regelmatig samen praten en dan vertelt mijn moeder alles ervan gelukkig haha 
Wow sterkte sanguine
Dankjewel <3
Zie dat t een warrig bericht is… Maar heb de concentratie van n goudvis door m’n fysieke toestand :’) haal m zo wel weer weg.
Nee, ik heb er absoluut geen vrede mee, en wordt dus dinsdag hier mn huis uit gezet. Geen idee hoe dat gaat aflopen en of de politie er aan te pas komt, maar we zien het wel weer. Mijn grootste probleem met dit alles is het onbegrip van anderen. Die snappen het gewoon niet dat ik niet terug naar mn ouders kan wanneer dit slecht afloopt, niet naar beiden samen, en ook niet naar 1 ouder individueel. Het kan niet. En mensen doen er zo luchtig over. Want ja, je hebt geen ziekte ofzo, je gaat er niet dood aan. Stel je niet zo aan.
Klopt, zelfs mensen die er ook doorheen zijn gegaan, maar waarbij het ‘goed’ afliep, doen er zo makkelijk over, en doen niet eens de moeite om te snappen dat het niet altijd maar rooskleurig is, en goed loopt. De maatschappij is sowieso al f*cked. Uitgescholden worden door jochies van 8. Belachelijk.
Dit topic komt echt precies op het juiste moment!
Mijn ouders gaan ook scheiden. Ze hadden al best een tijd ruzie, en daardoor voelde ik me nooit echt veilig thuis. Ze hadden bijna nooit aandacht voor mij of mijn zusje, alleen maar voor zichzelf. Als we samen aan tafel zaten was het ook niet meer gezellig, terwijl dat vroeger altijd leuk was.
Mijn vader woont nu al een week ergens anders, en ik mis hem best wel.
Maar hij eet nog een keer per week bij ons, dus gelukkig zie ik hem ook nog wel. Ik vind dat m’n ouders het best goed oplossen, ze maken nu gelukkig geen ruzie meer. Ik heb nu ook niet langer zo’n stress-gevoel wat altijd aan je knaagt, wat ik eerst altijd had.
Ik denk dat we er allemaal best goed doorheen gaan komen, maar echt leuk is het niet.
Jeetje, heftig allemaal!
Niet citeren aub
Mijn ouders zijn in januari alweer 4 jaar gescheiden. Ik was bijna 12 toen ze het vertelden, lekker op 1 januari (‘Dan hadden we geen rotgevoel met Sinterklaas, Kerst en Oud&Nieuw’). Ze gingen scheiden omdat ze uit elkaar gegroeid waren o.i.d., maar toen mijn moeder gelijk toen ze verhuisd was hulp kreeg van haar (gescheiden) baas en hij steeds vaker bleef eten, hadden mijn zusje en ik al snel door dat hij wel heel vaak kwam. Vervolgens kwam ik erachter dat de omgangsregeling (halve week, en het weekend om en om) dus niet zo ingewikkeld was omdat mijn ouders ons geen week konden missen (wat ze zeiden) maar dat deze aangepast was aan de dagen dat de kinderen van mijn moeders baas er waren. Vanaf toen heb ik het vermoeden dat mijn moeder is vreemdgegaan. Ook omdat mijn vader een enorme haat koestert voor haar en vooral voor haar inmiddels man, en dit ook wel eens uit. Hier ga ik niet echt op in, het boeit me eigenlijk niet zoveel. Maar ik vind het laf dat ze me dit nooit heeft verteld, al zei ze altijd dat ze het me zou vertellen als ik 16 was. We’ll see hahah. Nu ben ik helemaal happy, want ik heb er 5 stiefbroers bij en ik heb altijd meer broertjes en zusjes gewild hahaha. Heb eigenlijk nooit echt last gehad van de scheiding, al vind ik nog steeds de zomervakanties moeilijk en ik vind het moeilijk mijn vader achter te laten omdat hij altijd alleen is.