heey! ik ben bezig met het schrijven van een boek, niet echt om het te gaan publiceren ofzo hoor! maar ik heb even iemand (of meerdere iemanden) nodig die even een van de hoofdstukken van mijn boek leest. ik vind het zelf wel een prima hoofdstuk, maarja, kritiek geven op je eigen werk is altijd moeilijk! als iemand me dus zou kunnen helpen zou dat echt top zijn.
liefs marjolein
Hoofdstuk 3
Ik ben akkoord gegaan. Ik ga dus in het toneelstuk van een van de beroemdste regisseurs van Nederland spelen. Ik vraag me nog steeds af waarom hij gister de audities deed voor een stuk dat niet eens van hem is. En hoe ik hem in vredesnaam niet heb herkend. En nu zit ik te wachten tot dat Stefan me op komt halen.
Ik voel dat mijn mobiel trilt, dus ik haal hem uit mijn zak en zie dat ik een berichtje heb van Marith.
Heey schat, ik wou je nog even een berichtje sturen om je succes te wensen vandaag. Merel was gister misschien wel een beetje te enthousiast, maar ik denk dat het goed is als je het doet. Maar laat je niks opdragen door mij! Ga gewoon je gevoel achterna. Als je me nodig hebt kan je altijd bellen. Liefs, Marith.
Ahw, lief. Ik zie haar eigenlijk echt als mijn eigen moeder, en volgens mij ziet zij mij ook wel als haar dochter. Ze was er voor me toen mijn moeder overleed, en ze heeft zelfs aangeboden of ik niet tijdelijk bij hun wou komen wonen. Ik vond dat ik mijn vader dat niet aan kon doen, en ook dat ik dat niet van hun kon vragen. Toen ik haar dat vertelde zei ze dat het aanbod altijd geldig bleef. Dat vond ik wel heel lief van haar.
Mijn gedachten worden onderbroken door Stefan, die me een beetje vreemd aankijkt. Snel besef ik me dat dat komt omdat er een traan over mijn wang rolt. Snel veeg ik hem weg, en begroet ik Stefan. ‘Waarom zijn we eigenlijk hier? Dit is een museum!’ zeg ik, alsof er helemaal niks aan de hand is. ‘Ik wil je hier graag wat laten zien en er is hier ook een podium, dan kunnen we direct daar wat oefeningen op doen.’ Zegt hij, niet helemaal zeker of hij wat moet zeggen over die tranen. ‘Kom je mee?’ Ik knik, en loop achter hem aan, nog steeds niet helemaal begrijpend waarom we nou hier zijn.
We komen langs verschillende zalen, en in elke zaal moet ik wel wat doen of bekijken. Als we uiteindelijk bij het zaaltje met een podium aankomen, pakt hij 2 stoelen en zet ze tegenover elkaar. Hij gebaart me dat ik op een kan gaan zitten, dus neem ik plaats op de stoel die het dichtst bij mij staat. Zelf draait hij zijn stoel om, zodat hij met zijn armen op de leuning leunt terwijl hij me aankijkt. ‘Wat ging er door je heen?’ vraagt hij. Ik antwoord: ‘Ik wist niet dat jij dé Stefan van der Berg was, dus ik schrok een beetje. Ik wist ook niet goed wat ik er mee aan moest. Maar mijn vriendin heeft me overgehaald om het wel te doen.’ ‘Dat bedoel ik niet. Ik bedoel net, toen ik naar je toe kwam. Je huilde, of dacht je dat ik het niet had gezien?’ Ik voel dat ik rood word, dus ik kijk naar de grond om zijn blik te ontwijken. ‘Ik wil het graag weten, maar als je het privé vindt, hoeft het niet hoor. Ik wil graag dat je je veilig voelt, en je moet weten dat je me kan vertrouwen.’ Als ik omhoog kijk zie ik dat hij me nog steeds aankijkt, en ik slik, maar vertel dan toch. ‘Ik kreeg een berichtje van de moeder van mijn vriendin. Ze wenste me succes, en dat vond ik gewoon heel lief.’ Stefan trekt zijn wenkbrauw op, en zegt; ‘Ik geloof niet dat dat alles is. Ik vind het prima als je het niet wil vertellen, maar zeg dat dan gewoon en vertel niet maar de helft.’ Hij ziet me zuchten en staat op van zijn stoel. ‘Ik heb je volgens mij een mailtje gestuurd met een gedicht, met de vraag of je hem wou lezen. Hiermee wil ik even een oefening doen. Vertel het me eerst alsof jij het hebt opgeschreven.’ Opgelucht sta ik op van mijn stoel, en pak ik het papier uit mijn tas. Want hoewel praten over mezelf iets is wat ik niet kan, kan ik wel gedichten voordragen.
