Onzeker

Lifestyle
#1

Hoi, ik wil hier mijn verhaal kwijt,
Dus als je niet geinterresseerd bent stop dan met lezen en ga geen haat reacties zetten.

Ik ben dus een normaal meisje van 15 jaar(nja normaal?)
Ik word voor heel veel dingen uitgemaakt, zoals bitch ,emo, slet, hoer, anorexiapatient, etc.
Alleen niemand weet wat ik allemaal mee heb gemaakt,
En dat moet voorlopig ook zo blijven.
Ik werd vroeger altijd gepest omdat ik zo dun was, skelet noemden ze me altijd.
Ik zat op turnen, en ik vond het superleuk, alleen dat veranderde toen ik om 21:00 naar huis fietste.
Ik ben vastgegrepen en verkracht, ik heb dit nooit kunnen vertellen aan iemand omdat ik van mijn geloof maagd moet blijven, dus mijn ouders waren wel het laatste waar ik hulp aan zou vragen…
Ik heb gezwegen, maar ik voelde me zo smerig dat ik begon te snijden, ik werd onzeker en sloot me buiten de groep,
Ik was pas 12 dus ik dacht dit gaat allemaal wel over, maar dat ging dus niet,
Ik werd emo genoemd, en hoer en slet omdat
Mijn beste vriendin die het wel wist op de middelbare school helemaal was veranderd.
Die heeft het aan de hele school door lopen lullen.

Ik wist niet wat ik moest doen, en ik wilde dood,
Zelfmoord plegen, weg van deze wereld, weg van alle ellende.
Ik wilde me zelf ophangen, alleen ik durfte niet
Meer,
Een jaar geleden, toen ik van mijn bokstraining kwam werd ik onder een tunnel in elkaar geslagen, zomaar ineens dus ik kon ook niks doen,
Ik werd keihard tegen mijn knie aangeschopt,
En weer wilde ik niks vertellen aan mn ouders dus ik heb me van mn hoogslaper af gegooid en landde op mn knieën. Zo heb ik kunnen verbergen dat ik in elkaar geslagen ben.
Ik werd steeds meer en meer gepest in de klas maar ik wilde nooit veranderen van klas… Omdat ik telkens verliefd werd op iemand, alleen die gene nooit op mij. Dit jaar … Weer met mensen in de klas die me uitmaken voor bitch etc. En weer iemand die ik leuk vind, ik durf niet tegen hem te praten… Alleen op facebook… En dan probeert hij het gesprek zo snel mogelijk te beindigen, hij negeert me op school…
En dat maakt me heel onzeker… Ik vind me zelf lelijk en niemand vind me leuk… Ik sta er helemaal alleen voor… Ik ben erdoor blijven zitten op de havo… En gezakt naar de mavo in 2 jaar
Ik weet echt niet wat ik moet doen… En ik heb al met mensen gepraat
Ik wil een oplossing voor mn onzekerheid
En ik wil van mn verliefdheid af… Omdat het onmogelijke liefde is

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal
En sorry dat ik jullie hier mee lastig val

Xxx onzekertje

#2

Als dit waar is, moet je aan je ouders vertellen wat er gebeurd is of naar een vertrouwenspersoon gaan. Het is niet goed alles zo op te kroppen. Ik denk niet dat je het zonder hulp kunt verwerken.

Ik snap niet waarom je niet aan je ouders kunt vertellen dat je in elkaar geslagen bent. Alsof het jouw schuld is.

#3

Ja, ik wil wel praten enzo, alleen nog niet nu,
En als ik vertel wat er is gebeurd dan mag ik nooit meer alleen weg

#4

Niks sorry dat je ons hiermee lastig valt, het is heel begrijpelijk dat je je verhaal een keer kwijt moet. Ik weet niet precies hoe het met je geloof zit, maar als je er geen goed gevoel bij hebt om het aan je ouders te vertellen dan zou ik daar nog even mee wachten. Maar vertel het dan alsjeblieft wel aan iemand anders, een leraar bijvoorbeeld waar je het goed mee kan vinden. Dit is namelijk niet iets waar je alleen uit komt, het is ook helemaal niet raar om hulp te zoeken. Ik hoop dat je die stap durft te nemen, want het lijkt me verschrikkelijk om hier in je eentje mee rond te moeten lopen.

#5

Als dit verhaal zo heftig is, vind ik het apart dat je dit klakkeloos op internet deelt.
Vertel dit aan een ouder, leraar die je vertrouwt of psycholoog.

#6

Je kunt met een vertrouwenspersoon op school praten, die zal het niet doorvertellen aan je ouders :slightly_smiling_face:

#7

wauw. als dit waar is dan moet je echt echt echt met iemand praten, vertrouwenspersoon op school of de dokter of weet ik veel. dat zijn mensen die het sowieso niet door vertellen aan je ouders als je dat niet wil. maar uiteindelijk ga het hen hen toch moeten vertellen denk ik, (misschien na verloop van tijd samen met die vertrouwenspersoon? dat die het gesprek wat kan behelpen?) want anders wordt het lastig om echt goede hulp te krijgen via een psycholoog als je ouders nergens van weten…

#8
#9

Op internet kan iedereen dit wel zijn, dus het is niet zo van dat opeens een meisje uit mn klas komt en zegt; hee ik las je bericht op internet ofzo, want niemand weet echt wie ik ben.
En dat stelt me een beetje gerust
Maar ik begrijp wel dat je er zo over denkt
Ik vind internet makkelijker als real life , maar dat is persoonlijk dus ja,

#10

Mag ik ook mn hart luchten?
Zit nu namelijk achter de computer…te huilen…

Mijn vader is gehandicapt geraakt toen ik 3 was.
Hij woont dus niet meer thuis…
Mijn moeder heeft ooit kanker gehad. Nu is ze kaal.
Mijn moeder heeft last van heel veel gezondheiskwalen
en dus kan ze moeilijk lopen, Ook word ze gauw boos…
Dat gebeurd vandaag dus weer. Ze begon zichzelf te
slaan en te zeggen dat ze dood wilde. Toen is ze met
moeite naar boven gelopen. Nu slaapt ze in bed. Daarvoor
hoorde ik haar allemaal medicijnen in nemen. Mijn zus is ook
boven. Huilend …in bed. Ik eet dus alleen … Wel heel weinig
want er is niks in huis…Ik voel me ook nog eens heel onzeker.
Ik heb ooit zelfmoord geprobeerd,mn vinger in mn keel…niks
eten…mezelf pijndoen.Later is dit allemaal weggegaan. Ik
vind mezelf nog wel dik en lelijk…Ik wil gewoon een normaal gezin.

Ik weet dat ik hier zou moeten komen voor hulp voor jou…
Maar ik durf niemand te bellen. Ik weet niet meer wat ik moet doen!!
Ik ben pas 12!Help…

#11

Dit moet je echt tegen iemand vertellen. Tegen een leraar of familie die je heel goed vertrouwd.

#12

Lieve meiden,
Het is lastig om het aan iemand te vertellen, maar toch is dat het beste.
Je kan het niet alleen aan, dat moet je ten eerste accepteren.
Zoek hulp, iemand die je vertrouwt.
Je moet hier niet alleen mee blijven zitten, het maakt je kapot. ):
Heel veel sterkte!

#13
#14

Het is minder eng om het anoniem op internet te delen dan aan iemand die je kent.
Maar ik zou zo snel mogelijk hulp zoeken. Als je niet naar je ouders durft, ga dan naar een leraar, vertrouwenspersoon op school of psycholoog.
Je moet hier juist niet mee blijven rondlopen, want dat is echt niet goed voor je.
Zoek alsjeblieft hulp meis,…

#15

Wow dat is ook al zo een heftig verhaal:(
Niet iedereen heeft een mooi leven begrijP ik,
Sterkte xxx